وقتی کارلوس کیروش در ابتدای دهه ۹۰ به تیم ملی ما آمد، همه از او دو انتظار داشتند. اول کسب موفقیت و رساندن ایران به جام جهانی و سپس تغییر نسل در تیم ملی و معرفی استعدادهای جوان به جای نامداران پا به سن گذاشته که کیروش به خوبی از عهده هر دو کار برآمد. اگرچه در جام ملت‌های آسیا دوبار اسیر بدشانسی شد اما ایران را با اقتدار به دو جام جهانی ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ برد و نسلی را به تیم ملی آورد که هنوز اسکلت اصلی ما را تشکیل می‌دهند.
امیر قلعه نویی نیز با همین ماموریت تغییر نسل به جای کیروش آمد و از بعد از جام ملت‌های ۲۰۲۳ آسیا در قطر، همه منتظر حضور چهره‌های تازه وارد و جوانان تازه نفس در پیراهن تیم ملی بودند. اتفاقی که به دلایل مختلف تا امروز نیفتاده اما حالا تماشای تیم ایران در تورنمنت کافا، روزنه‌هایی از امید را برای ما ایجاد کرده است.
در این تورنمنت بسیاری از ستاره‌های اصلی و بزرگ ما به دلایل مختلف غایب هستند. جوانان هم همراه تیم امید رفته اند و همین موضوع فرصتی را در اختیار بهترین‌های لیگ قرار داد تا در غیاب بزرگان، توانایی‌های خود را اثبات کنند. آنها که کمتر فرصت بازی در تیم ملی را داشتند و دیگر جوان هم محسوب نمی شوند.
ایران در کافا ۲۰۲۵ اگرچه در بخش دفاعی هنوز با مشکلات دست به گریبان است اما در بخش تهاجمی، تازه واردها با دو بازی و شش گل، تا حدودی جایگاه ستاره‌های ثابت و همیشگی را به خطر انداختند. در تمام این سال‌ها زوج طارمی و سردار آزمون در پیشانی خط حمله بدون جانشین بودند. همان گونه که محمد محبی و مهدی قایدی در جناحین فاصله‌ای با سایر رقبا ایجاد کرده‌اند.
حالا در غیاب سردار، قایدی و محبی و حتی شهریار مغانلو -که این دو سال گهگاه به بازی گرفته می‌شد- هر سه مهاجمی که قلعه نویی در دو بازی کافا به میدان فرستاده، گل زده اند. مجید علیاری بازی اول دبل کرد، حسین‌زاده هر دو بازی گل زد و علیپور در بازی دوم پایش به گلزنی باز شد.
یعنی حداقل نتیجه از این دو بازی و حضور در کافا، احساس خطر برای جایگاه همیشه ثابت سردار آزمون و سایر ستاره‌های نامدار خط حمله تیم ملی بود. و البته که رقابت آنها با تازه واردها در نهایت به سود تیم ملی تمام می شود و به پیشرفت جمیع این بازیکنان کمک می‌کند.
اینجا را بخوانید: چرا کنعانی‌زادگان به تمام دردسرهایش می‌ارزد؟
