عصر ایران/ سواد زندگی؛ مریم طرزی- رسانه‌های اجتماعی همچون سیاهچاله ای فضایی مخاطب را به درون خود می کشند. کودکان و نوجوانان همواره در معرض اطلاعات و محتواهای مختلف قرار دارند. این وضعیت، والدین را با چالش‌هایی جدی مواجه می‌کند؛ از خطرات آنلاین تا نیاز به وضع قوانین و انتظارات روشن.
این مقاله به بررسی برخی از سوالات کلیدی والدین و راه‌های عملی برای حمایت از فرزندتان در فضای آنلاین و رسانه‌های اجتماعی می‌پردازد. دنیای اطراف ما روزه به روز کوچک تر می گردد؛ دسترسی به اطلاعات آسان‌تر ، دستگاه‌ها بسیار قابل حمل‌تر و افراد به طور فزاینده‌ای در پیوند به یکدیگر هستند.
برای والدین، این به این معنی است که آنها با معضل فراهم کردن دسترسی آنلاین برای فرزندانشان در سنین بسیار پایین‌تر روبرو هستند.
چگونه می‌دانید فرزندتان آماده است و برای محافظت از او در فضای آنلاین چه کاری می‌توان انجام داد؟
آیا فرزند من به اندازه کافی بزرگ شده است که حضور آنلاین داشته باشد؟
همانطور که بسیاری از ما می‌دانیم، سن معیار خوبی برای بلوغ نیست. گاه با نوجوانان 10 ساله ای برخورد می کنیم که قادر به اداره شرکت‌های چند میلیون دلاری هستند و گاهی با افراد 18 ساله ای که فاقد هرگونه عقل سلیمی هستند.
متأسفانه، هیچ رویکرد یکسانی برای ایمنی آنلاین وجود ندارد و به عنوان والدین، باید از قضاوت و درک خودمان از فرزندانمان برای هدایت فرآیند تصمیم‌گیری استفاده کنیم.
اگرچه ایجاد یک پروفایل آنلاین یا آدرس ایمیل برای فرزندتان مزایای زیادی دارد، اما باید از خطرات احتمالی آگاه باشیم و همیشه هوشیار باشیم.
در اینجا چند سوال کلیدی وجود دارد که باید از خود بپرسید:
چرا فکر می‌کنم فرزندم به یک آدرس ایمیل/حساب کاربری رسانه‌های اجتماعی نیاز دارد؟
ابتدا، کمی وقت بگذارید تا در مورد این سوال فکر کنید و چند ایده را یادداشت کنید. آیا این فشار از طرف فرزندتان است زیرا "همه دوستانم از قبل یک آدرس ایمیل دارند" یا مزایای کلیدی آموزشی و رشدی برای آنلاین شدن در حال حاضر وجود دارد؟
شما فرزندتان را بهتر می‌شناسید. اگر احساس می‌کنید که او از نظر عاطفی قادر به درک مزایا و خطرات آنلاین بودن است، ممکن است زمان مناسبی باشد. آیا او از نظر اجتماعی قادر به برقراری ارتباط با دیگران و تصمیم‌گیری‌هایی است که او را از خطرات احتمالی محافظت می‌کند؟
اگر فکر می‌کنید فرزندتان ممکن است کاملاً آماده نباشد، برای آنلاین کردن او تحت فشار قرار نگیرید. برای انجام تحقیقات خود وقت بگذارید و دلایل تصمیم خود را برای فرزندتان توضیح دهید. عجله برای دسترسی آنلاین و استفاده از رسانه‌های اجتماعی بدون تأمل یا بررسی قبلی می‌تواند فرزند شما را در معرض خطر قرار دهد.
اگر احساس می‌کنید فرزندتان از نظر اجتماعی و عاطفی آماده پیوستن به جامعه آنلاین است، با نشستن و گفتگو شروع کنید.
به یاد داشته باشید، این یک مشارکت است، نه یک دیکتاتوری.
با ایجاد ارتباط باز و دو طرفه، احتمال بیشتری وجود دارد که فرزندتان را برای تصمیم‌گیری درست و درخواست کمک در صورت نیاز توانمند کنید. در اینجا چند گام برای بررسی وجود دارد:
انتظارات و دستورالعمل‌های واضح تعیین کنید.
در ابتدای سفر، مهم است که با فرزندتان بنشینید و در مورد مزایا و خطرات پیمایش آنلاین صحبت کنید.
برای گوش دادن به ایده‌ها و نگرانی‌های فرزندتان وقت بگذارید، زیرا این موارد به شما کمک می‌کند تا در ادامه انتظارات معناداری ایجاد کنید.
از آنجا، با هم همکاری کنید تا فهرستی از انتظارات و دستورالعمل‌های متقابل ایجاد کنید - طبیعی است که برخی از آنها برای یک طرف یا طرف دیگر مفیدتر باشند، اما نکته اصلی بحث و تمایل به مذاکره است.
اگر فرزندتان احساس کند که شما او را درک می‌کنید و منصف هستید، این فرآیند بسیار آسان‌تر و لذت‌بخش‌تر خواهد بود. بسته به سن فرزندتان، می‌توانید این انتظارات را نزدیک کامپیوتر نصب کنید و از آنها به عنوان زبان مشترک برای بحث استفاده کنید.
در حالی که همه ما از سطح خاصی از حریم خصوصی لذت می‌بریم، مهم است که به فرزندتان اطلاع دهید که دسترسی به اینترنت یک موضوع عمومی و خانوادگی است.
به عنوان والدین، باید سعی کنیم وقتی فرزندانمان آنلاین هستند، به پشت سرشان نگاه نکنیم. باید تلاش کنیم از آنها بپرسیم که چه کاری انجام می‌دهند و به کار و دستاوردهای آنلاین آنها علاقه نشان دهیم.
پرسیدن سوال و ارائه بازخورد، راهی عالی برای نظارت بر فعالیت آنلاین آنها بدون عضویت در سرویس مخفی است.
بیایید کمی ریز تر شویم:
1. حریم خصوصی و دسترسی عمومی: با اینکه همه ما به حریم خصوصی خود اهمیت می‌دهیم، اما باید به فرزندانمان یادآور شویم که دسترسی به اینترنت یک موضوع عمومی و خانوادگی است. این بدان معناست که والدین باید در جریان فعالیت‌های آنلاین فرزندان خود باشند.
2. نظارت غیرمستقیم: والدین نباید به‌طور مستقیم و به‌طور مداوم بر فعالیت‌های آنلاین فرزندان خود نظارت کنند، بلکه باید تلاش کنند تا با آنها درباره کارهایی که انجام می‌دهند صحبت کنند. این گفتگوها می‌تواند شامل پرسش درباره وب‌سایت‌ها یا بازی‌هایی باشد که فرزندانشان استفاده می‌کنند.
3. علاقه‌مندی به فعالیت‌ها: نشان دادن علاقه به کارها و دستاوردهای آنلاین فرزندان، نه تنها به والدین کمک می‌کند تا از فعالیت‌های آنها آگاه شوند، بلکه می‌تواند رابطه بین والدین و فرزندان را نیز تقویت کند.
4. پرسش و تبادل نظر: طرح سوالات و ارائه نظرات در مورد فعالیت‌های آنلاین فرزندان، روشی مناسب برای پیگیری آنهاست بدون اینکه به نظر برسد که والدین در حال جاسوسی هستند. این رویکرد باعث می‌شود که فرزندان احساس کنند که والدینشان به آنها اعتماد دارند و از آنها حمایت می‌کنند.
همه ما از اهمیت داشتن یک کامپیوتر شخصی در یک فضای عمومی در خانه خانوادگی آگاه هستیم. با این حال، اکنون رایج‌تر است که اعضای خانواده دستگاه شخصی خود را داشته باشند که از آن استفاده می‌کنند.
این مزایا و خطرات دیگری را به همراه دارد:
بنابراین انتظار می‌رود که تلفن‌ها، تبلت‌ها و سایر دستگاه‌ها در یک مکان عمومی در خانه استفاده شوند. همچنین لازم به ذکر است که هیچ دستگاهی متعلق به یک نفر نیست؛ آنها اقلام مشترک خانوادگی هستند که باید توسط همه قابل دسترسی و استفاده باشند.
آیا برخی از برنامه‌ها و وب‌سایت‌های اجتماعی برای فرزند من امن‌تر هستند؟ لزوماً وب‌سایت‌ها و برنامه‌های اجتماعی خوب و بد وجود ندارند، اما آنچه مهم است نحوه استفاده از آنهاست. برنامه‌هایی مانند اسنپ‌چت که محتوا را کمی پس از ارسال حذف می‌کنند، نظارت بر فعالیت آنلاین و محافظت از فرزندان را برای والدین دشوارتر می‌کنند.
در جایگاه والدین، ما باید مزایا و خطرات هر برنامه و وب‌سایت را بسنجیم و با استفاده از قضاوت خودمان، مناسب بودن آن را برای کودکان تعیین کنیم.
این می‌تواند یک کار دشوار برای والدین باشد که باید برنامه را نصب و استفاده کنند تا مناسب بودن آن را تعیین کنند. برنامه‌هایی مانند اسنپ‌چت باید برای بزرگسالان جوان در نظر گرفته شود و سایر گزینه‌های امن‌تر و بازتر برای کودکان خردسال ترجیح داده می‌شوند.
کانال تلگرامی سواد زندگی: savadzendegi@
