عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - در روز 3 سپتامبر (12 شهریور) و طی مراسم رژه نظامی به مناسبت هشتادمین سالگرد پیروزی در جنگ جهانی دوم، چین نسل جدیدی از سلاح ها را در تمامی حوزه های جنگی، از سلاح های سبک تا تجهیزات هسته ای، رونمایی کرد.
این سامانه ها، که شامل تفنگ های تهاجمی پیشرفته، جنگنده های رادارگریز و موشک های فراصوت می شدند، نشان دهنده تلاش سریع پکن برای ایجاد یک ارتش مدرن و شبکه محور است. در ادامه، نگاهی دقیق تر به مهم ترین سامانه هایی می اندازیم که وارد خدمت ارتش چین شده اند.
یکی از اولین سلاح هایی که به نمایش گذاشته شد، تفنگ تهاجمی بهبود یافته QBZ-191 بود؛ سلاح خدمتی نسل بعدی چین که برای جایگزینی QBZ-95 طراحی شده است.
این تفنگ، که بخشی از خانواده سلاح های سبک Type 20 محسوب می شود، از مهمات بومی 42×5.8 میلی متری استفاده می کند که با برد موثر 800 متر، از بسیاری از همتایان 5.56 میلی متری ناتو برد بیشتری دارد.
با تجهیز به ریل پیکاتینی در طول سلاح، این تفنگ می تواند انواع دوربین های تلسکوپی، فروسرخ یا دید در شب را روی خود نصب کند و دقت تیراندازی را در شرایط نور کم یا محیط های پیچیده به شکل چشمگیری افزایش دهد.
چین همچنین از سه خودروی زرهی جدید رونمایی کرد: تانک اصلی میدان نبرد تایپ 99B، تانک جدید تایپ 100 و خودروی جنگی پیاده نظام تایپ 100.
این خودروهای زرهی که یک آرایش تهاجم زمینی پیشرو را تشکیل می دهند، نماد جهشی رو به جلو در تلاش چین برای رسیدن به یک جنگ زمینی شبکه محور و کاملاً دیجیتالی هستند.
تانک تایپ 100 احتمالاً اولین تانک نسل چهارم چین است، طبقه بندی ای که به سامانه های حفاظت فعال پیشرفته، تحرک بالا و یکپارچگی با شبکه های داده های لحظه ای میدان نبرد اشاره دارد.
برخلاف تانک های قدیمی تر با زره ضخیم تر و توپ های بزرگ تر، تایپ 100 از رهگیرهای دفاع فعال، حسگرهای فوتوالکتریک و ایستگاه های تسلیحاتی کنترل از راه دور برای مقابله با تهدیداتی مانند موشک های ضدتانک و پهپادهای مدرن استفاده می کند که اغلب از نقاط ضعف در قسمت بالایی خودروهای زرهی بهره می برند.
این تانک احتمالاً به یک توپ 130 میلی متری بدون خان مجهز است.
تایپ 99B نیز نسخه جدیدتری از تایپ99A است و همچنان دارای توپ 125 میلی متری بدون خان و سامانه های کنترل آتش مدرن است.
خودرو جنگی پیاده نظام تایپ 100 یک ویژگی جدید دارد: این محصول می تواند پهپادهای شناسایی را از قسمت عقب خود پرتاب کند، که به افزایش آگاهی موقعیتی کمک می کند و می تواند گزینه های ضربتی را در برابر کمین ها فراهم کند.
تحلیلگران می گویند که اپراتورهای داخل این خودروها از عینک های واقعیت افزوده استفاده می کنند که به آنها یک دید 360 درجه می دهد و کمک می کند تا در نبرد سریع تر واکنش نشان دهند.
چین همچنین از PHL-16، که در داخل به نام PCL-191 شناخته می شود، رونمایی کرد؛ یک راکت انداز چندگانه دوربرد ماژولار که تحلیلگران اغلب آن را با سامانه هایمارز (HIMARS) ساخت آمریکا مقایسه می کنند.
این سامانه که روی یک شاسی چرخ دار 8×8 سوار است، می تواند انواع راکت های هدایت شونده و موشک های بالستیک تاکتیکی را شلیک کند، و برد حمله را بسته به نوع مهمات، از ده ها کیلومتر به بیش از 350 کیلومتر افزایش دهد.
در این رژه، دو نوع از این سامانه به نمایش گذاشته شد که نشان دهنده تطبیق پذیری آن و سازگاری با انواع مختلف مهمات است.
غلاف های پرتاب ماژولار PCL-191 می توانند برای حمل 10 راکت 300 میلی متری کوچک تر یا هشت راکت 370 میلی متری بزرگ تر جایگزین شوند، که هر یک به سامانه های هدایت ماهواره ای و اینرسی مجهز هستند.
پکن برای نخستین بار بازدارندگی هسته ای زمینی، دریایی و هوایی خود را در یک آرایش متمرکز به صورت عمومی به نمایش گذاشت که اولین رونمایی از سه گانه استراتژیک چین بود.
این رژه شامل موشک دوربرد هواپایه JL-1، موشک جدید قاره پیما زیردریایی پرتاب JL-3 و سامانه های قاره پیما زمینی ارتقاء یافته، از جمله DF-61 و DF-31BJ بود.
نقطه برجسته این بخش، JL-3 بود که موشک بالستیک زیردریایی پرتاب (SLBM) نسل بعدی چین است.
با برد گزارش شده حدود 10000 کیلومتر، JL-3 به زیردریایی های هسته ای اجازه می دهد تا با عملیات در نزدیکی سواحل چین، اهدافی را در سراسر جهان هدف قرار دهند و نیاز به ورود به اقیانوس های آزاد را که در آنجا آسیب پذیرتر هستند، از بین می برد.
در این رژه همچنین DF-5C معرفی شد؛ یک موشک بالستیک قاره پیما (ICBM) با سوخت مایع جدید که برد تخمینی آن بیش از 20000 کیلومتر است و به طور بالقوه دوربردترین موشک جهان محسوب می شود.
برخلاف مدل های قدیمی تر که به مراحل آماده سازی طولانی قبل از پرتاب نیاز داشتند، DF-5C در سه بخش ماژولار حمل می شود تا زمان آماده سازی کاهش یابد.
این موشک می تواند با سرعت های بسیار بالا، احتمالاً ده ها برابر سرعت صوت، پرواز کند.
کارشناسان معتقدند این موشک می تواند چندین کلاهک را حمل کند که قادر به اصابت به اهداف مختلف، همچنین طعمه ها و ابزارهای کمکی برای عبور از پدافند هستند. این ویژگی رهگیری آن را دشوارتر می کند.
سامانه های هدایت آن ترکیبی از مسیریابی اینرسی، ردیابی نجومی و منظومه ماهواره ای بومی بیدو چین است که به DF-5C خطای دایره ای احتمالی در حد ده ها متر می دهد که دقتی غیرمعمول برای یک موشک بالستیک قاره پیما با چنین برد جهانی است.
چین در این رژه از چهار موشک ضدکشتی جدید از سری YJ به نام های YJ-15، YJ-17، YJ-19 و YJ-20 رونمایی کرد که هر کدام نشان دهنده یک مسیر فناوری متفاوت در تلاش پکن برای دستیابی به قابلیت های حمله هایپرسونیک هستند.
موشک YJ-15 کوچک ترین عضو در این گروه به نظر می رسید و شبیه به موشک فراصوت YJ-12 بود که یک دهه پیش معرفی شد. این موشک با طراحی چهار ورودی هوا در محور تقارن، احتمالاً به پرواز فراصوت می رسد و گزینه ای جمع وجورتر برای پرتاب از کشتی یا هواپیما محسوب می شود.
موشک YJ-17 اما از یک کلاهک تخت و پیکربندی «موج سوار» (Waverider) با نیروی پیشران اولیه و پرواز گلاید استفاده می کند که ویژگی بارز سلاح های فراصوت است. این موشک برای انجام مانورهای جانبی و طولی تیز در اتمسفر طراحی شده است و انتظار می رود رهگیری آن توسط سامانه های دفاع موشکی را دشوار کند. پروفایل گلاید فراصوت آن شبیه به فناوری هایی است که پیش تر در موشک میان برد DF-17 به نمایش گذاشته شده است، و به پکن یک گزینه ضربتی ضدکشتی قابل اطمینان علیه ناوگان هایی با پدافند سنگین می دهد.
موشک YJ-19 با پیکربندی اسکرم جت با تنفس هوا، متمایز است. این موشک با ورودی هوای شکمی خود، احتمالاً قادر است پرواز فراصوت پایدار را با سرعت 10 ماخ یا بیشتر حفظ کند، که به آن برد و انعطاف پذیری بیشتری نسبت به سامانه های بوست-گلاید می دهد.
موشک YJ-20 که بزرگ ترین عضو در این دسته است، از یک پیکربندی مخروطی دوتایی مشابه با برخی موشک های بالستیک استفاده می کند. این موشک احتمالاً حملات نهایی تقریباً عمودی را روی اهداف سطحی مانند ناوهای هواپیمابر انجام می دهد و انرژی جنبشی خالص را با پتانسیل نفوذ بالا ترکیب می کند.
اندازه آن نشان می دهد که می تواند از بمب افکن های سنگین یا ناوهای جنگی بزرگ پرتاب شود، که به نیروی دریایی ارتش چین یک ابزار ضربه دریایی دوربرد برای دور زدن پدافندهای موشکی سنتی می دهد.
این سلاح ها می توانند از ناوشکن هایی مانند تایپ 052D و تایپ 055، زیردریایی ها، یا پلتفرم های هوایی، از جمله بمب افکن H-6 پرتاب شوند.
آرایش موشکی با YJ-21 ،DF-17 و DF-26D ادامه یافت؛ سه سامانه ضربتی هایپرسونیک که برای مأموریت های مختلف طراحی شده اند.
موشک DF-17 که اولین بار در سال 2019 ظاهر شد، یک نمونه سوخت جامد و متحرک جاده ای است که حامل وسیله نقلیه گلاید هایپرسونیک DF-ZF است. این موشک با برد عملیاتی بین 1800 تا 2500 کیلومتر، برای نفوذ به پدافندهای موشکی از طریق مانورهای غیرقابل پیش بینی با سرعت 5 تا 10 ماخ طراحی شده است.
نوع جدیدی از موشک بالستیک میان برد DF-26 به نام DF-26D، نیز رونمایی شد. این موشک که «قاتل گوام» لقب گرفته است، طبق گزارش ها می تواند به برد 5000 کیلومتر برسد و تأسیسات آمریکا در جزیره گوام را در تیررس قرار دهد.
گمان می رود که DF-26D قابلیت های هایپرسونیک را در خود جای داده باشد، که آن را قادر به حملات هسته ای و متعارف علیه اهداف زمینی و دریایی می کند. نام گذاری آن به عنوان یک موشک بالستیک ضدکشتی نشان دهنده نقش اصلی آن در هدف قرار دادن دارایی های دریایی آمریکا فراتر از اولین زنجیره جزیره ای با مانورپذیری پیشرفته برای فرار از پدافندهای موشکی است.
موشک YJ-21 که اولین بار در نمایشگاه هوایی چین در سال 2022 دیده شد، یک موشک بالستیک ضدکشتی هایپرسونیک است که می تواند از ناوشکن های تایپ 055 و بمب افکن های H-6K پرتاب شود. با سرعت های گزارش شده بین 6 تا 10 ماخ و برد 1500 کیلومتر، YJ-21 به چین یک پلتفرم چندمنظوره می دهد که قادر است اهداف باارزش مانند ناوهای هواپیمابر یا تأسیسات زمینی را با هشدار بسیار کم مورد حمله قرار دهد.
با پایان یافتن آرایش موشکی، چین CJ-1000 را به نمایش گذاشت، یک موشک کروز هایپرسونیک دوربرد که به گفته تحلیلگران می تواند شکاف بین سامانه های ضربتی میان برد و قاره پیما را پر کند. اگرچه مشخصات رسمی آن محدود است، اما گمان می رود که CJ-1000 شباهت های طراحی با DF-100 داشته باشد که در سال 2019 رونمایی شد و بردی در حدود چندین هزار کیلومتر برای آن تخمین زده می شود.
برخلاف سامانه های هایپرسونیک بوست-گلاید، انتظار می رود موشک های کروز مانند CJ-1000 از نیروی محرکه پایدار پیشرانه اسکرم جت استفاده کنند، که امکان پرواز طولانی مدت در اتمسفر و مانورپذیری بیشتر را فراهم می کند و پتانسیل مانورهای گریز در بردهای نزدیک به بین قاره ای را دارد.
موشک CJ-1000 با ارائه یک گزینه ضربتی پرسرعت و قابل بقا، که می تواند از پلتفرم های هوایی، دریایی یا زمینی پرتاب شود، زرادخانه هایپرسونیک رو به رشد چین را بیشتر متنوع می سازد.
یکی از مورد توجه ترین رونمایی های این رژه، سلاح لیزری ناوپایه LY-1 بود، که اولین سامانه انرژی هدایت شده در زرادخانه نیروی دریایی چین است که به صورت عمومی تأیید شد. رونمایی از آن نقطه عطفی در تکامل دفاع ناوگان بود، جایی که لیزرها، که زمانی محدود به بردهای آزمایشی بودند، اکنون به عنوان دارایی های عملیاتی روی ناوهای جنگی قرار می گیرند.
سلاح LY-1 در یک سامانه دفاعی چند لایه قرار می گیرد، که شامل رهگیر دوربرد HHQ-9C، موشک میان برد HQ-16C و رهگیرهای دفاع نقطه ای نزدیک است.
این چهار نوع سلاح، محافظت چندلایه در برابر موشک های بالستیک، موشک های کروز، پهپادها و دیگر تهدیدات هوایی فراهم می کنند.
نقش LY-1 در این معماری دفاعی متمایز است: به جای تکیه بر رهگیرهای جنبشی، این سلاح لیزری از انرژی متمرکز برای سوزاندن یا کور کردن سلاح های ورودی با سرعت نور استفاده می کند.
آرایش های پدافند هوایی به نمایش گذاشته شده، بر یک تلاش موازی در زمین تأکید داشتند: ایجاد یک شبکه جامع ضدهوایی و ضدبالستیک.
شش سامانه اصلی، شامل HQ-11، HQ-20، HQ-22A، HQ-9C، HQ-19 و HQ-29 به طور جمعی ظاهر شدند، که نشان دهنده تلاش پکن برای کاهش فاصله با قابلیت های دفاع موشکی آمریکا و روسیه است.
سامانه HQ-11، که برای صادرات به نام FM-3000 نیز شناخته می شود، یک سلاح دفاعی متحرک است. این سامانه برای رهگیری هواپیما، هلیکوپتر، پهپاد و موشک های هدایت شونده طراحی شده است. این سامانه از موشک های پرتاب عمودی و یک سامانه تسلیحاتی نزدیک (CIWS) به طور همزمان استفاده می کند.
با پوشش درگیری 30 کیلومتری علیه هواپیما و 20 کیلومتری علیه موشک ها، این سامانه پوشش کوتاه برد تا میان برد را برای واحدهای مستقر در خط مقدم یا تأسیسات حیاتی فراهم می کند.
سامانه HQ-20 که برای اولین بار به صورت عمومی نمایش داده شد، به صورت یک حامل-بنا کننده-پرتابگر چرخ دار ظاهر شد که حداقل هشت رهگیر را حمل می کند. معماری آن شبیه یک HQ-9 در مقیاس کوچک تر است، که برای استقرار سریع و حمل رهگیرهای بیشتر بهینه سازی شده است. نقش آن پوشش میان رده در نظر گرفته می شود، که حد فاصل بین دفاع نقطه ای و آتشبارهای دوربرد را پر می کند.
سامانه HQ-22A، نوعی از سامانه میان برد تا دوربرد HQ-22، پوشش را به 170 کیلومتر افزایش می دهد و هواپیما، موشک و پهپاد را در ارتفاعات بالاتر هدف قرار می دهد.
سامانه HQ-9C جدیدترین نمونه از خانواده سطح به هوای دوربرد چین است که از سامانه S-300 روسیه الهام گرفته شده است. در مقایسه با نسخه های قبلی،HQ-9C از موشک های باریک تر در یک پیکربندی «هشت موشک در هر پرتابگر» استفاده می کند.
این ویژگی امکان حمل رهگیرهای بیشتر در هر آتشبار را فراهم می کند و توانایی آن را برای انجام هر دو عملیات دفاع هوایی سنتی و دفاع موشکی بالستیک محدود در ارتفاعات پایین افزایش می دهد. HQ-9C با بردی بیش از 250 کیلومتر، ستون فقرات دفاع هوایی استراتژیک چین است.
در بالاترین سطح، سامانه های HQ-19 و HQ-29 دسترسی چین را به دفاع موشکی بالستیک و عملیات ضدماهواره گسترش می دهند. در مقایسه با نقش سامانه THAAD آمریکا، HQ-19 می تواند از یک وسیله نقلیه رهگیر «ضربه برای نابودی» (hit-to-kill) برای درگیری با موشک های بالستیک میان برد تا برد 200 کیلومتر استفاده کند.
سامانه HQ-29 با هدف قرار دادن موشک های بالستیک در فاز میانی پرواز و خارج از اتمسفر، این قابلیت را فراتر می برد، که توانایی ای مشابه با رهگیر SM-3 نیروی دریایی آمریکا است.
موشک HQ-29 که بزرگ تر و سنگین تر از HQ-19 است، دو عدد در هر وسیله نقلیه پرتابگر حمل می شود که برای تحرک روی یک شاسی شش محوره سوار شده اند.
یکی از برجسته ترین آرایش ها در رژه، تأکید فزاینده چین بر جنگ ضدپهپادی را برجسته کرد، حوزه ای که به طور فزاینده ای در نبردهای مدرن اهمیت پیدا کرده است.
این نمایش سه دسته متمایز از سامانه های ضدپهپاد را گرد هم آورد: مجموعه های موشکی و توپخانه ای، سلاح های لیزری پرانرژی و سامانه های مایکروویو پرقدرت.
کارشناسان چینی این سه سامانه را به عنوان «مثلث آهنین» توصیف کردند که برای ارائه گزینه های «نابودی سخت» و «نابودی نرم» علیه تمام طیف تهدیدات هوایی بدون سرنشین طراحی شده است.
در سطح تاکتیکی، سامانه های موشکی و توپخانه ای همچنان آشناترین عنصر هستند. این وسایل نقلیه که ترکیبی از موشک های دقیق هدایت شونده برای درگیری های دوربرد با توپ های ضدهوایی شلیک سریع برای دفاع در برابر حملات اشباع هستند، با رادار و حسگرهای الکترو-اپتیکی برای ردیابی، طبقه بندی و خنثی کردن اهداف پیکربندی شده اند.
سامانه های لیزری پرانرژی این ابزارهای دفاعی جنبشی را تکمیل می کنند. برخلاف موشک ها یا گلوله ها، لیزر می تواند با سرعت نور و تقریباً بدون تأخیر زمانی بین شناسایی و رهگیری، با اهداف درگیر شود. با متمرکز کردن انرژی روی بدنه یا حسگرهای پهپاد، لیزرها می توانند در عرض چند ثانیه اجزای ساختاری را بسوزانند یا محموله های اپتیکی را کور کنند.
سلاح های مایکروویو پرقدرت (HPM) این مفهوم را فراتر می برند. به جای تمرکز بر یک هدف واحد، پرتوهای مایکروویو می توانند یک منطقه را با انرژی الکترومغناطیسی پوشش دهند و به طور همزمان مدارهای الکترونیکی چندین پهپاد را بسوزانند.
این ویژگی باعث می شود که سامانه های HPM به ویژه در برابر تاکتیک های تهاجم گروهی مؤثر باشند، که در آن ده ها پهپاد ارزان قیمت به صورت انبوه برای اشباع پدافندها مستقر می شوند. برخلاف لیزرها که به ردیابی ثابت هر هدف نیاز دارند، مایکروویوها اثرات منطقه ای دارند و کل آرایش های پهپادی را به طور همزمان غیرفعال می کنند.
در مرکز نمایش هوایی، پهپاد رادارگریز GJ-11 قرار داشت، که با طراحی بال پرنده بدون دم و محفظه های داخلی تسلیحات شناخته می شود.
شبکه دولتی چین (CCTV) اخیراً پهپادی را در حال پرواز در کنار یک جنگنده پنهان کار J-20 به نمایش گذاشت، که نشان دهنده استفاده چین از مفهوم «لویال وینگمن» است.
این پهپادها به عنوان اسکورت مسلح، طعمه و منابع اطلاعاتی عمل می کنند. آنها به افزایش برد و بهبود ایمنی جت های سرنشین دار کمک می کنند.
"دنگ شوای" طراح ارشد این پهپاد،GJ-11 را به عنوان «یک حسگر و یک انبار مهمات» توصیف کرد که با پرواز در کنار خلبانان، مانند یک محافظ مسلح از آنها پشتیبانی می کند.
چین همچنین از پهپادهایی رونمایی کرد که برای نبردهای هوایی طراحی شده و «پهپادهای برتری هوایی» نامیده می شوند. برخلاف مدل های قبلی که بر حملات زمینی تمرکز داشتند، این هواگردها بر رادارگریزی، مانورپذیری و خودمختاری تأکید دارند.
یک هلیکوپتر بدون سرنشین جدید نیز به نمایش گذاشته شد که برای استقرار روی ناوچه ها، ناوشکن ها و ناوهای هواپیمابر طراحی شده است.
این هلیکوپترها می توانند عملیات شناسایی، جنگ ضدزیردریایی، جستجو و نجات و نظارت الکترونیکی را بدون به خطر انداختن خدمه انسانی انجام دهند.
از آنجایی که این هواگردها خلبان ندارند، می توانند مأموریت های طولانی تری را انجام داده و در تعداد بیشتری نسبت به هلیکوپترهای دریایی سنتی مستقر شوند.
اندازه کوچک و تطبیق پذیری، آنها را برای عملیات دریایی توزیع شده مناسب می سازد و به عنوان افزایش دهنده قدرت برای ناوگان های سطحی عمل می کنند. تحلیلگران می گویند ورود آنها بر تمرکز نیروی دریایی چین بر گسترش برد نظارت و حمله به فراتر از خطوط ساحلی خود تأکید دارد.
رژه چین همچنین شامل سامانه های رزمی دریایی بدون سرنشین بود، از جمله وسایل نقلیه زیرآبی بدون سرنشین، شناورهای سطحی و سامانه های مین گذاری.
وسایل نقلیه زیرآبی بدون سرنشین شبیه زیردریایی های کوچک بودند و می توانند برای نظارت، شکار مین و جنگ ضدزیردریایی استفاده شوند. هزینه پایین و توانایی آنها برای عملیات بدون به خطر انداختن خدمه، این وسایل نقلیه را به ابزارهایی جذاب برای عملیات محاصره تبدیل می کند.
آرایش سلاح های زیرآبی سه نوع اژدر را به نمایش گذاشت: سبک، سنگین و مجهز به راکت، به همراه نسل جدیدی از مین های دریایی هوشمند.
اژدرهای سبک برای آب های ساحلی کم عمق طراحی شده اند، در حالی که اژدرهای سنگین ناوهای بزرگ را در عمق های بیشتر هدف قرار می دهند. مدل مجهز به راکت، فناوری موشک و اژدر را برای تعقیب زیردریایی های هسته ای با حرکت سریع ترکیب می کند.
مین هوشمند جدید برای شناسایی و حمله مستقل به اهداف تعیین شده ساخته شده و به عنوان یک سلاح محاصره پیشرفته عمل می کند.
در بخش زمینی، ارتش چین خودروهای رباتیک با طراحی های مختلف از جمله پلتفرم های شنی دار، چرخ دار و چهارپا را به نمایش گذاشت. این سامانه ها به مسلسل، راکت انداز و حسگر مسلح بودند، که نشان دهنده نقش آنها در شناسایی، حمله و پشتیبانی آتش است.
توانایی آنها برای عملیات مستقل در شرایط خطرناک می تواند تلفات انسانی را در نبردهای شهری یا آبی-خاکی کاهش دهد.
حضور آنها در آرایش رژه نشان می دهد که ارتش چین به مرحله بلوغ در توسعه هماهنگی بین محصولات سرنشین دار-بدون سرنشین برای عملیات زمینی رسیده است.
جنگنده J-20S که در این رژه رونمایی شد، اولین جنگنده رادارگریز نسل پنجم دو سرنشین در جهان است. برخلاف جنگنده های دو سرنشین قبلی که عمدتاً برای آموزش یا عملیات تسلیحاتی استفاده می شدند، صندلی دوم در J-20S برای گسترش چشمگیر نقش جنگی این جت طراحی شده است.
این جنگنده برای همکاری بین خلبان و پهپادها طراحی شده است. خلبان در صندلی عقب می تواند گروه های پهپادی را برای انجام حملات مدیریت کند، در حالی که خلبان جلویی بر پرواز هواپیما تمرکز دارد.
یک نسخه ارتقاء یافته دیگر به نام J-20A نیز برای اولین بار در رژه حضور داشت. با وجود شباهت ظاهری به J-20 اصلی، اصلاحات ظریف نشان دهنده بهبودهای قابل توجهی است. کارشناسان به تغییرات اطراف کابین و بدنه اشاره کردند که مقاومت هوا را کاهش و کارایی را در سرعت های فراصوت افزایش می دهد، و عملکرد کلی جت را تقویت می کند.
جنگنده J-35 که برای اولین بار به صورت عمومی نمایش داده شد، ورود رسمی چین به عصر نسل پنجم برای جنگنده های ناوپایه را رقم می زند. این جت جنگنده رادارگریز که برای پرتاب با منجنیق و عملیات روی عرشه ناو طراحی شده است، به طور قابل توجهی قابلیت حمله ناوهای هواپیمابر چین، به ویژه ناو جدید فوجیان، را افزایش می دهد.
کارشناسان بر پروفایل آیرودینامیکی تمیز و شکل رادارگریز آن تأکید کردند که نشان دهنده ویژگی های پنهان کاری قابل مقایسه با طرح های پیشرو آمریکا است.
با شعاع رزمی گسترده، موشک های پیشرفته و یکپارچگی قوی با جنگ الکترونیک،J-35 به گروه های ناو هواپیمابر امکان می دهد تا قدرت خود را به طور مؤثرتری علیه اهداف دریایی و زمینی به نمایش بگذارند.
هواپیمای KJ-600 پس از مدت ها انتظار سرانجام رونمایی شد و نشان دهنده یک جهش بزرگ در قابلیت های هوانوردی دریایی چین است.
این هواپیما که به عنوان یک هواپیمای هشدار زودهنگام بال ثابت و ناوپایه طراحی شده، قطعه گمشده ساختار گروه ضربتی ناو هواپیمابر چین به شمار می رود و قابلیت های کشف و فرماندهی را بهبود می بخشد.
برخلاف هلیکوپترهایی که به طور سنتی برای این نقش استفاده می شوند،KJ-600 رادارهای بزرگ تری حمل می کند. استقامت پروازی طولانی تر آن به این هواپیما اجازه می دهد تا موشک های کروز در ارتفاع پایین و تهدیدات دوردست را فراتر از برد حسگرهای مستقر در کشتی، ردیابی کند. این قابلیت به گروه های ناو هواپیمابر اجازه می دهد تا هواپیماها یا موشک های دشمن را قبل از اینکه وارد برد حمله شوند، شناسایی، ردیابی و با آنها مقابله کنند.
هواپیمای Y-20B، یک نسخه جدید از هواپیمای ترابری سنگین چین، در این رژه به نمایش درآمد که به پیشرانه های تولید داخل مجهز شده بود.
این ارتقاء نقطه عطفی برای صنعت هوانوردی چین محسوب می شود، چرا که وابستگی به پیشرانه های خارجی را کاهش داده و به افزایش برد، ظرفیت حمل بار و سرعت منجر می شود.
با قابلیت ترابری هوایی در فواصل طولانی، Y-20B می تواند به سرعت نیرو، تجهیزات و تدارکات را در سراسر میدان های نبرد جابجا کند و توانایی چین را برای انجام عملیات استراتژیک و همچنین مأموریت های بشردوستانه تقویت کند.
تطبیق پذیری آن پیش از این در عملیات های امدادی بین المللی و شرایط اضطراری داخلی اثبات شده است.
بمب افکن H-6J، یک نسخه دریایی از بمب افکن قدیمی H-6، به عنوان بخشی از نیروی ضربت دریایی نیروی دریایی چین به نمایش گذاشته شد. این هواپیما که از H-6K توسعه یافته، شامل پیشرانه های ارتقاء یافته، سامانه های اویونیک و تقویت های بدنه برای افزایش برد و ظرفیت حمل بار است.
برجسته ترین سلاح آن موشک کروز فراصوت ضدکشتی YJ-12 است که قادر به تهدید شناورهای سطحی بزرگ، از جمله ناوهای هواپیمابر است. هواپیمای H-6J با قابلیت حمل حداکثر شش موشک، توانایی چین را برای انجام حملات از فاصله ایمن در دریا به شدت افزایش می دهد.
با جایگزینی بمب افکن های قدیمی H-6G، بمب افکن H-6J قابلیت حمله دوربرد نیروی دریایی را مدرن سازی می کند. تحلیلگران می گویند استقامت پروازی طولانی، حسگرهای مدرن و تسلیحات سنگین ضدکشتی آن را به یک پلتفرم محوری برای اجرای استراتژی ضد-دسترسی/محدودسازی منطقه ای چین در اقیانوس آرام غربی تبدیل می کند.
