خط مرزی ایران به ویژه در رودخانه اروند رود جزو اختلافات تاریخی ایران و عراق بود که در دوره پهلوی نیز به درگیری محدوده انجامید. در پایان نشست سران اوپک در الجزیره در 15 اسفند 1353، برابر با 6 مارس 1975 محمدرضا پهلوی و صدام حسین با وساطت هواری بومدین دومین رئیس جمهور الجزایر با هم ملاقات کردند و در قالب یک اعلامیه به توافقی رسیدند که به عهدنامه 1975 الجزایر معروف شد. در این اعلامیه مشترک ایران و عراق مقرر شد که مرزهای زمینی دو کشور بر اساس پیمان قسطنطنیه 1913 و صورتجلسه‌های کمیسیون تعیین مرز 1914 و مرزهای آبی بر اساس خط‌القعر مشخص شود و دو کشور در مرزهای خود کنترل دقیقی برای جلوگیری از نفوذ خرابکاران به داخل خاک یکدیگر به عمل آورند. در ادامه این توافق، یک سلسله توافق مرزی و حسن همجواری میان دو کشور امضا شد. اسناد قرارداد در اول تیر 1355 در تهران مبادله شده و از همان تاریخ لازم‌الاجرا شد. اسناد تصویب و صورت جلسات نیز به دبیرکل سازمان ملل متحد تحویل داده شد و با شماره‌های 14903 تا 14907 در دبیرخانه سازمان ملل متحد به ثبت رسید. علاوه بر بحث بر سر مسائل مرزی دو کشور، ایران متعهد شد که از ادامه اعطای کمکهای نظامی به شورشیان کردستان عراق خودداری نماید. ایران این کمکها را از سال 1353 به شورشیان کرد اعطا می‌کرد. اکنون تصاویر باکیفیتی که از ملاقات محمدرضا پهلوی و صدام حسین در منابع عراقی منتشر شده و مصافحه و همنشینی آنها را می‌بینید.