کانال تلگرامی تک به تک: اگرچه امشب همه نگاه‌ها به امارات و فاجعه تاریخی بازی با الوصل است، اما حماسه بزرگتر استقلالی‌ها گویا اینجا در تهران رقم خورده است؛ جایی که مدیران باشگاه ساعتی پس از بازی با ارسال پیامک به خبرنگاران این حوزه از آنها دعوت کردند در جشن هشتاد سالگی باشگاه حاضر شوند!

امیدواریم به کسی بر نخورد، اما گمشده استقلال نه مدیر و مربی است و نه بازیکن؛ مگر این سال‌ها کم آوردند و خریدند؟ گمشده بزرگ استقلال، «رگ» است. خیلی وقت است چیزی به آنها بر نمی‌خورد، ناراحت نمی‌شوند و هیچ چیز را به خودشان نمی‌گیرند. اگر غیر از این بود، جشن را که کنسل می‌کردند هیچ، یک هفته هم سفت در خانه می‌نشستند تا با مردم چشم در چشم نشوند. اینها اما رفته رفته تبدیل به یک جنس دیگر شده‌اند. اینطوری است که رامین رضاییان بعد از آن همه کری‌خوانی برای استقلال، سال دوم حضورش در این تیم بازوبند کاپیتانی را به دست می‌بندد و اتفاقا او را روی سر حلوا حلوا می‌کنند، اینطوری است که روزبه چشمی به جای این که از غصه نتایج پارسال استقلال بمیرد، وسط میکس‌زون عربده می‌کشد که: «هر کاری کنید این تیم نمی‌افتد.» آفرین که نمی‌افتید؛ ده سال از استقلال پول گرفتید که تیم را به اینجا برسانید؟ اینطوری است که بعد از هشت سال نبردن دربی، هنوز یقه داور و وزیر و وکیل را می‌گیرند و یک سر کوچک به خودشان نمی‌زنند. آدم بعد از این همه ناکامی، یک بار یک جا نیاز دارد که از شدت خشم سرخ شود و یقه خودش را بگیرد. سال‌هاست که چنین اتفاقی در این باشگاه نیفتاده.

استقلال بیش از هر چیزی، حتی این همه ریخت‌وپاش و ستاره خریدن، نیاز به بازسازی ذهنی دارد. گاهی خجالت کشیدن و خاموش ماندن، خوب است. بازنده همیشه طلبکار، کم‌کم آب می‌رود، کوچک می‌شود، بزرگی کردن را از یاد می‌برد.