عصر ایران؛ سروش بامداد - "علاقه‌مندان فوتبال در ایران چقدر راحت فوتبال مجانی - از تلویزیون - نگاه می‌کنند و غر هم می‌زنند. جاهای دیگر این جوری نیست. اینجا اعتراض می‌کنند. نق هم می‌زنند. خیلی‌ها نمی‌دانند دلیل حضور تماشاگران در استادیوم‌های کشورهای غربی فقط عشق فوتبال نیست. به خاطر آن است که در خانه اگر بخواهد نگاه کنند گران‌تر از استادیوم رفتن تمام می‌شود. این را جوانی به من گفت که در اروپا زندگی می‌کند. صدا و سیما واقعا دارد لطف می‌کند که این همه پرتعداد فوتبال پخش می‌کند."
این جملات گهربار یکی از گزارش‌گران صدا و سیما در برنامۀ "لذت فوتبال" شبکه تلویزیونی ورزش به شکل گسترده‌ای بازنشر شده است. جواد خیابانی البته در واکنش گفته: وظیفه سازمان است که اسباب تفریح مردم را فراهم سازد. اسم برنامه هم "لذت فوتبال" است.
با این حال وقتی خیابانی گفت مردم حق دارند فوتبال ببینند باز همان گزارش‌گر تأکید کرد: بله، اما بدانند جاهای دیگر این جوری نیست و قیمت خیلی سنگینی دارد فوتبال دیدن در خانه.
هر چند اصل حرف گزارش‌گر درباره رایگان نبودن تماشای مسابقات فوتبال از طریق تلویزیون به خاطر خصوصی بودن کانال‌ها و پرداخت حق پخش باشگاه‌ها درست است و جدای لحن و کلمات زشتی چون غر زدن و نق زدن چند نکته را می‌توان یادآور شد:
1.صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران یک سازمان خصوصی نیست. بودجه سالانه آن 35 هزار میلیارد تومان است و از محل آگهی ها هم درآمد دارد. در کشورهای مورد نظر آقای گزارش‌گر هم آیا سازمان رادیو و تلویزیون آن انحصاری است؟ در اینجا مردم مستقیما پول نمی‌دهند ولی در قالب انواع مالیات خاصه مالیات بر ارزش افزوده که توجیه درآمدی هم ندارد به شکلی دیگر پرداخته‌اند. بودجه سازمان مگر به جز پول نفت و مالیات از جای دیگر تأمین می‌شود؟
هفته پیش بابت دو فقره شبه پیتزا 860 هزار تومان پرداخت کردم. 78 هزار تومان آن 10 درصد قیمت 780 هزار تومان بود به عنوان مالیات بر ارزش افزوده! صاحب آن فروشگاه بابت کارکنان خود هم مالیات بر حقوق و به خاطر درآمد خود نیز مالیات می‌پردازد. این که دولت ما پرخرج است و به قول آقای رییس جمهور سازمان‌ها و بینادهای الکی دارد که بودجه می‌گیرند گناه مردم نیست.
2. وقتی به 70 میلیون نفر یارانه نقدی پرداخت می‌شود چگونه می‌توان معادل آن یارانه بابت فوتبال پول گرفت؟!
3. صدا و سیمایی که حق پخش تلویزیونی باشگاه‌ها را به بهانه‌های مختلف نمی‌پردازد چگونه می‌تواند بابت تماشا از خلق‌الله پول بگیرد؟ نؤمن ببعض و نکفر ببعض که نمی‌شود! یکی از دلایل ناترازی مالی باشگاه‌های ما همین است که صدا و سیما زیر بار حق پخش نمی‌رود. آقای گزارش‌گر منت‌گذار همین حق پخشی را که نمی‌پردازد بگذارد به حساب پول تماشای فوتبال تا فکر نکند رایگان است!
4. دو سه سال قبل که یک سرمربی مشهور که بازیکن خوبی بود ولی برای مربی‌گری جوان وقتی دچار اختلاف شد و زمزمه برکناری راش نید به طعنه دربارۀ مدیر عامل‌شان یا به اصطلاح مضحک آن سال‌ها سرپرست مدیرعاملی گفته بود اگر وضعیت درست بود شما مدیر عامل نمی‌شدی و او گویا پاسخ داده بود مربی‌گری تو هم اتفاقا حاصل همین وضعیت است وگرنه مربی خارجی می‌آوردیم!
حالا حکایت این گزارش‌گر است. آخر اگر قرار باشد پول تماشای فوتبال بدهیم که حق داریم بخواهیم گزارش‌گران درست و حسابی بیاورند و شما بیکار می‌شوید! واقعا چه لذتی به تماشا اضافه می‌کنید؟ اگر مرحوم بهمنش توضیح می‌داد کی به کی پاس می‌دهد به خاطر آن بود که ابتدا از رادیو شروع کرده بود. حالا که همه دارند می‌بینند. گزارش‌گر منت نگذارد. بخواهند پول بگیرند عذر خود او را هم می‌خواهند!
5. در دهه 60 که تلویزیون به این شکل پخش نمی‌کرد مردم به امجدیه و آزادی می‌رفتند. منتها امجدیه وسط شهر بود و بازی روز جمعه. در آزادی هم امکان تماشای رایگان یا با بلیت 5 تومانی در طبقه دوم فراهم بود. امجدیه را تعطیل کرده‌اید و آزادی هم در دست تعمیر است و می‌گویید چرا در خانه نشسته‌اند؟ قیمت بلیت هم که خارج از قدرت خرید خیلی از نوجوانان و جوانان است. جدای اینها خودتان نگران حضور هزاران نفر در روزهای تعطیل هستید و بازی‌ها را وسط هفته برگزار می‌کنید. به عبارت دیگر پخش رایگان مسابقات فوتبال داخلی و خارجی از تلویزیون بخشی از پروژه کاهش تعداد تماشاگران در استادیوم‌هاست و منت ندارد!
یک بار داریوش کاردان مجری برنامه "صندلی داغ" از میهمان خود - قریب مدیر وقت باشگاه استقلال- پرسید تحصیلات شما در چه زمینه‌ای است؟ پاسخ داد: امنیت استراتژیک. کاردان پرسید: ربط آن به فوتبال چیست؟ آقای قریب گفت: خیلی ربط دارد چون فوتبال در ایران مقوله ای امنیتی است.
6. تلویزیونی که موسیقی و برنامه‌های مفرح ندارد و بینندگان خود را از دست داده فوتبال پخش نکند چه کند؟! بخشی از این همه فوتبال از سر فقر و فقد تولید محتواست. خیلی‌ها فقط پای فوتبال‌های تلویزیون ایران می‌نشینند چون دروغ آن تنها ادعای پخش زنده به رغم چند دقیقه تأخیر است و حذف تماشاگران زیبارو و به جای آن تکرار صحنه‌های گل. اگر قرار باشد بابت فوتبال پول بگیرند عطای این جعبه ملال آور را کلا به لقای آن خواهند بخشید. پس پسرجان! منت نگذار! فوتبال نگذاری چه داری؟!
7. گروهی از مردم البته بیننده مسابقات فوتبال داخلی و خارجی از تلویزیون نیستند و از پخش رایگان آن راضی نیستند. اگر واقعا اتلاف پول است یا عدم‌النفع چرا افتخار می‌کنند؟! هر چند اگر بنا بر دریافت وجه باشد پرداخت‌کنندگان یادآور می‌شوند چرا این منت را بر سر نصف کارمندان خودتان نمی‌گذارید که قاعدتا مازاد هستند؟!
8. خود صدا و سیما مگر بابت همۀ این مسابقات پول داده که طلب پول کند؟ آنها می‌خرند و پول می‌گیرند. شما چه؟ اگر خریده‌اید چرا لوگو را با عنوان پخش زنده می‌پوشانید؟!
9. به خاطر پایین بودن دستمزدها در ایران دولت یا حاکمیت ناچار است به طرق دیگر جبران کند. وگرنه معلوم است که قیمت 50 لیتر بنزین نباید معادل یک لیوان لاته یا یک بطری آب معدنی باشد. منتها وقتی به خاطر افزایش نرخ دلار قاعده حداقل دستمزد 250 دلاری و یارانه غیرنقدی 100 دلاری نقض شده نمی توان به امور دیگر گیر داد و در بنزین هم مانده اند چه رسد به این که بابت تماشای فوتبال پول مطالبه کنند.
10. تلویزیون فوتبالی را رایگان پخش می‌کند که رایگان به دست آورده! در حالی که بابت سریال‌ها بسیار هزینه کرده است. تصور کنند سریالی را دارند رایگان پخش می‌کنند که بابت آن پول هم نداده‌اند.
با این 10 فقره جا دارد گزارش‌گر محترم موصوف نه نگران باشد نه منت بگذارد. خاصه بدین سبب که در بسیاری از برنامه های دیگر بینندگان ولو پولی نپرداخته‌اند اما از فرط علاقه به اوضاع و احوال مملکت و چون باور دارند فرمایش استاد علم الهدی درباره اسنپ بک درست است و چیزی نمی شود کلماتی را نثار مجریان و کارشناسان تکراری می‌کنند تا علاقه زیاد خود را بروز دهند در حالی که در قبال مسابقات فوتبال این‌گونه نیست!
