ورزش سه: رابطه ورزش و سیاست به ندرت خنثی است. در بزنگاه‌های بحرانی، ورزش به صحنه‌ای تبدیل می‌شود که بازتاب‌دهنده درد و مقاومت ملت‌هاست. اکنون فاجعه فلسطین نیز از زمین‌های فوتبال و سالن‌های ورزشی عبور کرده و به آزمونی برای اعتبار بزرگ‌ترین نهادهای ورزشی دنیا بدل شده است.
جیبریل رجوب، رئیس کمیته المپیک فلسطین، در بیانیه‌ای تند اعلام کرد که بیش از هزار ورزشکار فلسطینی جان خود را از دست داده‌اند و هزاران نفر دیگر زخمی، معلول، زندانی یا آواره شده‌اند. او تأکید کرد: «زمین‌های ورزشی به ویرانه بدل شده و رؤیای یک نسل به خاکستر نشسته است.» رجوب رژیم اشغالگر قدس را به نقض آشکار منشور المپیک متهم کرد و پرسید: «چگونه جنبش المپیک می‌تواند در برابر پایمال شدن ابتدایی‌ترین حق انسانی، یعنی حق حیات، خاموش بماند؟»
این اعتراضات همزمان با فراخوان گروهی از کارشناسان حقوق بشری سازمان ملل صورت گرفت. آنها به صراحت از فیفا و یوفا خواستند تا همانند تصمیم درباره روسیه پس از حمله به اوکراین، عضویت رژیم صهیونیستی در مسابقات بین‌المللی را تعلیق کنند. با این حال، تا امروز هیچ اقدامی در این راستا انجام نشده و حتی کمیته بین‌المللی المپیک اعلام کرده ورزشکاران این رژیم در المپیک زمستانی ۲۰۲۶ حضور خواهند داشت.
تفاوت در برخورد، موجی از انتقادها درباره «استانداردهای دوگانه» به راه انداخته است. در حالی که روسیه به سرعت از تقریباً تمامی رویدادهای بین‌المللی حذف شد، نهادهای ورزشی در برابر رژیم صهیونیستی به بهانه «بی‌طرفی ورزش» سکوت اختیار کرده‌اند.
رجوب با هشدار اینکه «سکوت، همدستی است»، خواستار موضع‌گیری جدی و اقدام فوری شد. او تأکید کرد که این مطالبه نه صرفاً یک مسئله سیاسی بلکه موضوعی انسانی است؛ چراکه نسل جوان فلسطین، از نوجوانان ورزشکار تا قهرمانان ملی، در زیر آوار جنگ و ویرانی محو می‌شوند.
جامعه جهانی ورزش اکنون در برابر یک دو راهی تاریخی ایستاده است: یا به ارزش‌هایی که از صلح، برابری و همبستگی سخن می‌گویند وفادار بماند یا با سکوت خود در حافظه تاریخ به‌عنوان همدست در فاجعه غزه ثبت شود.
