به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مراسم با اجرای قطعاتی از آثار خود پژمان آغاز شد؛ نوایی که در پهنه رودکی طنین انداخت و فضای مراسم را با خاطره حضور خالقش آمیخت. هنرمندان بزرگی چون علی‌اکبر شکارچی، حسین علیزاده، کیهان کلهر، اردشیر و هوشنگ کامکار، مجید انتظامی، محمدرضا درویشی، بهمن فرمان‌آرا و جمعی دیگر از چهره‌های برجسته موسیقی و سینما در این وداع حاضر بودند؛ حضوری که نشان از جایگاه رفیع پژمان در حافظه فرهنگی ایران داشت.
هوشنگ کامکار در سخنانی پر از حسرت و ستایش، پژمان را هنرمندی توصیف کرد که خلاقیت و آشنایی عمیقش با موسیقی کلاسیک جهانی، آثار ماندگاری آفرید. او یادآور شد که حتی کارگران محل زندگی پژمان نیز از رفتنش اندوهگین شده‌اند؛ که نشانه‌ای از پیوند انسانی این هنرمند با جامعه‌اش است.
محمدرضا درویشی، پژوهشگر موسیقی نواحی، پژمان را صاحب «باطنی غنی» دانست که سرچشمه خلق آثار ارزشمند شد. بهمن فرمان‌آرا نیز با بازگویی خاطرات همکاری‌اش در فیلم «شازده احتجاب»، پژمان را هنرمندی صمیمی و در عین حال حرفه‌ای معرفی کرد که موسیقی‌اش جان تازه‌ای به آثار سینمایی بخشید.
شریف لطفی، آهنگساز و مدرس موسیقی، به وجه انسانی پژمان پرداخت و او را انسانی دانست که شور و هیجانی وصف‌ناپذیر نسبت به ایران داشت؛ حتی در روزهای دوری از وطن. یلدا ابتهاج نیز ضمن تأکید بر جایگاه ویژه او در تاریخ موسیقی، از ضرورت برگزاری بزرگداشت‌هایی شایسته‌تر برای پژمان سخن گفت.
در پایان مراسم، شیرین بذله، همسر احمد پژمان، با چشمانی اشک‌آلود از همه هنرمندان و دوستانی که برای بازگرداندن پیکر همسرش به وطن یاری کردند، قدردانی کرد و گفت: «آرزوی احمد این بود که در ایران به خاک سپرده شود و خوشحالم این آرزو به تحقق رسید.»
پیکر احمد پژمان پس از این وداع، به زادگاهش لار منتقل شد و صبح شنبه پنجم مهرماه در میان مردم و همشهریانش به خاک سپرده شد؛ همان جایی که سال‌ها پیش نخستین نوای موسیقی را شنید و راهی سفر بی‌پایان شد.
احمد پژمان، متولد ۱۸ تیر ۱۳۱۴، از نوجوانی راه موسیقی را با ویلن نزد حشمت سنجری و تئوری موسیقی با حسین ناصحی آغاز کرد. سپس در آکادمی موسیقی وین و بعدها در دانشگاه کلمبیا نیویورک تحصیل کرد و آثار ارزشمندی در حوزه‌های موسیقی سمفونیک، اپرا، موسیقی فیلم و کودک آفرید. از «اپرای جشن دهقان» تا موسیقی فیلم‌های ماندگار، پژمان با جسارت و نوآوری همواره در پی گشودن افق‌های تازه بود.
5959
