به گزارش رکنا، نشان می‌دهد که امام حسن عسکری (ع) در روز هشتم ربیع‌الثانی سال ۲۳۲ هجری قمری در شهر مدینه به دنیا آمد. لقب "عسکری" به دلیل سکونت ایشان در منطقه نظامی سامراء به وی داده شد. هرچند دوره امامت ایشان تنها شش سال به طول انجامید، اما جایگاه و تأثیر عمیقی در تاریخ تشیع برجای گذاشت.
امامت امام حسن عسکری (ع) مقارن با دوران سلطنت سه تن از خلفای عباسی بود که هر یک به شیوه‌های مختلف تلاش کردند تا ارتباط ایشان با مردم را محدود کنند. با وجود آشوب‌های داخلی در حکومت عباسی، آنها توان خود را صرف ایجاد حصر خانگی و حتی هدایت امام به زندان کردند. این اقدامات مانع از ارتباط مستقیم امام با جامعه شد و ایشان تحت نظارت شدید خلافت قرار گرفتند.
رغم سخت‌گیری‌های خلافت، امام حسن عسکری (ع) با هوشمندی، شبکه‌ای از وکلا را در منطقه‌های مختلف ساخت که مأموریت داشتند پیام‌ها، پاسخ‌ها و آموزش‌های او را به شیعیان منتقل کنند. این شبکه توانست وحدت و انسجام جامعه شیعه را حفظ کرده و بستر مناسبی را برای ادامه فعالیت‌های دینی فراهم سازد.
یکی از شاخص‌ترین نمایندگان امام، عثمان بن سعید، پس از شهادت ایشان در مقطع آغاز غیبت صغری نقش حیاتی ایفا کرد. این اقدام نه تنها بحران‌های زمانی را مدیریت کرد، بلکه ارتباط با امام مهدی (عج) را نیز برقرار ساخت.
امام عسکری (ع) فراتر از یک رهبر سیاسی و دینی، معلمی برجسته و متفکر بود که دائماً بر اهمیت عقل و معرفت در زندگی دینی تأکید داشت. با پرورش شاگردان برجسته، توانست میراثی علمی و تعلیمی از خود بر جای بگذارد که در انتقال معارف اهل‌بیت نقشی بی‌بدیل ایفا کرد.
تفسیری قرآنی که به امام نسبت داده شده است، نمود دیگری از فعالیت‌های علمی ایشان است. این اثر هرچند از منظر انتساب مستقیم مورد بررسی قرار دارد، اما نشان‌دهنده جایگاه عظیم ایشان در میان مفسران و دانشمندان اسلامی است.
در نهایت، هشتم ربیع‌الاول سال ۲۶۰ هجری قمری، امام حسن عسکری (ع) توسط مأموران عباسی مسموم شد و در منزل خود در سامراء به شهادت رسید. پیکر مطهر ایشان در جوار مرقد پدر بزرگوارش، امام هادی (ع) دفن شد.
شهادت امام عسکری (ع) پایان زندگی یک امام مظلوم نبود؛ بلکه آغاز مرحله‌ای تاریخی در تشیع بود. این دوران، نقطه تمرکز نگاه‌ها بر فرزندی بود که پس از امام حسن عسکری (ع) با ورود به غیبت پرچم هدایت الهی را به دوش گرفت.
امام حسن عسکری (ع) به رغم زندان و محدودیت، با صبر و تدبیر بی‌نظیر، پایه‌های استوار جامعه شیعه را حفظ کرد و میراثی جاودانه از علم و هدایت برجای گذاشت. یاد ایشان، یاد امامی است که در سکوت و سختی، تاریخ تشیع را با ثباتی بی‌نظیر رقم زد.
