اما اکنون، این ایده‌ی ساحل لوکس دوباره بازگشته است؛ ظاهراً به توصیه افرادی چون جرد کوشنر، داماد ترامپ، و تونی بلر، نخست‌وزیر پیشین بریتانیا».این طرح در واشنگتن به شکل یک ارائه با سبک رایج در پروژه‌های املاک و مستغلات در حال گردش است؛ حوزه‌ای که برای کوشنر، ترامپ و استیو ویتکاف، نماینده ویژه ترامپ در خاورمیانه، کاملاً آشناست. در پیش‌نویسی که واشنگتن پست به آن دست یافته، غزه قرار است به نهادی با نامی اورولی به نام GREAT Trust (برای بازسازی، شتاب‌بخشی اقتصادی و دگرگونی غزه) سپرده شود؛ نهادی که غزه را به مرکزی براق برای گردشگری، فناوری و تجارت بدل کند.

 

 

اما اشکال بزرگ اینجاست که برای تحقق چنین طرحی، اکثریت دو میلیون فلسطینی ساکن غزه باید به نوعی از آنجا خارج شوند. بنیامین نتانیاهو و برخی از وزرای راست‌گرای کابینه‌اش پیشتر این ایده را مطرح کرده‌اند و در حال آماده‌سازی برای یورش نظامی جدیدی برای اشغال تمام یا بخش اعظم غزه هستند.

ظاهراً دولت اسرائیل حتی تبعید فلسطینی‌ها به کشورهایی مانند لیبی، سودان جنوبی و سومالی‌لند را بررسی کرده است؛ کشورهایی که هیچ‌یک شباهتی به «ساحل لوکس» ندارند.پیش‌نویس طرح GREAT تأکید می‌کند که این جابه‌جایی‌ها «داوطلبانه» خواهند بود؛ واژه‌ای که به وفور به کار رفته است. فلسطینی‌ها ظاهراً مجبور نخواهند شد، بلکه تشویق می‌شوند که بروند؛ با مشوق‌هایی مانند ۵۰۰۰ دلار نقد و وعده تأمین غذا به مدت یک سال.

مالکان زمین هم شاید یک «توکن دیجیتال» دریافت کنند، هرچند معلوم نیست آن دقیقاً چه باشد.

 

 

شیبلی تلهامی، استاد دانشگاه مریلند و کارشناس سیاست آمریکا در خاورمیانه، درباره این طرح گفت: «این ایده‌ی به‌اصطلاح ساحل لوکس در واقع روشی پر زرق‌وبرق برای فروش پاکسازی قومی است.» او افزود: «برای اولین بار در دوران کاری‌ام، واقعاً نمی‌دانم سیاست آمریکا در منطقه چیست.»

 

 

اگر استراتژی منسجمی وجود داشته باشد، به‌خوبی پنهان شده است. به گفته تلهامی، ترامپ «از بسیاری مسائل سررشته‌ای ندارد» و این فرصت را به دیگران می‌دهد که ذهن او را تحت تأثیر قرار دهند؛ از مایک هاکبی، سفیر انجیلی و به‌شدت طرفدار اسرائیل آمریکا در بیت‌المقدس گرفته تا نتانیاهو که هنر چاپلوسی، بی‌اعتنایی و دست‌کاری ترامپ را همزمان آموخته است.

تلهامی گفت: «نتانیاهو از ترامپ همان چیزی را می‌گیرد که می‌خواهد، همان‌طور که [ولادیمیر] پوتین می‌گیرد.»در غزه اسرائیل عمدتاً در طول سال مانع ورود غذا شده یا اجازه شرایطی را داده است که سازمان‌های بین‌المللی وابسته به سازمان ملل آن را رسماً «قحطی» می‌نامند. ترامپ هم با این توصیف موافق است و گفته: «این وضعیت گرسنگی واقعی است… و نمی‌توان آن را جعل کرد.» اما سفیر آمریکا در اسرائیل تمام تقصیرها را به گردن حماس می‌اندازد. در نتیجه، سیاست واشنگتن کاملاً در راستای تل‌آویو قرار گرفته و حتی با سایر اعضای شورای امنیت سازمان ملل مخالفت کرده و برچسب «قحطی» را رد کرده است.

 

 

به همین ترتیب، دولت ترامپ برچسب «نسل‌کشی» را هم رد می‌کند؛ حتی در حالی که شمار فزاینده‌ای از سیاستمداران، حقوقدانان و پژوهشگران (از جمله انجمن بین‌المللی پژوهشگران نسل‌کشی) آن را پذیرفته‌اند. در حالی که بسیاری از متحدان آمریکا — از استرالیا و کانادا گرفته تا فرانسه، مالت، پرتغال، بریتانیا و احتمالاً بلژیک — در نشست امسال سازمان ملل قصد دارند به ۱۴۵ کشوری بپیوندند که فلسطین را به رسمیت شناخته‌اند، واشنگتن در مسیر مخالف حرکت می‌کند؛ با لغو یا رد روادید رهبران فلسطینی برای جلوگیری از حضور آنها در مجمع عمومی. در ژوئیه، آمریکا نشست ده‌ها کشور درباره راه‌حل دو دولتی را نیز تحریم کرد.

 

 

این رویکرد آمریکا عجیب است، زیرا راه‌حل دو دولتی دهه‌ها هدف رسمی سیاست واشنگتن بوده است و دولت ترامپ به طور رسمی آن را کنار نگذاشته است. هرچند چند بار نزدیک به این کار شد، از جمله وقتی هاکبی اظهاراتی مبهم در این باره بیان کرد. در همین حال، شماری از وزرای کابینه نتانیاهو آشکارا خواستار الحاق غزه و کرانه باختری‌اند و خود نتانیاهو همواره اقداماتی انجام داده که عملاً تشکیل یک دولت فلسطینی را غیرممکن کند. آمریکا ظاهراً به او آزادی عمل داده است.

 

این خلأ سیاستی موجب سردرگمی و آشفتگی در دستگاه اجرایی آمریکا شده است. شاهد قریشی، مسئول رسانه‌ای وزارت خارجه که پس از آغاز دومین دوره ترامپ مسئول پرونده اسرائیل-فلسطین شد، روایت می‌کند که تلاش داشت بیانیه‌هایی صادر کند که سیاست دولت را بازتاب دهد. اما در سه روز متوالی در اوت، همه تلاش‌هایش ناکام ماند:

 

یکشنبه، قصد داشت بیانیه‌ای برای ابراز تسلیت به خاطر کشته شدن چهار خبرنگار الجزیره در حمله هوایی اسرائیل منتشر کند؛ جمله حذف شد.دوشنبه، در پاسخ به پرسش درباره برنامه اسرائیل برای تبعید فلسطینی‌ها به آفریقا نوشت: «ما از جابه‌جایی اجباری حمایت نمی‌کنیم»؛ این خط هم حذف شد.سه‌شنبه، در بیانیه‌ای درباره سفر رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به کرانه باختری، دید که مشاوران هاکبی عبارت «کرانه باختری» را به «یهودا و سامره» (اصطلاح کتاب مقدسی مورد استفاده شهرک‌نشینان اسرائیلی) تغییر دادند.

 

 

چند روز بعد، قریشی بدون هیچ توضیحی اخراج شد. او تأکید کرد که مشکل اصلی، تضعیف روحیه در وزارت خارجه بود؛ جایی که کارکنان به‌طور مداوم می‌شنیدند که باید پرسش‌ها را به دولت اسرائیل ارجاع دهند.

 

به گفته او، در عمل سیاست آمریکا این شد که «دیگر پاسخی ندهیم» و در عوض «به همه سیاست‌های اسرائیل چراغ سبز نشان دهیم.»اکنون که اسرائیل در آستانه یورش گسترده دیگری به غزه برای تصرف کامل آن و جابه‌جایی اجباری فلسطینی‌هاست، این موضع آمریکا بیش از پیش غیرقابل دفاع به نظر می‌رسد. ترامپ به پایگاه خود وعده داده بود «صلح از طریق قدرت» برقرار کند، نه اینکه به متحدان سرکش اجازه دهد سرزمین‌ها را ویران کرده و آن را صلح بنامند. اگر ترامپ سیاست و قدرتی دارد، غزه در حال حاضر بهترین مکان و زمان برای نشان دادن آن است.