در سه بازی اول جام کافا تنها دو بازیکن همیشه در ترکیب اصلی ما بودند. امیر قلعه نویی در این تورنمنت و در غیاب ستاره های اصلی، به بازیکنانی میدان داد که کمتر فرصت حضور در تیم ملی را داشتند. او در هر بازی ترکیب های مختلف را امتحان کرد و طبیعی بود تغییرات زیادی داشته باشیم اما دو بازیکن استثنا بودند و در هر ۳ بازی با هر سیستم و روش، بازی کردند.
اولی پیام نیازمند بود که همه می‌دانیم با بازگشت بیرانوند باید جای خود را درون دروازه تیم ملی به او بدهد. پیام خیلی امید داشت از این فرصت برای گرفتن جای بیرانوند –یا لااقل جای حسینی به عنوان گلر دوم- را بگیرد اما ۳ گل بد خورد و حسابی عقب افتاد.
اما نفر دوم، امید نورافکن بود که وضعیتی متفاوت دارد. آچار فرانسه تیم ملی همیشه مرد مورد اعتماد قلعه نویی بوده و هست. امیر همیشه از او به عنوان بهترین و کامل ترین بازیکن ایرانی در لیگ یاد کرده و امید هم در استقلال، هم سپاهان و هم ملوان، همواره مهره ای مطمئن برای مربیان ایرانی و خارجی بوده است.
نورافکن بازی اول دفاع چپ بود. بازی دوم برابر هند به هافبک دفاعی رفت و برابر تاجیکستان هم دوباره هافبک دفاعی بود. نورافکن در بازی اول برابر افغانستان دقیقه ۶۲ جای خود را به محمد نادری داد اما در دو بازی بعدی تعویض هم نشد و کامل بازی کرد.
این یعنی حضور او را در ترکیب اصلی تیم ملی باید قطعی بدانیم. درست بر خلاف بقیه که در کافا و در غیاب ستاره‌های اصلی، نتوانستند خود را به کادر فنی اثبات و جایی در ترکیب پیدا کنند. کافا فقط برای نورافکن خوب بود و بس!
اینجا را بخوانید: مرور دستاوردهای کادرفنی در کافا؛ کدام ستاره‌ها تهدید شدند؟ خیال کدام بازیکنان راحت شد؟
