در هفته‌های اخیر، پرونده جلال‌الدین ماشاریپوف به یکی از جنجالی‌ترین موضوعات پیرامون استقلال تبدیل شده است. ابتدا پس از انجام MRI در تهران، پزشکان استقلال اعلام کردند که این بازیکن دچار پارگی رباط صلیبی شده و باید جراحی کند؛ موضوعی که اگر تأیید می‌شد، حداقل ۶ ماه دوری او از میادین را به همراه داشت. روز گذشته نیز خبری در رسانه‌ها منتشر شد مبنی بر اینکه ستاره ازبکی با عمل جراحی موافقت کرده است. با این حال، ماشاریپوف در گفت‌وگو با یکی از جراید این خبر را تکذیب کرد و اعلام کرد که قصد عمل جراحی ندارد. همین تناقض در روایت‌ها باعث سردرگمی هواداران و رسانه‌ها شد.
او در ادامه با باشگاه در میان گذاشت که تنها به یک ماه استراحت نیاز دارد و سپس می‌تواند به میادین بازگردد. این تصمیم، در حالی گرفته شده که اختلاف نظر جدی میان کادر پزشکی استقلال و خود بازیکن وجود دارد. پزشکان بر اساس یافته‌های پزشکی جراحی را تنها راه مطمئن می‌دانند، اما ماشاریپوف با استناد به مشورت پزشکان تیم ملی ازبکستان و تجربه شخصی خود، ترجیح می‌دهد مسیر توانبخشی و تقویت بدنی را دنبال کند.
از سوی دیگر، وضعیت لیست بازیکنان خارجی استقلال این چالش را دوچندان کرده است. سهمیه خارجی‌های این تیم تکمیل شده و یک جای خالی به دلیل وضعیت مبهم ماشاریپوف عملاً از دست رفته است. حال اگر او بخواهد بدون جراحی و صرفاً با تمرینات بدنی به میادین برگردد، باشگاه باید تصمیمی سخت درباره آینده‌اش بگیرد؛ یا او را در لیست نگه دارد و ریسک بازگشت ناقصش را بپذیرد، یا اینکه به فکر جایگزینی مطمئن باشد.
مسئله دیگری که در این میان اهمیت دارد، سال جام جهانی است. برای ماشاریپوف که یکی از مهره‌های مهم تیم ملی ازبکستان محسوب می‌شود، از دست دادن فرصت حضور در اردوها و مسابقات ملی می‌تواند ضربه بزرگی باشد. به همین دلیل، او با همه فشارها همچنان بر پرهیز از جراحی اصرار دارد تا بتواند هر چه زودتر به فرم بازی برگردد و شانس حضور در میادین ملی و باشگاهی را از دست ندهد.
در نهایت، آینده ماشاریپوف در استقلال همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. این بازیکن امیدوار است با پشتکار و برنامه‌های تمرینی خاص به دوران اوج بازگردد، اما تجربه پزشکی نشان داده است که چنین تصمیمی پرریسک است و می‌تواند تبعات طولانی‌مدتی برای سلامتی و کارنامه ورزشی او داشته باشد. اکنون باید دید تصمیم نهایی باشگاه استقلال و خود بازیکن چه خواهد بود؛ آیا جراحی و غیبت طولانی‌مدت را انتخاب می‌کند یا با ادامه مسیر غیرجراحی ریسک بزرگی را می‌پذیرد.
