به گزارش مشرق، شاید اغراق نباشد که هیچ رییس فدراسیونی در تاریخ ورزش ایران، به اندازه‌ی «علیرضا دبیر»، تقریبا از روز اول سکانداری یک فدراسیون، این چنین هدف حملات همه‌جانبه، از داخل و خارج، از دشمنان و حتی دوستان سابق، قرار نگرفت. آن‌چه که بر علیرضا دبیر در قامت رییس فدراسیون کشتی رفت، مصداق بارز «ترور شخصیت» بود. نکته تلخ‌تر و غم‌انگیزتر ماجرا این بود که هر اندازه دبیر در رفتار شخصی و مدیریتی خود، رفتاری «ارزشی»تر نشان داد، حجم حملات و تهاجمات سنگین‌تر شد، چنان که گویی هر نوع رفتار و تجلیاتی که بویی از آیین و ارزش برده باشد، در این عهد و روزگار، مستحق تاوان پنداشته می شود.
تنها کشتی‌گیر طلایی ایران در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی، بچه بامعرفت شاه‌عبدالعظیم که وصف لوطی‌گری او را باید از کشتی‌گیران تیم‌های ملی شنید، گویی از جایی به بعد، با خود عهد کرد که از حجم و گستره‌ی زخم‌زبان‌ها، توهین‌ها و هجوها و هزل‌ها نهراسد و به راهی که به آن «اعتقاد» دارد، استوار ادامه دهد. و عجیب اما زبان تند و تلخ اهالی تشک و دوبنده، هم‌تیمی‌ها و حتی «رفیقان» سابق بود که خود بهتر از هر کس می دانستند علی دبیر هم در کشتی از اعجوبه‌های تاریخ این ورزش بود، هم فن مدیریت را نیک بلد است و هم با زیر و بم‌ها و زوایای محتلف این ورزش تاریخی و سنتی کشورمان با گوشت و پوست خود آشناست، اما ظاهرا هیچ «فرصتی» را برای محک‌خوردن مدیریت او برنمی تابیدند.
امروز اما دبیر مزد آن ایستادگی و پایمردی بر سر «اعتقاد»، مزد کار علمی و عملی شبانه‌روزی و فراست و درایت مدیریتی خود را گرفت و برای اولین‌بار در تاریخ این ورزش، پرچم مقدس ایران در هر دو رشته فرنگی و آزاد بر تارک سالن مسابقات درخشید و کشتی‌گیران کشورمان نتایجی حیرت‌آور را رقم زدند. این نتیجه شیرین بار دیگر نشان داد که «پایمردی» بر مشی و اعتقاد و نهراسیدن از "سرزنش خارهای مغیلان" محکوم و محتوم به گرفتن نتیجه و چیدن میوه‌ی دستاوردهاست. به قول معروف عوام، "دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد."
