لیگ برتر پس از برگزاری ۱۶ مسابقه در دو هفته نخست، با فرا رسیدن فیفادی شهریور ماه به تعطیلات کوتاه مدت رفت. فرصتی برای تیم‌ها که بازیکنان ناآماده و خریدهای تازه را برسانند و بین بازیکنانشان هماهنگی ایجاد کنند.
حالا دیگر هر کدام از تیم‌ها دو بار به میدان رفته و مربیان به شناخت نسبی از یکدیگر رسیده‌اند. همه این‌ها یعنی با شروع دوباره لیگ و هفته سوم، باید منتظر دیدارهایی جذاب‌تر و تماشایی‌تر باشیم.
اما اگر قرار باشد از آنچه در هفته دوم یا در کل ۱۶ بازی برگزار شده لیگ بیست و پنجم -تا اینجا- فقط یک مورد را به عنوان نمونه ماندگار در ذهن خود انتخاب کنید، پاسخ شما چیست؟ از عملکرد ۵ مربی تازه وارد یا خریدهای تازه تیم‌های بزرگ؟
مسلماً هرکس بسته به علایقش پاسخی به این سوال می‌دهد اما اگر از همه کارشناسان و فوتبالی‌ها بپرسید، قطعاً صحنه برخورد وحید هاشمیان و محرم نوید کیا در پایان بازی بزرگ سپاهان و پرسپولیس، لااقل یکی از سه انتخاب برگزیده هر کس خواهد بود.
قبلا هم نوشتیم که فوتبال چقدر به ادبیات و رفتارهای امثال محرم و هاشمیان نیاز داشت. حرف های دو مربی در کنفرانس قبل بازی و احترام به یکدیگر، نقشی مهم در شرایط جو ورزشگاه داشت که آشکارا نسبت به فصول قبل بهتر شده بود.
بعد پایان این مسابقه حساس و نفسگیر که هر لحظه امکان تغییر نتیجه وجود داشت، در مسابقه‌ای که حتی یک صحنه زشت و غیر اخلاقی از سوی دو نیمکت ندیدیم، بار دیگر تفاوت‌ها آشکار شد.
هر مجموعه شبیه رئیس و هر خانواده شبیه پدرش می‌شود. نیمکتی که به حریف توهین می‌کند و حاشیه می‌سازد، شک نکنید که نفر اول آن نیمکت -هر چقدر در ظاهر مبادی آداب باشد- دیگران را به بی‌تربیتی و توهین تشویق کرده است.
در پایان ال کلاسیکو وحید هاشمیان به سمت محرم رفت و به شکل کاملاً مودبانه به او خسته نباشید گفت. همراه با پایین آوردن سر که نشانه ای از احترام عمیق است. نوید کیا هم با هر دو دست، دست سرمربی میهمان را فشرد و پیروزی را به او تبریک گفت. آنها در کنفرانس بعد بازی هم به یکدیگر تبریک گفته و احترام گذاشتند تا این بازی بدون تنش های همیشگی تمام شود.
چقدر این صحنه‌ها زیبا بود و چقدر حالمان را خوب کرد.
اینجا را بخوانید: چقدر فوتبال ما به این ادبیات و احترام نیاز داشت؛ ممنونیم آقای هاشمیان، ممنون آقای نویدکیا!
