خبرگزاری مهر - گروه ورزشی - محمد بیرامی: رقابت های جودو قهرمانی آسیا در دو رده سنی نوجوانان و جوانان به مدت چهار روز به میزبانی اندونزی در جاکارتا برگزار شد و تیم کشورمان با چهار مدال نقره و برنز به کار خود پایان داد.
تیم کشورمان سال گذشته در همین رقابت ها به میزبانی شهر «مونگ یونگ» کره جنوبی با مربیان ایران به هفت مدال از جمله یک مدال طلا دست پیدا کرده بود اما در این دوره با حضور «رشاد ممدوف» آذربایجانی به عنوان مدیر فنی توفیقی نداشت و ضعیف تر از دوره قبل نتیجه گرفت.
نتایجی که در جاکارتا برای تیم کشورمان رقم خورد نشان داد استراتژی فدراسیون در سال های گذشته مسیر درستی را طی نکرده و در صورت ادامه این روند احتمال دارد وضعیت برای این رشته که پس از سال ها کم رمقی جان دوباره ای گرفته بود، نایی برای بلند شدن نداشته باشد. در همین رده سنی هم تیمی کامل در همه اوزان نداریم و این یعنی باید در رده پایه بازنگری و کار بیشتری صورت بگیرد.
حضور در تورنمنت های سطح پائین دوای درد جودو نیست و این جودو نیاز به مبارزه روی تاتامی سطح بالاترین تورنمنت های دنیا دارد. ترس از شکست و حذف شدن را باید کنار گذاشت و اگر قرار است نوجوانان و جوانان جودو آینده ای باشند برای تیم ملی باید با جودوکاران برتر دنیا مبارزه کنند.
شاید ازبکستان بتواند مدل خوبی برای پیشرفت باشد. تیمی که اول در مسابقات جهانی و بعد در رقابت های قاره ای درخشید و نشان داد در آینده ای نزدیک در رده های بالاتر هم بازگشتی خوبی به سطح اول دنیا خواهد داشت. ازبک ها از باخت واهمه نداشتند و در رقابت های مختلف و البته سطح بالا حضور داشتند و شکست خوردند و تجربه اندوختند تا حالا مدال های متعددی کسب کنند.
هر چند دوران تعلیق لطمه بزرگی به جودو زد اما از همین دوران باید برای توسعه زیر ساخت ها و سرمایه گذاری در رده های سنی بهره می بردیم تا شرایط اینگونه رقم نخورد. ۲۷ شهریور ۱۴۰۲ جودو ایران رفع تعلیق شد اما به واسطه نتیجه گرا بودن همین دو سال که البته زمان کمی برای ساختن یک نسل است، نتوانست کمک حال این رشته باشد. با وجود تلاش برای ساختن یک نسل جدید اما هنوز یک تیم ملی کامل برای اعزام به مسابقات قهرمانی آسیا در رده بزرگسالان نداریم.
اینکه به دلایل شرایط قبل تعلیق نمی توانیم تورنمنت های زیادی شرکت کنیم و شاید یکی از موانع پیشرفت باشد مطلب صحیح و قابل قبولی است ولی می توان با بررسی شرایط تورنمنت های رده بالا چون گرندپری و گرنداسلم های متعددی که در کشورهای مختلف جریان دارد، نفرات خود در روز پایانی ثبت نام را وارد لیست کرده و اعزام کنیم.
اینکه چرا مسابقات جهانی را از دست می دهیم هم پرسشی است که قطعا مسئولان جودو می توانند پاسخ کارشناسی به آن بدهند. موضوع مهم دیگر این است که چرا در کنار «بنائیان» چند جوان آینده دار هم اعزام نشدند تا با فضای رقابت های جهانی، حضور در کنار جودوکاران سایر کشورها، دیدار و تمرین با بهترین های دنیا و حتی باختن روی تاتامی جهان آشنا شوند و تجربه گرانبهایی کسب کنند که با هیچ میدان دیگری قابل قیاس نیست.
جودو ایران کمتر از سه سال تا المپیک بعدی فرصت دارد و هر چند رئیس فدراسیون جهانی به وعده خود عمل نکرد و سهمیه ای به ایران نداد اما فدراسیون می تواند با برنامه ریزی و تکیه بر جوانانی که می توانند تصویر روشنی برای آینده درخشان به ما دهند برای رسیدن به «لس آنجلس ۲۰۲۸» پیش بروند و امیدواری ها را زیاد کنند. این رشته برای خروج از وضعیت فعلی به کار بیشتر، حضور در رویدادهای معتبر و ساختن نسل پرتعداد برآینده نیاز دارد.
