به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از تارنمای شبکه تلویزیونی تله‌سور، امپریالیسم آمریکا به ریاست جمهوری «دونالد ترامپ»، به بهانه مبارزه با کارتل‌های مواد مخدر دستور استقرار نظامی حدود چهار هزار تفنگدار دریایی در جنوب کارائیب، نزدیک سواحل ونزوئلا را صادر کرده است؛ این خبر روزنامه «ال پائیس» در سال ۲۰۲۰ است.
وزارت دادگستری ایالات متحده نیز در همان سال گزارش داد که ترامپ و حلقه تندروهایش از جمله «مارکو روبیو» وزیر امور خارجه و «پم بوندی» دادستان کل آمریکا که متهم به هدایت روندهای قانونی علیه دولت ونزوئلا است، «نیکلاس مادورو» رئیس‌جمهوری این کشور، «دیوسدادو کابِیو» وزیر کشور و دادگستری و «ولادیمیر پادرینو لوپز» وزیر دفاع ونزوئلا را به «تروریست‌های مواد مخدر» و رهبران ادعایی به اصطلاح «کارتل خورشیدها» (Cartel de los Soles) متهم کرده‌اند.
این اتهامات در سال ۲۰۲۰ توسط وزارت دادگستری، زمانی که پاداش‌های چند میلیون دلاری پیشنهاد داد، رسمیت یافت. با این حال، تا به امروز، هیچ مدرک قابل اثباتی برای پشتیبانی از چنین گمانه‌زنی‌هایی ارائه نشده است. چندین تحلیلگر، از جمله «مرکز تحقیقات اقتصادی و سیاسی» (CEPR)، بنیان این پرونده‌های حقوقی را زیر سوال برده و ماهیت سیاسی آنها را برجسته کردند.
امپراتوری آمریکا همواره برای توجیه تجاوز علیه سایر کشورها به دروغ متوسل شده است.
در سال ۲۰۰۳، «جورج دبلیو بوش» رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا و «تونی بلر» نخست وزیر سابق انگلیس حمله به عراق را آغاز و ادعا کردند که «صدام حسین» دارای «سلاح‌های کشتار جمعی» است. طرح این ادعا در حالی بود که سازمان ملل متحد، از طریق «اسکات ریتر» بازرس تسلیحاتی خود، این روایت را تکذیب کرد. اما نتیجه این تهاجم و حمله نظامی چه بود؟ نابودی یک کشور و قتل بدون مجازات صدام حسین، میلیون‌ها آواره و قتل حدود ۶۰۰ هزار نفر (The Lancet، ۲۰۰۶).
شعار امپریالیستی «آمریکا را دوباره بزرگ کنیم» چیزی جز جنگ، تحریم و غارت کشورهای مستقل نیست در مورد ونزوئلا نیز مشابه است. دلیل واقعی تهدید، قاچاق مواد مخدر نیست، بلکه کنترل منابع استراتژیک این کشور است.
ونزوئلا دارای بزرگترین ذخایر نفتی اثبات شده در کره زمین (بیش از ۳۰۳ میلیارد بشکه، طبق گزارش اوپک، ۲۰۲۴) و همچنین ذخایر قابل توجه طلا (۱۶۱ تن گزارش شده توسط شورای جهانی طلا [WGC]، ۲۰۲۴) و ظرفیت عظیم معدنکاری در «قوس اورینوکو» است؛ جایی که گزارش‌های رسمی ونزوئلا ارزش مواد معدنی استراتژیک، از جمله کلتان و عناصر خاکی کمیاب را تا ۲ تریلیون دلار تخمین زده‌اند (اوپک، ۲۰۲۴؛ WGC، ۲۰۲۴).
در واقع، آنچه واشنگتن به دنبال آن است، مطیع کردن ونزوئلا است، همانطور که قبلا عراق، لیبی و سوریه را به این کار واداشت تا دسترسی خود را به نفت و ثروت معدنی تضمین کند و یک دولت دست نشانده به رهبری چهره‌های مخالف مانند «ماریا کورینا ماچادو» ایجاد کند. شعار امپریالیستی «آمریکا را دوباره بزرگ کنیم» چیزی جز جنگ، تحریم و غارت کشورهای مستقل نیست.
توضیح اقدامات امپریالیستی آمریکا، بحران اقتصادی ساختاری است که این کشور درگیر آن است. آمریکا از یک سو، دارای کسری تجاری با چین است؛ رقمی که در سال ۲۰۲۴ از ۲۹۵ میلیارد دلار فراتر رفت و از سوی دیگر، کسری با اتحادیه اروپا که به ۲۳۵ میلیارد دلار رسیده است (اداره سرشماری ایالات متحده، ۲۰۲۴؛ یورواستات، ۲۰۲۴). ترامپ برای پر کردن این شکاف، حمایت‌گرایی را تشدید کرده، به اعمال تعرفه‌ها روی آورده و «همه» را به خاطر کلاهبرداری از ایالات متحده سرزنش می‌کند. در این چارچوب، کنترل منابع استراتژیک همچون منابع ونزوئلا برای حفظ هژمونی جهانی آن حیاتی است.
بنابراین، تهدید تهاجم نه تنها ونزوئلا را به خطر می‌اندازد، بلکه کل آمریکای لاتین را در معرض خطر موج جدیدی از جنگ، هرج و مرج و بی‌ثباتی قرار می‌دهد. به ویژه، کلمبیا که بیش از دو هزار و ۲۰۰ کیلومتر مرز مشترک با ونزوئلا دارد، ناگزیر به این درگیری کشیده خواهد شد (رویترز، ۲۰۲۴).
«گوستاوو پترو» رئیس‌جمهوری کلمبیا، به طور علنی هرگونه مداخله مسلحانه را رد و تاکید کرده است که مشکل واقعی مواد مخدر در مصرف داخلی ایالات متحده و در بنادر و فرودگاه‌های آن نهفته است.
لفاظی‌ها در مورد «کارتل خورشید» یا حتی استفاده رسانه‌ای از گروه جنایتکار «ترن دِآراگوا» باید در این چارچوب فهم شوند؛ ساختن یک دشمن داخلی برای توجیه اقدامات خارجی.
از دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۹۰، دشمن داخلی اعلامی و ادعایی آمریکا، کمونیسم بود و اکنون کارتل‌های مواد مخدر هستند. البته که سازمان‌های جنایی در منطقه آمریکای لاتین وجود دارند، اما چنان که کارشناسان اشاره کرده‌اند، بزرگی آنها در روایت آمریکا تقویت و سیاسی شده است (Insight Crime, ۲۰۲۰).
