عصر ایران؛ مهرداد خدیر- دونالد ترامپ در نطق ساعتی قبل خود در سازمان ملل همه را به سخره گرفت حتی رییسان جمهور پیشین خود ایالات متحده و مشخصا جوبایدن را!
باراک اوباما را هم به خاطر ردپای کربن و جوبایدن راهم بی نصیب نگذاشت و اروپا را نیز تمسخر کرد و گفت فریب چینی‌ها را خورده‌اند و انرژی‌های تجدید پذیر را چارۀ کار ندانست.
ترامپ بارها و بارها و به تندی به مهاجران و پناهندگان تاخت و از سیاست‌های سازمان ملل در حمایت از مهاجرین و پناهندگان انتقاد کرد و می‌توان گفت شاه بیت سخنان او علیه مهاجران بود و انگار نه انگار که از انسان هایی سخن می گوید که در جست و‌جوی زندگی بهتر به کشوری دیگر می کوچند و انگار نه انگار که خود آمریکا را مهاجران ساخته‌اند.
او حملات و سرزنش های خود را با طعنه به سازمان ملل شروع و حتی به توقف پله برقی هنگام ورود خود اشاره کرد. از نگاه او بسیاری از ایده‌ها و آدم‌ها مزخرف‌اند کما این که شهردار لندن را هم با همین لفظ توصیف کرد.
توافق پاریس را هم مسخره دانست به این دلیل که آمریکا باید پول می‌داد ولی روسیه و چین پولی نمی‌پرداختند.
برای ما البته اشارات او به ایران مهم بود آنجا که از پیشنهادهای دولت اول و نیزنامه‌ای در آغاز دولت دوم گفت یا وقتی که گفت به هفت جنگ خاتمه داده و از جنگ اسرائیل با ایران به عنوان یکی از این هفت جنگ یاد کرد.
ترامپ در سخنرانی هشتادمین سالروز سازمان ملل بیشترین انتقاد را متوجه این نهاد بین المللی کرد در حالی که بخشی از ناکارآمدی آن به خاطر اقدام آمریکا در رد قطعنامه‌هاست.
او به جای اشاره به هشتادمین سال روز تاسیس سازمان ملل از دویست و پنجاهمین سال‌گرد استقلال آمریکا گفت و از آن به عنوان یک مناسبت خجسته یاد کرد و بعد از مدتی که جز درباره پول و اقتصاد و تجارت نگفته بود به ارزش‌های آمریکایی پرداخت و از سرکوب مذاهب انتقاد کرد و مدعی شد مسیحیت بیش از هر مذهب دیگری سرکوب شده است.
از نگاه ترامپ حمایت از تشکیل کشور فلسطین پاداش به حماس است. از ۲۰گروگان گفت ولی از ۶۰ هزار زن و کودک که طی دو سال گذشته به دست اسرائیل در غزه سلاخی شده‌اند نه.
ترامپ انرژی پاک را هم به سخره گرفت و گفت از کاخ سفید خواسته به جای زغال سنگ تعبیر زغال سنگ تمیز و زیبا را به کار ببرند.
شاید مفهوم‌ترین بخش سخنان او جایی بود که گفت با کسی تجارت می‌کند که او را بپسندد.
سابقه نداشته یک رییس جمهور آمریکا در اجلاس عمومی و در حضور دیگران نه در مناظره‌های انتخاباتی اسلاف خود را به سخره بگیرد ولی ترامپ این کار را کرد و مشخصا از تحقیر جو بایدن فروگذار نکرد.
نطق ترامپ تصویری دیگر از پوپولیسم بود با چاشنی توی ذوق زنندۀ خود شیفتگی در حد اعلای آن. رکورد ۴۳ دقیقه ای اوباما را شکست و 57 دقیقه در ستایش خود و سرزنش سازمان ملل و تحقیر اروپا سخن گفت.
شاید بتوان گفت این پوپولیسم نبود. لمپنیسم بود یا خود شیفتگی و وقتی بیشتر جلوه کرد که وقتی از سازمان ملل انتقاد کرد که چرا بازسازی ساختمن آن را به او نسپردند وقتی در کار ملک و املاک بوده است.
کل نطق ترامپ را شاید بتوان در یک جمله توصیف کرد: ستایش افراطی خود و سرزنش و تمسخر دیگران. چه اروپا و چه سازمان ملل.
با این حال به جز رئیس جمهوری ونزوئلا که مدعی شد حامی باندهای مواد مخدر است و نیکلاس مادورو را تهدید کرد در بقیه موارد تمسخر و استهزا را بر تهدید ترجیح داد و دربارۀ ایران کوشید توپ را به زمین جمهوری اسلامی بیندازد وقتی مدعی پیشنهاد سخاوت مندانه ای در قبال توقف غنی‌سازی شد و تأکید دوباره بر این که ذخایر هسته‌ای را بمباران کرده و از این نظر فشار برای سرنوشت 440 کیلوگرم اورانیوم را شاید تا اندازه ای از روی ایران بردارد.
هانا آرنت تعبیر ابتذال شر را به کار برده و برخی در ایران معتقدند ترجمه درست آن نه ابتذال شر که عادی سازی شر است. دربارۀ ترامپ می توان گفت کار او عادی سازی ابتذال در سیاست است!
واقعیت اما همین است که می بینیم. او نه تعریف تازه ای از سیاست که از پوپولیسم و حتی لمپنیسم ارایه داده است؛ تحقیر و تمسخر و کوچک انگاری.
