رویداد۲۴: حذف نام سردار آزمون از لیست نهایی نامزد‌های مرد سال فوتبال آسیا و قرار گرفتن نام یک قطری تکراری و یک بازیکن مالزیایی ناشناس بار دیگر نشان داد مدیران فدراسیون فوتبال ایران همچنان مناسبات قدرت در‌ای‌اف‌سی را نفهمیده‌اند (یا منفعتی در نفهمیدنش دارند) و البته AFC نیز مسیر درازی تا حرفه‌ای شدن دارد.
اعطای جوایز فردی همیشه بحث برانگیز بوده است. همین حالا هنوز در مورد درست بودن انتخاب عثمان دمبله به عنوان مرد سال فوتبال جهان و برنده توپ طلا بحث‌های زیادی مطرح است. اما به هر حال حتی مخالفان دمبله به آمار بینظیر او در فصل گذشته معترف هستند و کسی نیست که بگوید او حتی نباید در بین سه بازیکن برتر جا می‌گرفت. اما مساله جوایز فردی در فوتبال آسیا چندان مربوط به سلیقه نمی‌شود بلکه ما با وضعیت پیچیده‌تری رو‌به‌رو هستیم.
روز پنج شنبه کنفدراسیون فوتبال آسیا نامزد‌های نهایی کسب عنوان بهترین بازیکن مرد سال آسیا ۲۰۲۵ را معرفی کرد: اکرم عفیف از قطر، سالم الدوساری از عربستان و عارف ایمن وینگر تیم ملی مالزی و عضو باشگاه جوهور دارالتظیم! این در حالی است که پیش از این گفته می‌شد سردار آزمون که فصل فوق العاده‌ای با شباب الاهلی امارات داشته در کنار عفیف و سالم جزو سه نفر نهایی هستند.
بعد از انتشار اسامی در روز پنج‌شنبه گمانه زنی‌ها در مورد ترکیب سه نفره مرد سال آسیا شروع شد. برخی رسانه‌ها مدعی شدند، چون مراسم در مالزی برگزار می‌شود‌ای اف سی دوست داشت یک مالزیایی در فهرست نهایی باشد. از سمت دیگر برخی خبرها حاکی از آن است که کنفدراسیون فوتبال آسیا خواسته با قرار دادن نام بازیکنی از شرق آسیا توازن را میان دو سمت قاره کهن برقرار کند. شاید‌ای اف سی تصور کرده انتخاب سه بازیکن از غرب آسیا که هر سه در لیگ‌های کشور‌های عربی بازی می‌کنند هم ممکن است شرقی‌ها را ناراحت کند هم روی بازاریابی مراسم و هم تعداد بیننده‌ها تاثیر بگذارد.
اینکه چرا چنین بحث‌هایی پیش آمده برمی گردد به عملکرد عارف ایمن. عملکردی که حضور او بین ده بازیکن برتر آسیا در فصل گذشته را نیز تعجب برانگیز می‌کند چه برسد به عنوان نامزد نهایی. بازیکنی که نه خودش و نه تیم ملی کشورش عملکرد قابل قبولی نداشتند و حتی نتوانستند به جام جهانی ۴۸ تیمی صعود کنند. بازیکنی که در لیگ درجه سه مالزی عناوین داخلی کسب کرده و حتی در همان لیگ هم جزو گلزنان قدر نبوده و کل فصل را با ۱۹ گل در ۴۲ بازی به پایان رسانده است. این در حالی است که سردار آزمون در تیم ملی عالی بود، به جام جهانی رسید و در باشگاهش عملکرد فوق العاده‌ای داشت. به شکلی که عنوان مرد سال فوتبال امارات را هم کسب کرد. بازیکنی با سابقه بازی در تیم‌های زنیت، رم و بایر لورکوزن که همین حالا توانایی بازی در سطح یک فوتبال اروپا را هم دارد.
نه تنها عارف ایمن که حتی حضور نام اکرم عفیف هم در لیست نهایی سه نامزد مرد سال آسیا عجیب است. بازیکنی که انگار تحت هر شرایطی و با هر عملکردی باید جزو نامزد‌های نهایی قرار بگیرد. بازیکنی که نتوانست به تیم ملی کشورش کمک کند سهمیه مستقیم حضور در جام جهانی را به دست آورد. بازیکنی که در اغلب بازی‌های بزرگ و مهم تیم ملی قطر در انتخابی جام جهانی خنثی بود و تنها قهرمانی لیگ داخلی قطر را در ویترین افتخاراتش می‌بیند. اگر او با چنین عملکردی شایسته حضور در سه نامزد نهایی است سردار چندین برار او شایسته است. این اتفاق یادآور مراسم سال ۲۰۱۸ است که عبدالکریم حسن قطری بالاتر از بیرانوند برنده جایزه مرد سال آسیا شد. بازیکنی باکیفیت معمولی که به شکل واضحی با فشار قطری‌ها به آن افتخار دست پیدا کرد.
ناظران می‌گویند حتی اگر بپذیریم که‌ای‌اف‌سی مجبور بوده بین شرق و غرب آسیا برای انتخاب مرد سال توازن برقرار کند آن کسی که از غرب آسیا باید حذف می‌شد تا نام بازیکن مالزیایی وارد شود، اکرم عفیف بود نه سردار آزمون؛ و دقیقا از همین نقطه می‌شود فهمید اوضاع در کنفدراسیون آسیا از چه قرار است و مدیران فدراسیون فوتبال ایران چقدر ناتوان.
کنفدراسیون فوتبال آسیا هنوز مصلحت اندیشی، توصیه‌ها و روابط پشت پرده را به حرفه‌ای گری ترجیح می‌دهد. از سمت دیگر مدیران فدراسیون فوتبال ایران نیز از حضور در ارکان‌ای اف سی تنها حقوق گرفتن و سفر‌های خارجی را خوش دارند و تلاشی برای احقاق حق فوتبال کشورمان نمی‌کنند. نه در عرصه میزبانی‌ها نه در چنین مواقعی که مشخصا زور لابی بر همه چیز می‌چربد. زنده یاد داریوش مصطفوی که از ساختار و شرایط کنفدراسیون فوتبال آسیا اطلاع کامل داشت در مصاحبه‌های متعدد بار‌ها تاکید کرده بود تنها شایستگی و درخشش ستاره‌های ایرانی برای کسب جایزه بهترین بازیکن سال آسیا کافی نبود و بخشی از پروسه با فشار فدراسیون فوتبال ایران پیش می‌رفت. او می‌دانست اگر فشار نیاورد و از حق فوتبال ایران دفاع نکند مدیران‌ای‌اف‌سی به راحتی روی اسامی فوتبالیست‌های بزرگی مثل دایی، خداداد، مهدوی‌کیا و علی کریمی خط می‌کشند.
البته نباید فراموش کرد سال هاست هیچ بازیکنی از فوتبال ایران آن درخشش غیرقابل انکار که دهان همه را ببندد نداشته است وگرنه شاید به این راحتی‌ها چند کشور بدون فوتبال در کنفدراسیون با فشار روی مقامات نمی‌توانستند چنین وضعیتی به وجود بیاورند.
