به گزارش اقتصادنیوز به نقل از خبرآنلاین، میخائیل گورباچف، چهره‌ای کلیدی در پایان جنگ سرد و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، نه‌تنها در تاریخ سیاسی جهان جایگاه ویژه‌ای دارد، بلکه زندگی شخصی و وضعیت سلامت او نیز در سال‌های پایانی عمر، مورد توجه رسانه‌ها و تحلیل‌گران قرار گرفت. گورباچف در دهه‌ی آخر زندگی‌اش با بیماری‌های مزمن و تحلیل‌برنده‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کرد که به‌تدریج او را از عرصه‌ی عمومی دور کرد.
بر اساس گزارش رسمی بیمارستان مرکزی مسکو، گورباچف در تاریخ ۳۰ اوت ۲۰۲۲ پس از «مدتی طولانی مبارزه با بیماری» درگذشت. منابع روسی و غربی، نارسایی مزمن کلیوی را به‌عنوان علت اصلی مرگ او معرفی کرده‌اند.
نارسایی کلیوی مزمن (CKD) بیماری‌ای است که در آن عملکرد کلیه‌ها به‌تدریج کاهش می‌یابد و بدن قادر به دفع مواد زائد و تنظیم مایعات نیست. این بیماری معمولاً با علائمی مانند خستگی، تورم اندام‌ها، فشار خون بالا، و اختلالات الکترولیتی همراه است. در مراحل پیشرفته، بیماران نیازمند دیالیز یا پیوند کلیه می‌شوند
گورباچف همچنین به دیابت نوع ۲ مبتلا بود؛ بیماری‌ای که با مقاومت به انسولین و افزایش قند خون مشخص می‌شود. دیابت می‌تواند به کلیه‌ها آسیب زده و روند نارسایی کلیوی را تسریع کند. ترکیب این دو بیماری، وضعیت جسمی او را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار داده بود.
در سال‌های پایانی، گورباچف به‌ندرت در انظار عمومی ظاهر می‌شد. تصاویر معدودی که از او منتشر شد، نشان‌دهنده‌ی کاهش وزن شدید، ضعف عضلانی، و استفاده از ویلچر بود.
طبق گزارش‌ها، او تحت مراقبت‌های پزشکی مداوم قرار داشت و چندین بار در بیمارستان مرکزی مسکو بستری شده بود.
درمان نارسایی کلیوی معمولاً شامل کنترل فشار خون، محدودیت مصرف نمک و پروتئین، مصرف داروهای محافظ کلیه و در مراحل پیشرفته، دیالیز منظم است. با توجه به سن بالا و شرایط جسمی گورباچف، احتمالاً دیالیز به‌صورت محدود و حمایتی انجام می‌شده است.
دیابت نیز نیازمند کنترل دقیق قند خون، رژیم غذایی خاص، مصرف داروهای ضد دیابت و پایش مداوم است. در افراد مسن، کنترل دیابت پیچیده‌تر است و خطر افت قند خون یا عوارض قلبی بیشتر می‌شود.
با وجود ضعف جسمی، گورباچف تا سال‌های پایانی عمر، ذهنی فعال داشت. او در مصاحبه‌هایی با رسانه‌های بین‌المللی، از جمله BBC و TIME، درباره‌ی خطرات جنگ هسته‌ای، بحران اوکراین و آینده‌ی دموکراسی جهانی اظهار نظر می‌کرد.
این فعالیت‌ها نشان می‌دهند که بیماری جسمی، مانع از مشارکت فکری و اجتماعی او نشده بود؛ هرچند حضور فیزیکی‌اش به‌شدت محدود شده بود.
