به گزارش بهداشت نیوز، دکتر یاسر یادگاری، در توضیح ماهیت بیماری پوستی کهیر اظهار داشت: در اغلب بیماری‌های آلرژیک، عوامل ژنتیکی و محیطی دخیل هستند. هرچند بُعد ژنتیکی الزاماً تمام نسل‌ها را درگیر نمی‌کند، اما در خانواده‌هایی با سابقه آلرژی، احتمال بروز کهیر یا سایر بیماری‌های آلرژیک بیشتر است. همچنین نوع بیماری آلرژیک در طول زندگی فرد می‌تواند تغییر کند؛ برای مثال، کودکی که مبتلا به اگزما بوده، ممکن است در بزرگسالی دچار آسم و سپس کهیر شود.
وی با اشاره به انواع کهیر افزود: کهیر پوستی به دو نوع حاد و مزمن تقسیم می‌شود. کهیر حاد کمتر از شش هفته طول می‌کشد و اغلب ناشی از عوامل خارجی مانند برخی غذاها، داروها، نیش حشرات یا سموم است. این نوع کهیر به‌صورت برجستگی‌های قرمز و خارش‌دار ظاهر می‌شود که در نقاط مختلف بدن جابه‌جا می‌شود و معمولاً همراه با خارش شدید است. در برخی موارد تورم لب‌ها، چشم‌ها یا اندام‌ها نیز مشاهده می‌شود که آنژو ادم نام دارد.
این متخصص خاطرنشان کرد: برای درمان کهیر حاد، ابتدا باید عامل ایجادکننده از طریق شرح حال دقیق یا در موارد محدود با تست‌های آلرژی شناسایی شود. تا زمان یافتن عامل، درمان علامتی با استفاده از آنتی‌هیستامین‌های غیرخواب‌آور مانند سیتریزین، فکسوفنادین و نئوتادین توصیه می‌شود.
دکتر یادگاری در ادامه درباره کهیر مزمن گفت: کهیر مزمن برخلاف نوع حاد، اغلب یک بیماری خودایمنی است که بدون وجود عامل خارجی هم بروز می‌کند. استرس جسمی و روحی از جمله عوامل مهم تشدیدکننده این بیماری است. این نوع کهیر معمولاً بیش از شش هفته ادامه دارد و ممکن است بین یک تا پنج سال طول بکشد، اما در بسیاری از بیماران بهبود تدریجی حاصل می‌شود.
وی با تأکید بر پرهیز از درمان‌های غیرعلمی اظهار داشت: مصرف طولانی‌مدت کورتون‌ها، داروهای کورتیکواستروئیدی یا آمپول‌های مشابه در درمان کهیر مزمن نه‌تنها جایگاهی ندارد، بلکه عوارض آنها بسیار جدّی‌تر از خود بیماری است. درمان استاندارد این بیماری استفاده از آنتی‌هیستامین‌های نسل جدید در دوزهای بالاتر است و در موارد مقاوم، باید با نظر فوق تخصص از درمان‌های بیولوژیک یا تنظیم‌کننده ایمنی بهره گرفت.
این عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در پایان تأکید کرد: مصرف کورتون در درمان کهیر حاد و مزمن ممنوع بوده و باید تنها از مسیرهای علمی و داروهای ایمن برای کنترل علائم بهره برد. اطلاع‌رسانی صحیح به بیماران و پرهیز از مصرف خودسرانه داروها می‌تواند نقش مهمی در کاهش عوارض و ارتقای سلامت جامعه ایفا کند.
