فیلم زیبایی‌های کوهستانی ورمی
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، مدیریت شهری و سیاست‌گذاری فرهنگی در ایران همیشه در نقطه برگزاری رویدادهای خیابانی به هم گره می‌خورد: چه کسی مسئول "اجازه"، چه کسی مسئول "تدارک"، و چه کسی مسئول "امنیت و نظم" است.
همایون شجریان، یکی از پرمخاطب‌ترین خوانندگان کشور، چند روز پیش خبر از برگزاری یک کنسرت خیابانی رایگان در میدان آزادی داد؛ خبری که مثل جرقه‌ای در فضای عمومی و رسانه‌ای، هم در داخل و هم در خارج از ایران بازتاب گسترده پیدا کرد.
هزاران نفر منتظر بودند تا یکی از معدود لحظات شادی جمعی در فضای عمومی پایتخت را تجربه کنند. اما این انتظار چندان طول نکشید؛ کنسرت لغو شد. دلیل؟ فقدان زیرساخت‌های ابتدایی مثل نبود امکانات صدا و نور، کمبود سرویس بهداشتی، مشکل در تردد جمعیت و نبود سازوکار برای مدیریت چنین رویدادی.
لغو این برنامه اما یک پرسش اساسی را به میان آورد که چرا بعد از چهار دهه مدیریت فرهنگی، هنوز در پایتخت ایران یک مکان رسمی و ایمن برای برگزاری کنسرت خیابانی یا جشن‌های جمعی بزرگ وجود ندارد؟
وزارت ارشاد و شهرداری تهران در تمام این سال‌ها، با همه تغییر دولت‌ها و مدیریت‌ها، هیچ‌گاه به این نیاز عمومی پاسخ نداده‌اند. در حالی که در بسیاری از شهرهای دنیا، از بارسلون تا استانبول، شهرداری‌ها میدان‌ها و فضاهای عمومی را برای رویدادهای فرهنگی تجهیز کرده‌اند، تهران همچنان شهری است که برای برگزاری یک کنسرت رایگان باید یا سالن‌های محدود و گران‌قیمت اجاره کرد یا در نهایت، همه‌چیز را به لغو و بی‌نظمی کشاند.
کنسرت لغو شد، اما مسئله باقی ماند که چه چیزی طی این سال‌ها مانع از ایجاد یک "میدان موسیقی" یا فضای دائمی برای رویدادهای عمومی مردمی فرهنگی شده است؟ آیا کنترل‌ناپذیری دلیل اصلی بوده است؟ یا بی‌تفاوتی مدیران فرهنگی نسبت به شادی جمعی و حق شهروندان برای بهره‌مندی از فضاهای عمومی؟
وقتی برای چند هزار نفر جمعیت در یک شهر ۱۹میلیونی امکان شنیدن موسیقی در فضای باز فراهم نمی‌شود، نتیجه روشن است و آن اینکه فقدان برنامه‌ریزی فرهنگی، اولویت‌دادن به نگاه امنیتی و رها کردن نیازهای اجتماعی در حاشیه. همایون شجریان فقط یک هنرمند است که می‌خواست لحظه‌ای شادی رایگان به مردم هدیه دهد، اما لغو کنسرت او سند دیگری شد بر اینکه در ایران، مدیریت فرهنگی هنوز ساده‌ترین وظایف خود را هم زمین گذاشته است.
