فرهیختگان: شکست استقلال در امارات، نکات عجیب زیادی داشت. یکی از آن‌ها این است که چرا ساپینتو با این همه تجربه، یک استراتژی اشتباه را انتخاب کرد. او قطعاً می‌دانست که الوصل، تیمی گران‌تر با بیش از ده بازیکن خارجی، در زمین خود بازی می‌کند؛ پس چرا استراتژی تهاجمی را انتخاب کرد؟
از این استدلال ساده که بگذریم، به استدلال‌های عمیق‌تری می‌رسیم. وقتی دروازه‌بان تو به دلیل سن زیاد، توان دویدن سریع و اجرای وظیفه به عنوان سوئیپر را ندارد، چرا اصرار داری تیمت بالا بازی کند؟ آن هم با دفاع خطی چهار نفره که کسی فضای پشت مدافعان را پوشش نمی‌دهد. وظیفه پوشش دقیقاً بر عهده همان دروازه‌بان ۳۸ یا ۳۹ ساله است. در واقع، فضای بین آخرین مدافعان و دروازه‌بان استقلال، به هنگام تهاجم، «بهشت» تمامی رقبا خواهد بود. اگر مربی حریف اندکی باهوش باشد، توپ را به استقلال می‌دهد، خودش عقب می‌نشیند و تنها دو بازیکن سرعتی‌اش را روی خط میانی زمین می‌گمارد. با گرفتن توپ، آن را به همین فضای بهشت‌مانند ارسال می‌کند و با همین کار، می‌تواند استقلال را با گل‌های زیاد شکست دهد.
ساپینتو تیمش را خودش بسته است، اما یک مربی نباید بر اساس شعارهای روی سکو، استراتژی‌اش را تغییر دهد. آنچه مهم‌تر از خواسته هوادار است، ابزاری است که در اختیار داری. ساپینتو این ابزار را ندارد. او نه مدافعان سرعتی دارد و نه دروازه‌بانی که سرعت کافی برای بیرون آمدن و پوشش فضای پشت مدافعان را داشته باشد؛ این ضعف را هم در دیدار با تراکتور نشان داد، هم مقابل الوصل. پنج بازی، سه باخت و ۱۳ گل خورده. اصرار بر این استراتژی می‌تواند این آمار را بدتر کند، چرا که امروز همه مربیان حریف این فضای بهشت‌مانند را دیده‌اند. البته این فقط یکی از اشکالات استقلال بود، چرا که آن‌ها تقریباً از هر راهی گل خوردند: از چپ، از راه دور، ضربه سر، پنالتی و...
