شکست ۷-۱ استقلال مقابل الوصل در آسیا بسیار دردناک بود و تا همیشه در حافظه فوتبال دوستان باقی می‌ماند. اما هر شکست در زندگی می‌تواند زمینه‌ساز یک پیروزی باشد. استقلال نباید نیمه خالی لیوان را ببیند، بلکه با نیمه پر لیوان می‌توان به موفقیت رسید.
بازی با الوصل سرشار از اشتباهات فردی و تیمی بود. اما شاید بزرگترین مشکل استقلال همانی بود که در مصاحبه‌های بعد بازی عیان شد، اینکه بازیکنان داخلی علناً مقابل بازیکنان خارجی جبهه گرفتند. به وضوح مشخص شد که استقلال یک تیم نیست و در فوتبال از ستاره‌ها به تنهایی کاری ساخته نیست.
در تمام دیدارهای قبلی بودند کسانی که می‌گفتند چون ساپینتو لب خط نیست، استقلال این مشکلات را دارد اما در دبی، ساپینتو هم لب خط بود و دیدیم که چقدر مشکلات استقلال خود را فریاد می‌زدند! ساپینتو تمام ستاره‌هایش را داشت و به میدان فرستاد، خودش هم حضور داشت و زمان برای هماهنگی تیمی و آماده شدن خریدهای تازه هم بود!
استقلال این فصل در آسیا بهترین قرعه را دارد که شاید حتی اگر خود استقلالی‌ها می‌خواستند حریف انتخاب کنند، خجالت می‌کشیدند این قرعه را بردارند! اما دیدیم که در طول مسابقه چقدر زود گزارشگر مجبور شد به «داشتم داشتم» رو بیاورد که همه می‌دانیم هیچ ارزشی ندارد! اگر استقلال چیزی در چنته داشت، گزارشگر مجبور نبود از افتخارات گذشته این تیم حرف بزند!
دیدیم که از گل سوم به بعد دیگر بهانه پولدار بودن رقبا هم کمکی نکرد! از غیرت و تعصب ایرانی هم ناامید شده و تا دقایق آخر این حریف بود که شانس زدن گلهای بعدی را داشت نه ما! تاریخ را که ورق می‌زدیم، اماراتی‌ها هیچ مسابقه‌ای را با برتری مقابل تیم‌های ایرانی در کارنامه نداشتند اما دیدیم که از تاریخ هم کاری بر نیامد!
یعنی در حقیقت هرگز از هیچ بهانه‌ای کاری ساخته نیست! حالا استقلال مقابل پیکان از این بابت برد دارد که همه بهانه‌هایش را خرج کرده و دیگر نمی‌تواند ضعف‌ها را پشت چیزی پنهان کند. استقلال باید بیاید و با فوتبال بازی کردن پیکان را ببرد.
