به گزارش گروه ترجمه رکنا، واقعیت آن است که در سال‌های اخیر، موارد متعددی از خشونت سیاسی پرمخاطب علیه دموکرات‌ها نیز رخ داده است؛ از جمله تیراندازی به دو قانونگذار ایالتی در مینه‌سوتا (که به مرگ یکی از آنان انجامید)، تلاش برای آتش‌سوزی در منزل فرماندار پنسیلوانیا «جاش شاپیرو»، تیراندازی به خانه‌های مقام‌های دموکرات در نیومکزیکو، حمله با چکش به «پل پلوسی» همسر «نانسی پلوسی»، و توطئه ربودن «گرچن ویتمر» فرماندار میشیگان. شاخص‌ترین نمونه نیز شورش ۶ ژانویه ۲۰۲۱ بود که طی آن هواداران ترامپ برای لغو نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۰ دست به خشونت زدند.
با وجود این سوابق، ترامپ بارها مدعی شده که جناح چپ مسئول اصلی خشونت‌هاست. او حتی سوءقصد به جان خود در سال ۲۰۲۴ را «خشونت سیاسی رادیکال چپ» توصیف کرده است؛ ادعایی که هیچ شواهدی آن را تأیید نمی‌کند، زیرا فرد مهاجم در واقع جمهوری‌خواه ثبت‌نام شده بود.
از سوی دیگر، خود ترامپ سابقه‌ای طولانی در استفاده از لفاظی‌های تحریک‌آمیز و خشونت‌طلبانه دارد. طی یک دهه گذشته او بارها به شکل تلویحی یا آشکار به خشونت مشروعیت داده یا آن را به سخره گرفته است. از جمله، پیشنهاد کرده بود که «افراد متمم دوم» می‌توانند مانع انتخاب قضات توسط «هیلاری کلینتون» شوند، گفته بود «تنها دموکرات خوب، دموکرات مرده است»، یک نماینده جمهوری‌خواه را به خاطر ضرب و شتم خبرنگار تحسین کرده و حتی حمله به پل پلوسی را به تمسخر گرفته بود.
چارچوب‌سازی ترامپ در قبال خشونت سیاسی، استانداردی دوگانه را آشکار می‌سازد: او زمانی که جناح خود هدف قرار می‌گیرد خشونت را محکوم می‌کند، اما هنگامی که مخالفانش قربانی‌اند، آن را کم‌اهمیت جلوه داده یا حتی تأیید می‌کند. این موضوع پیشتر نگرانی بسیاری از جمهوری‌خواهان را برانگیخته بود و پس از شورش ۶ ژانویه نیز هفت سناتور جمهوری‌خواه به دلیل نقش ترامپ در تحریک خشونت به محکومیت او در دادگاه استیضاح رأی دادند.
به‌طور کلی، مسأله اصلی نه این است که کدام جناح خشونت بیشتری دارد، بلکه آن است که روایت گزینشی ترامپ واقعیت پیچیده خشونت سیاسی در ایالات متحده را پنهان می‌کند. در همین زمینه، «اسپنسر کاکس» فرماندار جمهوری‌خواه یوتا هشدار داده است که تداوم سرزنش متقابل تنها به تشدید خشونت سیاسی منجر خواهد شد، مگر آنکه هر دو جناح راهی برای توقف این روند پیدا کنند.
