کم نیستند کارشناسانی که از همان ابتدا مخالف حضور در کافا بودند. سطح این مسابقات و رنک سه رقمی تیم‌های حاضر در آن، (بجز ازبکستان و عمان) اصلی‌ترین دلیل مخالفت‌ها بود. اینکه بازی با این کشورها چیزی به فوتبال ما اضافه نمی‌کند اما ما به دست خود، رقبایمان را قوی‌تر می‌کنیم! آنها با بازی مقابل تیم ما، یاد می‌گیرند و پیشرفت می‌کنند و از همه مهمتر، ترسشان از بازی مقابل ستاره‌های نامدار ایران می‌ریزد و فردا در بازی‌های رسمی، همین تیم‌ها نیز یقه ما را می‌گیرند!
شکی نیست که شما برای پیشرفت در هر رشته ورزشی باید با قوی‌تر از خود روبرو شوید اما آن طرف، مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی به تحریم‌ها اشاره می‌کنند و اینکه هیچ تیمی حاضر نیست با ما بازی کند. پول‌هایمان در فیفا و ای اف سی بلوکه شده و مشکلات این چنینی، مانع از تدارک بازی‌های خوب برای تیم ملی است.
در چنین شرایطی که در سالهای اخیر، بازی‌های ملی ما تنها به بازی‌های رسمی فیفا و ای اف سی محدود شده، مربیان کجا باید چهره‌های جدید را دعوت و محک بزنند؟ کجا باید سیستم‌های مد نظر خود را آزمایش کنند؟ پس ما از اول، دو هدف در کافا داشتیم؛ کسب جام و محک زدن تازه واردها و ساخت آینده تیم ملی.
حالا در فینال هستیم و برای تکرار تنها جام بعد انقلاب در فوتبال ملی، با ترکیب اصلی وارد خواهیم شد اما هدف مهمتر چه؟ ساخت پشتوانه برای تیم ملی به کجا رسید؟ باید به کارنامه بازیکنان در سه بازی مقدماتی نگاه کنیم! در پایان سه بازی مقدماتی کافا دستاوردهای کادرفنی ما این است؛
پیام نیازمند جایگاه ذخیره بیرانوند را از دست داد! او روی هر ۳ گل خورده ما برابر افغانستان و تاجیکستان مقصر بود. زوج امین حزباوی و عارف آغاسی، دو بازی در قلب دفاع فرصت محک داشتند. کنعانی هم با نمایش مقابل هند، فاصله خود را با بقیه تثبیت و با بازگشت شجاع و پورعلی گنجی، فقط او شانس بازی دارد.
علی نعمتی در دفاع چپ و دفاع میانی امتحان شد. امید نورافکن هم در دفاع چپ و هافبک دفاعی، این یعنی زنگ خطر برای میلاد محمدی که امیر مدام دنبال دفاع چپ می گردد. جلالی هم برابر هند نمره قبولی گرفت و در فینال باید منتظر او باشیم.
آریا یوسفی در سمت راست خط دفاعی، رقیب بزرگی مثل رامین رضاییان دارد. صالح حردانی برمی گردد و صادق محرمی هم هست، آریا حالا دیگر بی تجربه و تازه وارد محسوب نمی شود اما میخ خود را محکم نکرد. برعکس رامین!
روزبه چشمی دو بازی در مرکز زمین فرصت پیدا کرد. فعلاً جای سعید عزت اللهی آنجا محکم است و محمد قربانی هم به بازی سوم رسید. همین حضور یک نیمه ای کافیست تا درکنار امتیاز جوانی، آینده متعلق به او باشد.
در کناره‌ها و در بخش تهاجمی، مهران احمدی و مهدی هاشم نژاد دو بازی در ترکیب بودند اما کاری سخت برای رقابت با محمد محبی، مهدی قایدی، علیرضا جهانبخش، علی قلی‌زاده، محمد مهدی محبی و حتی مهدی ترابی دارند. لیموچی هم اگر به فرم قبل مصدومیت برگردد، مدعی است.
وسط، سامان قدوس اگرچه به بازی سوم رسید ولی امیرحسین حسین‌زاده را پیش رو دارد. آقای گل لیگ و موثرترین بازیکن لیگ قهرمانان آسیا در فصل قبل، این فصل در لیگ نخبگان حضور دارد و با این فرم فعلی، نمی توان او را بیرون گذاشت.
در خط حمله هم که زوج سردار و طارمی مثل تمام سالهای اخیر، جایگاه محکمی دارند و در کافا علیپور و مجید علیاری، خود را به کادرفنی اثبات کردند. کاری که شهریار مغانلو نتوانست انجام دهد! به همه این ها اضافه کنید بازیکنانی که از اینجا به بعد در لیگ می درخشند. علیرضا کوشکی و خدابنده لو بدشانس بودند که بی موقع مصدوم شدند و در بازگشت دوباره حالا دیگر تجربه ملی هم دارند.
اینجا را بخوانید: از نظر این سه ستاره، کافا بهترین تورنمنت تاریخ بود!
