عصرایران- در ۲۶ تیر سال ۱۳۴۷، حزب بعث عراق با پشتیبانی ارتش عراق کودتایی موفق و بدون خونریزی به راه انداخت و حکومت عبدالرحمن عارف رییس جمهور وقت عراق سرنگون شد و احمد حسن البکر به ریاست جمهوری رسید و او یک ماه بعد پست نخست وزیری را هم برای خود قبضه کرد و بدین ترتیب تا سال ۱۳۵۸ برای یازده سال به طور توامان ریاست جمهوری و نخست وزیری عراق را برعهده داشت تا اینکه در آن سال داماد مشهورش یعنی صدام حسین به ریاست جمهوری عراق رسید.
با پیروزی کودتای سال ۱۳۴۷ حزب بعث همه نبض قدرت را در دست گرفت و با کمک دستگاه امنیتی که به تازگی توسط صدام( معاون وقت ریاست جمهوری) راه اندازی شده بود به تدریج نیروهای طرفدار جمال عبدالناصر ریاست جمهوری مصر و نیروهای کمونیست را از ساختار سیاسی نظامی عراق حذف کرد که از آن میان می توان از عبدالرحمان داود وزیر دفاع و عبدالرزاق نایف وزیر کشور نام برد که در ۸ مرداد سال ۱۳۴۷ برکنار شدند و اتفاقا در موفقیت کودتا نقش کلیدی داشتند.
اما نکته جالب در این میان این است که ماهیت ضد کمونیست و ضدناصریست حزب بعث در ابتدا از سوی محمدرضا شاه پهلوی مورد استقبال قرار گرفت تا آن جایی که ایران نخستین کشوری بود که رژیم بعثی عراق را به رسمیت شناخت.
و این از آن روی بود که شاه پهلوی بر این باور بود که کودتای حزب بعث در عراق شکست منطقه ای دیگری برای مصر تحت حکومت ناصر پس از شکست در جنگ شش روزه ۱۳۴۷ در برابر اسرائیل بود و رابطه خصمانه ناصر و محمدرضا شاه پهلوی بر کسی پوشیده نیست.
البته ماه عسل روابط دو کشور خیلی زود در ماه های بعد به دو دلیل پایان گرفت.
دلیل اول به قوی تر شدن روابط بین عراق و شوروی باز می گشت و دلیل دوم تشدید تنش های مرزی ایران و عراق بر سر خط تالوگ اروند رود بود.
