شکست ۷ بر ۱ استقلال مقابل الوصل امارات فقط یک باخت ساده نبود؛ این نتیجه، سنگین‌ترین شکست تاریخ فوتبال ایران در آسیا بود و به معنای واقعی کلمه آبروی فوتبال ما را در سطح قاره برد. تیمی که با میلیون‌ها دلار هزینه، ستاره خارجی و خریدهای پر سر و صدا بسته شد، به شکلی تحقیرآمیز فروپاشید و نشان داد که صرف پول خرج کردن هیچ‌وقت تضمین موفقیت نیست.
وقتی باشگاهی با این همه هزینه و ادعا وارد آسیا می‌شود، انتظاری جز نمایش قدرتمند و آبرومند وجود ندارد. اما نتیجه رقم‌خورده فاجعه‌ای بود که هواداران استقلال و کل فوتبال ایران را شرمنده کرد. ضعف تاکتیکی و بی‌انگیزگی بازیکنان در زمین کاملاً مشهود بود، اما فاجعه اصلی در خط دفاعی رقم خورد؛ جایی که بازیکنانی مثل عارف آقاسی و سهرابیان بارها و بارها اشتباهات ابتدایی مرتکب شدند و عملاً راه را برای آبروریزی هموار کردند.
با این حال جای تعجب است که همین بازیکنان به جای سکوت و عذرخواهی، همچنان در فضای مجازی و مصاحبه‌ها زبان به توجیه و واکنش باز می‌کنند. وقتی شما در زمین کوچک‌ترین نشانی از تعصب، تمرکز و مسئولیت‌پذیری ندارید، جای دفاع از خود باقی نمی‌ماند. هواداران استقلال سزاوار شنیدن توجیهات نیستند؛ آن‌ها شایسته دیدن غیرت و کیفیت واقعی در مستطیل سبزند.
فاجعه ۷–۱ باید زنگ بیدارباشی برای مدیران و بازیکنان استقلال باشد. هواداران میلیونی استقلال سرمایه‌ای هستند که با هیچ پولی خریدنی نیستند؛ احترام به آن‌ها یعنی جنگیدن در زمین، نه انتشار بیانیه و پست‌های بی‌محتوا. اگر قرار است دوباره چنین شب سیاهی تکرار نشود، بازیکنان باید قبل از هر چیز آینه‌ای مقابل خود بگذارند و از خود بپرسند: واقعاً شایسته پیراهن استقلال هستیم یا نه؟
۲۵۸ ۲۵۸
