به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، ابراهیم سحرخیز، معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش در گفت و گو با رکنا گفت: هرساله شهریورماه، همزمان با اعلام نتایج اولیه آزمون سراسری دانشگاه ها، ما این داستان را داریم؛ دست خالی مدارس عادی دولتی از رتبه های برتر کنکور ! همه آنهایی که تا دیروز با حمله به نمره و کنکور، جداسازی های کاذب و بی پشتوانه، رسالت آموزش و پرورش را به حق، چیزی متعالی تر از آن مثل پرداختن به تعلیم و تربیت شش وجهی تا رسیدن به مدرسه دوست داشتنی و بدون پسوند می دانند، این روزها هم آواز با دیگر رسانه‌های اجتماعی هاج و واج مانده اند که چگونه باید با این تراژدی آموزشی کنار آمد؟
وی در ادامه افزود: با گذشت تنها چند روز دوباره موج‌ها خوابیده و آبها از آسیاب افتاده است. آخر کار هم کسی نیست تا بگوید آموزش که قرار بود ابزاری برای تحرک اجتماعی باشد چرا امروزه به کاتالیست یا مبدلی برای باز تولید فقر و تبعیض تبدیل شده است؟ با راه اندازی پروژه خالص سازی، تفکیک آدم ها به «خودی»، «نخودی» و «بی خودی» آموزش و پرورش نیز از آسیب آن مصون نماند! با گلچین شدن دانه درشت ها بر حسب معدل یا دهک های درآمدی، از سبد مدارس دولتی آنچه بر سر این خوان بی آب و نان بر جای مانده همان مدارسی است که نفر چهارم کنکور امسال در توصیف آن می گوید «امیدی به مدارس عادی دولتی نیست! چرا که ناامیدی و اخبار منفی از در و دیوارهای آن می بارد.» جمله ای که یک عالمه حرف در آن نهفته است!
ابراهیم سحرخیز تاکید کرد: مدارس عادی دولتی، همان جایی است که نماینده مجلس هم از بر زبان راندن نام آن هراس دارد! نمی توان گفت شش دانگ دانشگاه های سرآمد دولتی یا رتبه های برتر کنکور تماما به انحصار مرفهان و مترفان درآمده است چراکه هنوز نمونه هایی مثل آقای رستگار رحمانی که بتوانند در یک خانواده 10 نفره از شهر کم برخورداری مثل جوانرود کرمانشاه با پدری کارگر و مادری خانه دار در سال ۱۳۸۸، با اتکا به تلاش و پشتکار خویش، نفر اول کشور در گروه آزمایشی علوم تجربی شوند هرچند اندک؛ اما وجود دارند! کورسویی که سال به سال، ضعیف و ضعیف تر می شود، امیدی که در حال پژمردن است.
معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش گفت: همین که بر اساس آخرین یافته های پژوهشی از جمله مرکز پژوهش های مجلس، «چیزی بین ۵۸ تا ۷۵ درصد رتبه های برتر راه یافته به دانشگاه های سرآمد دولتی تنها متعلق به دو دهک بالای درآمدی کشوراست باید صدای ناقوس تبعیض و نابرابری را شنید. دیگر از آن دانش آموز جوانرودی یا اسفراینی خبری نیست، کم کمک آنها دارند جای خود را به دانش آموزانی می دهند که ناگزیرند برای توفیق در ماراتن کنکور یا رسیدن به شغل آبا و اجدادی خود، علاوه بر صرف هزینه های میلیاردی برای آزمون های آزمایشی، کلاس های خصوصی، خرید چند دو جین بسته های آموزشی و کمک درسی، برای فایق آمدن بر استرس قبل از آزمون، سفر به کشورهای دیگر را هم در برنامه درسی خود بگنجانند.
ابراهیم سحرخیز در پایان تاکید کرد: آقای رئیس جمهور پزشکیان را بگو که می خواهد پروژه «دسترسی آسان و برابر به فرصت های آموزشی» را با همرهانی به پیش ببرد که ویرانی های امروز آموزش و پرورش، بخشی از آثار به جا مانده از شاهکار مدیریتی آنهاست. امید بستن یا دل خوش کردن به اندرز بی حاصل همرهان اینچنینی، برای به ارمغان آوردن عدالت یا فرصت آموزشی برابر برای دانش آموزان مدارس عادی دولتی، حواله دادن آدم های خسته و تشنه به سرابی است که جز زیادت عطش و تشنگی دستاوردی به همراه نخواهد داشت.
