پهپاد سوخت‌رسان هوایی بوئینگ ام کیو-۲۵ استینگری به عنوان بخشی از برنامه UCLAAS (نظارت و حمله هوایی بدون سرنشین ناو هواپیمابر) توسعه داده شد که هدف آن توسعه یک پهپاد رادارگریز مستقر در ناو هواپیمابر با قابلیت‌های نظارت و حمله هوایی بدون سرنشین از ناوهای هواپیمابر و حمله بود.
بوئینگ، جنرال اتومیکس، لاکهید مارتین و نورثروپ گرومن پس از دریافت قراردادهای مطالعات اولیه طراحی ، پیشنهادهایی را بر اساس طرح‌های موجود ارائه کردند. خود بوئینگ از فانتوم ری استفاده می‌کرد. عنوان "RAQ-۲۵" برای مدل آینده رزرو شده بود. مانند بسیاری از برنامه‌های پهپادی قبل از آن، برنامه نظارت و حمله هوایی بدون سرنشین ناو هواپیمابر نیز با تأخیرهای قابل توجهی مواجه شد.
در ۱ فوریه ۲۰۱۶، برنامه نظارت و حمله هوایی بدون سرنشین ناو هواپیمابر تا حدی به برنامه CBARS (سیستم سوخت‌رسانی هوایی مستقر در ناو هواپیمابر) تبدیل شد.
مهمترین تفاوت، از دست دادن قابلیت‌های حمله بود. در عوض، تمرکز، به سوخت‌رسانی هوایی هواپیماهای جنگی سرنشین‌دار تغییر یافت. دلیل این تصمیم این بود که چنین پهپاد سوخت‌رسانی می‌تواند برد هواپیماهای جنگی مستقر در ناو هواپیمابر را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. این امر به نوبه خود، اثربخشی ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده را افزایش می‌دهد، زیرا آنها قادر خواهند بود فاصله بیشتری را از اهداف خود یا ساحل حفظ کنند. معاون دریاسالار مایک شومیکر توضیح داد که شعاع عملیاتی یک سوپر هورنت مجهز به MQ-۲۵ می‌تواند از ۸۳۰ کیلومتر به بیش از ۱۳۰۰ کیلومتر افزایش یابد. نیروی دریایی همچنین این پهپاد جدید را به عنوان پاسخی به موشک‌های بالستیک ضد کشتی، به اصطلاح قاتلان کشتی، مانند DF-۲۱D چینی می‌بیند.
تغییر برنامه، تولیدکنندگان را با مشکلات فنی قابل توجهی روبرو کرد. بوئینگ، فانتوم ری را به عنوان نقطه شروع کنار گذاشت، زیرا معتقد بود که یک طراحی سنتی بهتر از یک بال پرنده نیازهای جدید را برآورده می‌کند. هنگامی که نیروی دریایی ایالات متحده در اکتبر ۲۰۱۷ درخواستی برای پیشنهادات (RFP) به تولیدکنندگان ارسال کرد، نورثروپ گرومن از این برنامه خارج شد. آنها نیز مانند بوئینگ به این نتیجه رسیدند که یک بال پرنده مانند X-۴۷B که در این برنامه استفاده می‌شود، برای برنامه CBARS مناسب نیست. نام "RAQ-۲۵" از آن زمان به "MQ-۲۵A Stingray" و "CBARS" به "UCAAS" (سیستم هوایی بدون سرنشین ناو هواپیمابر) تغییر یافته است.
در ۳۰ آگوست ۲۰۱۸، نیروی دریایی ایالات متحده، بوئینگ را به عنوان برنده مناقصه اعلام کرد. بوئینگ قراردادی به ارزش ۸۰۵.۳ میلیون دلار برای توسعه چهار هواپیمای پیش تولید دریافت کرد. نیروی دریایی ایالات متحده قصد دارد در مجموع ۷۲ فروند MQ-۲۵ Stingray خریداری کند. اولین سفارشات برای سال ۲۰۲۴ برنامه ریزی شده بود.
در ۴ ژوئن ۲۰۲۱، نمونه اولیه MQ-۲۵ T۱ خود بوئینگ (با شماره ثبت هواپیما N۲۳۴MQ) به اولین پهپادی تبدیل شد که سوخت گیری هوایی یک هواپیمای سرنشین دار، یک F-۱۸ نیروی دریایی ایالات متحده، را انجام داد. پهپادهای سوخت رسان برای افزایش برد هواپیماهای آینده در ناوهای هواپیمابر در نظر گرفته شده اند. در ۱۸ آگوست ۲۰۲۱، MQ-۲۵ T۱ سوخت‌گیری هوایی یک فروند E-۲D Hawkeye نیروی دریایی ایالات متحده را انجام داد.
در دسامبر ۲۰۲۱، نمونه اولیه آزمایش‌های اولیه بر روی ناو هواپیمابر جورج اچ. دبلیو. بوش به پایان رسید. این آزمایش‌ها در بندر نورفولک برای ارزیابی عملکرد سیستم هدایت عرشه در طول روز و شب انجام شد. مانورهای باند، پارکینگ عرشه پرواز و پهلوگیری با منجنیق تمرین شد. یک ایستگاه کنترل زمینی نمونه اولیه MD-۵ نیز در مرکز جنگ هوایی بدون سرنشین لاکهید مارتین (UAWC) مستقر شد. اولین پرواز نمایشی سیستم فرود دقیق مشترک (JPALS) نیز انجام شد.
بوئینگ در حال حاضر (از دسامبر ۲۰۲۱) در حال ساخت چهار هواپیما برای توسعه سری (مهندسی و توسعه تولید، EMD) است. علاوه بر این، دو بدنه جداشونده و سه هواپیما به عنوان پلتفرم‌های نمایشی سیستم در حال تولید هستند. قرار است نیروی دریایی ایالات متحده اولین هواپیمای تولیدی MQ-۲۵A را در سال ۲۰۲۵ دریافت کند.
استقرار در بال‌های ناو هواپیمابر چندمنظوره (VUQs) تازه تأسیس برای سال ۲۰۲۵ برنامه‌ریزی شده است. این واحدها در گروه‌های پنج‌تایی به هر ناو هواپیمابر اختصاص داده خواهند شد.
