محسن مهدیان، روزنامه‌نگار و مدیر مسئول طی یادداشتی نوشت: رسانه‌های ضدانقلاب و عوامل شبکه‌ای‌شان در رسانه‌های اجتماعی این روزها حسابی از دست رهبر انقلاب عصبانی‌اند. با خودم فکر کردم چرا؟ پاسخ را با شما به اشتراک می‌گذارم:
یکم. واکنش رسانه‌های ضدایرانی به موفقیت‌های اخیر را دیده‌اید؟ جالب است. فقط هم ورزشی نیست؛ موفقیت المپیادهای علمی و دستاوردهای دیگر هم همین‌طور. یک فرآیند مشترک طی کردند:
مرحله اول نادیده گرفتن.
مرحله دوم تحقیر.
مرحله سوم گفتن اینکه «اینها حکومتی‌اند».
مرحله چهارم، وقتی دیدند از همه‌جا مانده‌اند و حتی از مخاطب خودشان هم فحش می‌خورند، گفتند: «این موفقیت‌ها به حکومت چه ربطی دارد؟»
همین جا بمانید.. .
دوم. یادتان هست شب عاشورا؟ رهبر انقلاب وارد حسینیه شدند و به حاج محمود کریمی گفتند: «ای ایران» بخوان. حاج محمود خواند و مردم همخوانی کردند. چه اتفاقی افتاد؟ رهبر انقلاب نشان دادند که ایران همان اسلام است و اسلام همان ایران. نه اینکه ما عین اسلام شده‌ایم، بلکه در حرکت به سوی آن قله‌ایم. برخی گفتند این حرف‌ها محصول جمهوری اسلامی جدید است؛ در حالی‌که ایشان همین حرف‌ها را دهه شصت هم زده بودند، همان روزها که بعضی به اسم ملی‌گرایی مقابل اسلام‌گرایی دکان باز کرده بودند.

و اما حالا؛
سوم. پیام‌های تبریک رهبر انقلاب به تیم کشتی را ببینید؛ هم پیام اول و هم دوم. در اولی گفتند: «قدرت و معنویت را به هم آمیختید». در دومی گفتند: «آبروی ایران شدید». حقاً باید به حال دبیر و کشتی‌گیران غبطه خورد؛ مدال گرفتن از رهبر انقلاب، آنهم با چنین تعابیری فخر است. اما نکته چیست؟ جمع قدرت و معنویت، همان آبروی ایران است. پیوند این دو پیام را ببینید.
اجازه دهید یک قدم جلوتر رویم...
چهارم. ایشان قهرمانی ورزشی را «جمع قدرت و معنویت» دانستند که می‌شود «آبروی ایران». این یعنی چه؟ اینجا بحث ورزش سیاسی نیست. اینکه سیاست ما عین دیانت ما و برعکس، سرجای خودش درست است. اما ماجرا فراتر است. ورزش را سیاسی نکردند. بلکه حقیقت ورزش را نشان دادند. روایت جمهوری اسلامی از حقیقت ورزش قهرمانی، جمع قدرت و معنویت است. و این را در عمل هم نشان داده است. سجده بر پرچم، نادعلی خواندن وسط رقابت، ذکر اهل‌بیت هنگام پیروزی، و سلام نظامی هنگام سرود ملی محصول تربیت ورزشی در جمهوری اسلامی است.
این حقیقت ورزش ماست. حقیقت هسته‌ای و علمی و پیشرفت‌های دیگر ما هم همین است. همان حقیقتی که شب عاشورا شنیدیم: «ای ایران خدایی». همان.