در شهریور ۱۴۰۲، خبر تکان‌دهنده‌ای در رسانه‌ها منتشر شد: زنی به نام کلثوم اکبری طی دو دهه گذشته ۱۱ مرد – که همگی همسران شرعی یا صیغه‌ای او بودند – را به شیوه‌ای مرموز به قتل رسانده است. ماجرا از سال ۱۳۸۰ آغاز شد اما به دلیل شرایط خاص قربانیان که اغلب سالمند یا بیمار بودند، مرگ آنان طبیعی جلوه داده می‌شد و شکی برنمی‌انگیخت.
۲۲ سال بعد، با مرگ مشکوک پیرمردی به نام عزیزالله بابایی، حقیقت آشکار شد. پسر این مقتول روایت می‌کند که پس از مراسم فوت پدر، یکی از آشنایان قدیمی فاش کرد کلثوم در گذشته نیز قصد جان پدر او را داشته و ناکام مانده است. همین سرنخ، آغازگر شکایت خانواده بابایی و دستگیری این زن شد.
خانواده برخی قربانیان پیش‌تر به مرگ‌های مشکوک پی برده بودند، اما به دلایل مختلف از ثبت شکایت خودداری کردند. همین بی‌توجهی باعث شد کلثوم بیش از دو دهه به کار خود ادامه دهد. او بعدها اعتراف کرد که با خوراندن دارو و الکل صنعتی، یا استفاده از روش‌های دیگر، همسرانش را به قتل رسانده است. انگیزه اصلی او دریافت مهریه و ارثیه قربانیان بوده است.
اولین جلسه محاکمه کلثوم در شعبه دوم کیفری یک دادگاه انقلاب ساری برگزار شد. در این جلسه خانواده چهار مقتول حاضر شدند و خواستار قصاص او شدند. کلثوم ابتدا قتل‌ها را انکار کرد، اما پس از نمایش فیلم بازسازی صحنه جنایت، ناچار به پذیرش اعترافات قبلی شد. وکیل او درخواست بررسی وضعیت روانی متهم را مطرح کرد.
اکنون با برگزاری دومین جلسه دادگاه در ۲۳ شهریورماه، روند رسیدگی وارد مرحله سرنوشت‌ساز شده است. یکی از اولیای دم گفت: «پرونده بیش از ۴۰ شاکی دارد، اما فقط برخی از آنها اولیای دم هستند. ما خواستار اجرای عدالت و قصاص این زن هستیم.»
قضات پس از تکمیل مراحل رسیدگی، وارد شور نهایی برای صدور حکم خواهند شد؛ حکمی که می‌تواند پرونده یکی از تکان‌دهنده‌ترین جنایت‌های زنجیره‌ای ایران را به سرانجام برساند.
