سید محمد مهدی هاشمی در خراسان نوشت: ​​​​​​​ حسن روحانی رئیس جمهور سابق کشورمان در اظهاراتی که به تازگی در کانال تلگرامی خود منتشر کرد، در شرایطی پیشنهاد واگذاری تعدادی کانال تلویزیونی به بخش خصوصی را داده است که پیش از این در سخنانی در آذر ۱۴۰۲ مدعی شده بود که تلویزیون به روز سیاه افتاده و اتفاقا هیچ جایگاهی بین مردم ندارد.

این اظهارات را از دو منظر می‌توان مورد بررسی قرار داد: 

اول این که هدف رئیس دولت‌های یازدهم و دوازدهم از ایراد این سخنان صرفا برانگیختن عکس العمل از جانب جریانی باشد که عمده پست‌های مدیریتی در صداوسیما در اشغال خود دارد. هر چند همواره از سمت این جریان و صداوسیما هم اخیرا صحبت‌هایی در حمله به روحانی اتفاق افتاده اما ورود دوباره به وادی کل کل‌های بی‌مورد سیاسی آن هم در شرایط خطیر امروز کشور از طرف هر کدام از این جریانات باشد صرفا بازی در پازل دشمنی است که اتفاقا در صدد ایجاد تفرقه در میان نیروهای سیاسی کشور است. 

دومین موردی که می‌توان درباره اظهارات روحانی به آن اشاره کرد اتفاقا تناقضی است که در  صحبت‌های خود او وجود دارد. حرف‌های روحانی در آذر ۱۴۰۲ گرچه همان زمان هم در وادی پاسخ به برخی اظهارات در صداوسیما نسبت به او مطرح شده بود ولی تا حدودی قابل قبول است.

واقعیت امر این است که در سال‌های اخیر و با توجه به فراگیری و سرعت بالای انتشار خبر در فضای مجازی مردم عمده اخبار و مسائل را از فضای مجازی پیگیری می‌کنند و به صورت میانگین تمامی شبکه هالی تلویزیونی در تمام دنیا از این مسئله متضرر شده و جایگاه قبلی خود را از دست داده اند.

البته که درباره صداوسیما حتما بخشی از این مسئله متاثر از کاهش کیفی تولیدات صداوسیما در سال‌های اخیر است، اما واقعیت امر این است که در جهان امروز نقش رسانه‌های تولیدشده توسط کاربران (User Generated Content Platforms) در پلتفرم‌هایی مثل یوتیوب و اینستاگرام بسیار اثرگذارتر از رسانه‌های جمعی (Mass Media) سابق مثل رادیو و تلویزیون است و اقبال مردم به بلاگرها در حوزه‌های مختلف و محتواهای تولیدی در یوتیوب، اینستاگرام، تیک تاک و البته اقبال شدید نسل‌های جدید به پادکست خود موید همین موضوع است.

بدیهی است که اگر اظهارات روحانی را از این دریچه دوم بنگریم اتفاقا بار دیگر تاییدی برعدم شناخت و درک و به روز او از مسائل جاری است؛ مسئله‌ای که مسبوق به سابقه هم هست و همین‌عدم شناخت درست از نظم جدید نظام بین الملل و شناخت مذاکره به عنوان هدف و نه به عنوان ابزاری در جهت تامین منافع ملی موجب مسلح شدن دشمنان به ماشه‌ای شده که امروز بعد از ۱۰ سال بلای جان منافع کشورمان شده است.