ارسلان کاظمی ، یکی از چهره‌های خبرساز این‌روزهای ورزش ایران است؛ بعد از چند سال افت بسکتبال، با تیم ملی به مقام سومی کاپ آسیا رسیده و درحالی‌که کاپیتان و بهترین بازیکن آن تیم در عربستان بوده، حالا هم شاخص‌ترین چهره نقل‌وانتقالات فصل است و از شهرداری گرگان راهی استقلال شده. آبی‌ها که فعالیتشان در بسکتبال به قبل از انقلاب برمی‌گردد، حالا با چیدن بهترین‌های ایران، قصد دارند حضور خیره‌‌کننده‌ای در لیگ داشته باشند. ارسلان در گفتگویی درباره این اتفاقات صحبت کرده است؛ از تیم ملی که بعد از سال‌ها حامد حدادی را نداشت و جوانان و سرمربی یونانی و اینکه بعد از NBA چرا ارسلان واقعی را ندیدیم.
* از جده شروع کنیم. سومی تیم به اندازه قهرمانی چسبید. حتی فیبا هم در گزارشی به این مسئله اشاره کرده بود که این برنز، مشخصا برای ایران ارزش طلا دارد. مسابقات چطور بود و البته سکوی سومی آسیا.
ما قبل از اعزام شرایط خیلی سختی داشتیم. کشور درگیر جنگ شد و 3هفته دیرتر تمریناتمان را شروع کردیم. با توجه به تردیدهایی هم که برای شروع دوباره جنگ بود، تیم زودتر به خارج از کشور رفت تا محمد امینی هم بتواند به ما اضافه شود. در این شرایط که بچه‌ها استرس خانواده‌هایشان را داشتند، دل شیر می‌خواهد که یک ماه و 10روز دور از خانواده باشی. سطح مسابقات هم بالا بود. در همه مسابقات همه تیم‌ها برای قهرمانی می‌آیند و هیچ‌تیمی برای خوشگذرانی در مسابقه‌ای شرکت نمی‌کند. تفاوتی که این دوره با دوره‌های قبل داشت، استفاده تیم‌ها از بازیکنان غیربومی بود. چین‌تایپه 3بازیکن سیاهپوست و یک بازیکن آمریکایی‌الاصل داشت که 2متر و 15سانتی‌متر قدش بود. این موضوع هر چه جلوتر می‌رویم، عجیب‌تر می‌شود و کار را برای تیم‌هایی مثل ایران و چین سخت‌تر می‌کند. خوشحالم که ما با تیمی که همه بازیکنانش ایرانی بودند، سوم شدیم.
* اگر تیمی که یکی دو سال پیش داشتیم در این مسابقات شرکت می‌کرد، با همان بازیکنان و با همان کادر فنی، می‌توانست این سومی را به‌دست بیاورد؟
جواب‌دادن به این سؤال خیلی سخت است، چون ما هم مربی خیلی متفاوتی داشتیم و هم بازیکنان متفاوت. اتفاق مهم این است که ما در تیم بازیکن جوان زیاد داشتیم و با آنها نتیجه خوبی گرفتیم. این در شرایطی بود که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد که ما بتوانیم به جمع 4تیم هم برسیم ولی بازیکنان غیرت به خرج دادند و روی سکو رفتند. این مقام واقعا به اندازه طلا برای من ارزش دارد. قبل از اینکه به مسابقات اعزام شویم، آقای مانولوپولوس به ما گفت می‌دانم شرایطی سختی دارید، تازه جنگ تمام شده، شاید امکانات نداشته باشید و... اما اگر نتیجه نگیریم، هیچ‌کس این حرف‌ها را از ما قبول نمی‌کند. تنها کاری که می‌توانید بکنید این است که صدتان را بگذارید. یک حرف دیگر او این بود که تیم در شرایط سخت، تیم‌تر می‌شود و اتحاد کسری‌هایی را که هست، جبران می‌کند. من فکر می‌کنم این موضوع بود که به تیم ما کمک کرد.
* سوتیریس مانولوپولوس چطور مربی‌ای است؟ شما هم با مربیان ایرانی متعدد کار کرده‌ای و هم با مربیان خارجی. سطحش کجاست، کوچینگ خوبی دارد یا بیشتر آکادمیک است؟
او مربی خیلی خوبی است. این نسل به یک مربی‌ای نیاز داشت که بداند کجا سر بازیکنانش داد بزند و بهشان سخت بگیرد و کجا با آنها رفیق باشد. این از خصوصیات اصلی سرمربی حال‌حاضر تیم ملی است. مونولوپولوس سرتمرین با مونولوپولوس بیرون تمرین خیلی فرق می‌کند. او بیرون زمین با همه دوست است ولی توی زمین کسی جرأت از زیر کار دررفتن یا حتی شوخی‌کردن ندارد. مونولوپولوس از نظر فنی هم خیلی خوب است. بازیکنان نسل قبل با مربیان خارجی زیادی کار کرده بودند؛ حتی در سطح نوجوانان و جوانان. خود من از مینی‌بسکتبال با مربی خارجی کرده بودم. ما نکاتی را یاد گرفتیم که نسل جدید بلد نبود و آنها خلأیی داشتند که آقای مونولوپولوس اطلاعات لازم را به نسل جدید انتقال داده و آن خلأ را پر کرده.
* بازیکنان تیم چطور هستند، بهترین‌ها در تیم ملی بودند یا کسی هست که بیرون مانده باشد؟
غیر از یکی دو مورد که مسائل خاص خودشان را دارند، بقیه نفرات واقعا بهترین‌هایی هستند که داریم. من به این تیم امید دارم ولی همه‌چیز بستگی به‌خود آنها دارد و نباید هیچ سقفی برای خودشان قائل شوند و این سومی آسیا تازه شروع کار آنهاست.
* مسئله اصلی امروز بسکتبال که البته در رشته‌های دیگر هم هست، نبود بازیکن خوب است. کیفیت کلا پایین آمده. همین الان تیم ملی یک پست 5 خوب ندارد.
به‌نظر من مشکل اصلی در بیشتر رشته‌ها، داشتن نگاه نتیجه‌گراست. مثلا در تورنمنت‌هایی که خیلی مهم نیست، چرا باید نفرات اصلی بازی کنند و به جوانان فرصت داده نشود؟ اتفاقی که در نسل قبل برای بسکتبال افتاد این بود که حتی در مسابقات کم‌اهمیتی مثل ویلیام‌جونز، تیم با نفرات اصلی مثل حامد حدادی، صمد نیکخواه‌بهرامی، مهدی کامرانی و... شرکت می‌کرد، چون فقط نتیجه مهم بود. اگر از همان‌موقع یک تیم دیگر به بعضی از رقابت‌ها اعزام می‌شد و بازیکنان جوان هم میدان می‌دیدند و می‌توانستند جایگزین نفرات اصلی بشوند، در دوره گذار تغییر نسل این همه به مشکل نمی‌خوردیم. بازیکنان فعلی از نظر فیزیکی خوب هستند و پروسه جوانگرایی باید کم‌کم انجام شود. در والیبال و بسکتبال دنیا این جوانگرایی مداوم است اما ما یکباره این کار را انجام می‌دهیم. من خودم در 19-20سالگی به تیم اضافه شدم، بهنام یخچالی، سجاد مشایخی و چند بازیکن دیگر هم همینطور.
* برای تیمی که یک دوره در صدر آسیا بوده، این همه افتی که داشت، قابل‌قبول بود؟ باخت‌های مداوم حس بدی به شما نمی‌داد؟ مخصوصا مقابل تیم‌هایی که در سال‌های اخیر حریف چندان سرسختی نبودند، مثل قطر و قزاقستان.
دوره خیلی سختی بود. در مورد قطر باید بگویم هاکان دمیر موقعی که سرمربی تیم ملی ما بود، همیشه به این معترض بود که تیم‌های دیگر در ترکیب تیم ملی‌شان بازیکن خارجی دارند و ما نداریم. نکته خیلی خنده‌دار این بود که وقتی هاکان سرمربی قطر شد، 2بازیکن آمریکایی، 3تا صربستانی و 3تا آفریقایی در ترکیب این تیم بازی می‌کردند. قطر مشابه این کار را سال 2011 انجام داده بود که فیبا فدراسیون قطر را 5سال تعلیق کرد اما حالا به‌خاطر اینکه میزبان جام‌جهانی است، با آنها کنار می‌آید تا میزبان خوبی باشند.
* برویم سر وقت استرالیا. آنها تا کی می‌خواهند در منطقه آسیا بمانند؟ این را بی‌انصافی در حق تیم‌های منطقه می‌دانید یا باید از بودن تیم‌های استرالیا و نیوزلند استقبال کنیم، چون به رشد بسکتبال منطقه کمک می‌کنند؟ البته استرالیا با تیم دومش در کاپ آسیا شرکت کرده بود.
اول باید بگویم وقتی یک تیم جزو 4تیم برتر دنیاست، تیم سطح یک و 2 ندارد. لیگ استرالیا یکی از بهترین لیگ‌های دنیاست و بعد از NBA و یورو‌لیگ، می‌شود گفت لیگ سوم است. تیمی که با ما بازی کرد، 3بازیکن دارد که در NBA بازی کرده‌اند، چند بازیکن در کالج‌های آمریکا دارد و بقیه آنها هم جزو بهترین‌های لیگ استرالیا هستند. با بودن این نفرات، آنها به بازیکنانی که در حال‌حاضر در NBA بازی می‌کنند، اصلا نیازی نداشتند. استرالیا با کل آسیا متفاوت است. من خیلی دوست دارم استرالیا و نیوزلند در آسیا باشند، اما اینکه فقط 4سال یک‌بار در یک تورنمنت شرکت و همه تیم‌ها را درو کنند، برای بسکتبال آسیا نفعی ندارد. اگر لیگی در آسیا بود که این تیم‌ها هم شرکت می‌کردند یا در سال 3-4بار با آنها روبه‌رو می‌شدیم، خوب بود.
* خود ارسلان چطور بود؟ بازیکنی که از نسل قبل مانده و انگار همه دارند به سمت خدافظی از تیم ملی هلش می‌دهند.
فکر می‌کنم کاری که باید به‌عنوان یک بزرگ‌تر انجام می‌دادم، خیلی منطقی انجام بدهم و به تیم کمک کنم. من 35سالم است و 4سال دیگر 39ساله می‌شوم و جا دارد که آن موقع به جوانان فرصت داده شود. البته فعلا در خدمت تیم ملی هستم و به‌موقعش خداحافظی می‌کنم. همیشه دوست داشته‌ام در اوج بروم، در بالا خداحافظی‌کردن خیلی بهتر است که پایین باشی و دیگر تو را نخواهند.
* در لیگ کالج‌های آمریکا که بازی می‌کردی، خیلی خوب بودی. اما نتوانستی در NBA دوام بیاوری، چرا؟ بعد از آن هم در سطح خوبی بودی ولی نه آن ارسلان کاظمی که قرار بود باشی. به‌نظر می‌رسد بعد از NBA یک رده از چیزی که می‌توانستی باشی پایین‌تر آمدی.
یک مثال ساده بزنم، تا شرایط من را بهتر درک کنید. خفن‌‌ترین فوتبالیست حال‌حاضر ما مهدی طارمی است. تصور کنید که او درحالی‌که برای اینتر بازی می‌کرد، به ایران می‌آمد، می‌گفتند سرباز است و دیگر اجازه ندارد به تیمش برگردد و مجبور است 2سال برای نیروی زمینی بازی کند. من به همین مثال بسنده می‌کنم و حرفی نمی‌زنم، چون از آن روزها خاطرات خوبی ندارم و یادآوری‌اش اعصاب‌خردی زیادی برای من دارد.
* ولی شما آن‌موقع تیم ملی بازی می‌کردی.
ملی‌پوش بودم و آن موقع قوانینی که امروز هست، وجود نداشت.
* بعد از آن دوره تلاش نکردی جایی غیر از ایران بروی؟ یک دوره فقط لیگ چین بودی.
بقیه کشورها ورزش حرفه‌ای ایران را خیلی دنبال نمی‌کنند. الان با فضای مجازی شرایط بهتر شده. بعد از آنکه از آمریکا برگشتم و 2سال خدمت نیروی زمینی بودم، هر‌چه تلاش کردم دیگر نتوانستم پایم را جایی باز کنم. من دوست داشتم لیگ‌های دیگر بروم و حتی همان سالی که NBA در افت شدم، با تیم زالگریس که در یورو‌لیگ بازی می‌کند، قرارداد 2ساله داشتم ولی کسی نبود راهنمایی‌ام کند. پدرومادرم پشتم بودند، اما آنها خیلی در بسکتبال آگاهی نداشتند. به هر حال این تصمیم‌هاست که آینده را رقم می‌زند.
* خیلی اذیت شدی؟
خیلی. هر وقت صحبتش می‌شود به بچه‌ها می‌گویم شما اگر جای من بودید، 3بار از بسکتبال خداحافظی می‌کردید.
* خب قرار است که در لیگ هم برای استقلال بازی کنی. چه شد این تیم را انتخاب کردی و چند‌ساله بسته‌ای؟
اتفاق خاصی نیفتاد. خوشحالم باشگاهی مثل استقلال در بسکتبال تیمداری می‌کند. امیدوارم بقیه هم بیایند و سرمایه‌گذاری کنند. البته امیدوارم حمایت‌هایی که هواداران از تیم فوتبال دارند، از تیم ما هم داشته باشند. در بسکتبال همه قراردادها یک‌ساله است و فصل که جدید می‌شود زنگ می‌زنند و دوباره مذاکره می‌کنند. در بقیه کشورها خیلی از بازیکنان 2-3ساله می‌بندند و شاید مدت قرارداد جوانان بیشتر هم باشد.
* در فوتبال بازیکنان متوسط 20 تا 30میلیارد می‌گیرند و ستار‌ه‌ها که خیلی بالاتر. شما چطور، قرارداد خوبی بسته‌اید؟
من خجالت می‌کشم. بهتر است وارد این بحث نشویم.
* قراردادهای بازیکنان ما در مقایسه با بازیکنانی که در کاپ آسیا بودند هم خیلی متفاوت است؟
باز هم خجالت می‌کشم. قرارداد بازیکنان NBA که به سطح اول فوتبال نزدیک است، ولی همین بازیکنان لبنان هم بالاست. آنها یک گارد رأس به نام وال اراکچی دارند که قراردادش 2/1میلیون دلار است. قیمت بازیکنان معمولی‌شان هم روی 400-500هزار دلار است.
* استقلال قرار است در تهران باشد؟
اطلاعات دقیقی ندارم ولی گفته‌اند در تهران سالن می‌گیرند.
* دوباره قرار است با مهران شاهین‌طبع کار کنی. یک دوره با او و تیم پتروشیمی بندر امام قهرمان لیگ شدید. با استقلال می‌شود این قهرمانی را تکرار کرد؟
وقتی که فصل شروع شود همه تیم‌ها می‌خواهند قهرمان شوند. باید ببینیم کدام تیم تا آخر منسجم‌تر است و بهترین عملکرد را دارد. نقش خارجی‌ها هم مهم است. باید ببینیم چه بازیکنان خارجی‌ای می‌گیرند.
* استقلال هم بازیکن خارجی میگیرد؟
از مسائل باشگاه خیلی خبر ندارم ولی قطعا میگیرد.
* در تیم باشگاهی رابطه خوبی با شاهین‌طبع داشتی ولی در تیم ملی کمی کدورت پیدا کردید.
یک‌سری مسائلی پیش آمده بود که فکر می‌کردند از من نشأت گرفته، بعدا متوجه شدند که سوءتفاهم بوده.
* لیگ ایران حرفه‌ای است؟
ما اصلا نمی‌توانیم بگوییم لیگ حرفه‌ای است. لیگ حرفه‌ای بازیکنان حرفه‌ای می‌خواهد؛ بازیکنی که وقتی با باشگاه قرارداد می‌بندد هیچ دغدغه دیگری جز تمرکز روی بسکتبال نداشته باشد. اما بازیکن ما نگران اجاره خانه، رفت‌وآمد و غذاست. ما با لیگ حرفه‌ای خیلی فاصله داریم. همین را بگویم که در لیگ ما هیچ‌تیمی جز پتروشیمی بندرامام از خودش سالن ندارد.
* در فوتبال طرفدار تیم خاصی هستی؟
همه ما ورزش را با فوتبال شروع می‌کنیم و من هم دبستان که بودم فوتبال بازی می‌کردم ولی از هیچ تیمی طرفداری نمی‌کنم. فقط در فوتبال خارجی از مسی خوشم می‌آمد و طرفدار بارسا بودم. در استقلال هم ناصر حجازی بالاترین جایگاه را برای من دارد. وقتی یکی دو ساله بودم، دکتر به مادرم گفته بود قد پسرتان 2متر می‌شود و از الان یک توپ بسکتبال بخرید و بدهید دستش. به‌خاطر همین خیلی رشته‌ها را دنبال کردم، ولی بسکتبال برایم ادامه‌دار شد.
* خانواده طرفدار تیم خاصی نیستند؟
همسرم استقلالی است. از وقتی آرش برهانی برای استقلال بازی می‌کرد، او به‌شدت طرفدار استقلال شد و همینطور وقتی فرهاد مجیدی به تیم آمد. پدر همسرم هم برای تیم بسکتبال باشگاه پرسپولیس بازی کرده بود.
