لغو کنسرت خیابانی همایون شجریان، فراتر از یک تصمیم اداری یا امنیتی، نشانه‌ای است از تداوم سیاست‌های هراس از امید. در شرایطی که جامعه ایران با فرسایش سرمایه اجتماعی، ناامیدی عمومی و مهاجرت گسترده نخبگان مواجه است، هر روزنه‌ای برای بازسازی اعتماد باید مغتنم شمرده شود، نه مسدود.

جالب آن‌که تندروهای داخلی و براندازان خارج‌نشین، هر دو به‌نوعی با چنین رویدادهایی مسئله دارند. هر دو از بازسازی پیوند مردم با زندگی در همین خاک، واهمه دارند. زیرا جامعه‌ای که هنوز می‌شنود، می‌خواند و به با هم بودن فکر می‌کند، نه به خشونت پناه می‌برد و نه به انفعال.

لغو این برنامه، یک فرصت‌سوزی فرهنگی بود؛ فرصتی برای ساختن تصویری دیگر از خیابان؛

خیابانی برای آواز، لبخند و بازگشت به زیست جمعی. 

این قبیل تصمیم‌ها، بیش از آن‌که امنیتی باشند، بازتاب یک بحران عمیق‌ترند: بحران فهم امید