به گزارش تابناک، دکتر حجت الله ایوبی نماینده کشورمان در جشن استقلال اندونزی سخنرانی کرد که در پی می آید.

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
خانم‌ها و آقایان عالی‌قدر، بزرگان گرامی، نمایندگان محترم کشورها

مایه افتخار است که در آغاز سخن، به نمایندگی از ملت و دولت جمهوری اسلامی ایران، صمیمانه‌ترین تبریکات خود را به مناسبت هشتادمین سال استقلال کشور دوست و برادر، جمهوری اندونزی، به ملت بزرگ و شریف این سرزمین و به دولت محترم آن  تقدیم می کن‌م. همچنین بر خود لازم می‌دانم از میزبانی گرم و شایسته‌ی  دولت اندونزی   و از تلاش ارزشمند برگزارکنندگان این نشست در جزیره‌ی فرهنگی و گردشگری بالی، صمیمانه قدردانی کنم.

پس از پایان جنگ جهانی دوم و نسل‌کشی‌ها و کشتارهای هولناک آن روزگار، بر خرابه‌های آن جنگ، سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد ـ یونسکو ـ با این امید متولد شد که آموزش بتواند ریشه‌های جنگ را از ذهن و ضمیر انسان‌ها بزداید. امروز بیش از هفتاد سال از عمر این نهاد مهم می‌گذرد، و با وجود همه‌ی تلاش‌های ارزشمند آن، جهانِ ما هنوز شاهد خشونت‌ها، جنگ‌ها، نسل‌کشی‌ها و کشتار زنان و کودکان بی‌گناه ـ حتی با سلاح گرسنگی ـ است. پرسش بنیادین این است: در قرن بیست‌ویکم، که‌ «قرن ارتباطات» و «قرن احترام به دیگری» نامیده شده  چه راهی پیش رو داریم؟ خود یونسکو نیز امروز بر این باور است که تنها علم و آموزش کافی نیست؛ باید با سرمایه‌های فرهنگ و هنر و با بازگشت انسان‌ها به هویت خویش، این درد جان‌سوز را درمان کرد. از این‌روست که فرهنگ و هنر کالایی تشریفاتی نیست؛ راه است و درمان: راهِ تفاهم، راهِ گفت‌وگو و راهِ صلح.  قرون نوزدهم و بیستم، قرون حاکمیت ماشین و راسیونالیسم خشک و منفعت‌گرایی بود، بله جهان عرب قافله سالار تمدن های  بشری بود . اما امروز در قرن ارتباطات‌‌ انسان، جویای معنا، دوباره به سرچشمه‌های شعر و ادبیات و عرفان روی آورده است. در ابن دوران  تمدن های شرقی و ‌‌تمدن های کهن قافله سالارند.

عالی‌جنابان و بزرگان گرامی،
 ما باید آموزه‌های تمدنی خویش را با زبانِ فرهنگ و هنر برای نسل جوان، برای جوامع یکدیگر و برای جهانِ تشنه‌ی امروز بازگو کنیم. یکی از رساترین این زبان‌ها، زبانِ سینماست. خوشبختانه من از کشوری می‌آیم که سینمایش از شاعرانه‌ترین و هنرمندانه‌ترین سینماهای جهان است. همکاری‌های سینمایی، تولیدات مشترک و برگزاری جشنواره‌های فیلم می‌تواند پیام صلح، همدلی و تفاهم را به شکلی ملموس به جهانیان برساند و میان ملت‌های ما پیوندی عمیق‌تر ایجاد کند.

ویژگی درخشان دیگرِ تمدن‌های شرقی، هنر والای خوشنویسی است؛. در جهانِ ما، و  نگارش هنر است . این هنرِ والا در اندونزی نیز بالنده و پیشرفته است . می‌توانیم از این زبان مشترکِ زیبا برای ایجاد ارتباطات پایدار و فهم متقابل بهره ببریم.

ما‌ باید راهِ دیدار و آشنایی ملت ها  را هموار کنیم. هیچ چیزی جای «دیدن» را نمی‌گیرد. بیایید مسیرهای سفر را بگشاییم، سدهای روادید را از پیش پا برداریم، رفت‌وآمد انسان‌ها را آسان‌تر سازیم و دیوارهای بلند میان کشورها را کوتاه کنیم. جنگ در تاریکی و نادانی می‌روید؛ آنان که یکدیگر را می‌شناسند، کمتر به جنگ می‌روند. از این رو، پیشنهاد می‌کنم درباره‌ی توسعه‌ی گردشگری  برنامه‌ریزی ویژه و مشترک انجام دهیم؛ تا شناخت متقابل ژرف‌تر شود و بذرهای صلح و همکاری در جانِ نسل جوان ما ریشه دواند‌

در پایان به آقای وزیر هدیه می کنم این سروده مولانا جلال الدین رومی را که فرمود 
تو‌مگو‌همه به جنگ اند و‌زصلح من چه ابد 
تو‌بکی نه ای هزاری ، تو‌جراغ خود بر افروز 
با تشکر