اقتصادنیوز در بخشی از گزارش خود با عنوان، «بحران خشکسالی در ایران به روایت گاردین | ایران به نقطه بی‌بازگشت رسیده است؟» نوشته است:
علیرغم وجود طرح‌های پیشنهادی برای مدیریت بحران مانند برداشت آب از دریای خزر و یا جلوگیری از برداشت آب کشاورزان، هنور هیچ اقدام جامع و کافی برای حل این بحران در ایران وجود ندارد.
به گفته بنفشه زهراعی، رئیس موسسه مطالعات آب دانشگاه تهران، دریاچه ارومیه به نقطه بی‌بازگشت رسیده و اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، دیگر هیچ اثری از دریاچه نخواهد ماند.
برداشت بی‌رویه آب برای آبیاری زمین‌های کشاورزی رو به گسترش اطراف دریاچه، موجب خشک شدن تدریجی دریاچه ارومیه شده است. از بین رفتن دریاچه تبعات گسترده‌ای دارد و فقط محدود به توفان‌های نمکی و گرد و خاک نخواهد بود؛ افزایش بیماری‌ها و سرطان‌ها و مهاجرت عظیم جمعیت نیز از نتایج تاسف‌بار این امر خواهد بود.
دبیر کل فدراسیون صنعت آب ایران، علیرضا شریعت، می‌گوید که بستر نمکی حاصل از خشکی دریاچه، نور خورشید را به شدت منعکس می‌کند. این پدیده وضعیتی را ایجاد می‌کند که کارشناسان آن را «اثر جزیره گرمایی شهری» می‌نامند. در مقیاس منطقه‌ای، چنین اثری دمای هوا را افزایش داده و شرایط آب و هوایی را به سمت شرایط گرم‌تر و خشک‌تر سوق می‌دهد. این بدان معناست که از این پس، مناطق اطراف ارومیه مانند بازرگان، کردستان و حتی آذربایجان شرقی باید با آب و هوایی گرم‌تر و خشک‌تر از گذشته روبرو شوند. شریعت می‌گوید: «این عادی‌سازی خطرناک‌ترین بخش داستان است. وقتی مردم دیگر نسبت به زمین و منابع طبیعی خود حساسیت نشان نمی‌دهند و فاجعه به یک واقعیت روزمره تبدیل می‌شود.»
