گروه دیپلماتیک – همشهری آنلاین: علاوه بر بحران شدید گرسنگی، چرخه تکراری مذاکرات آتش‌بس و شکست آن، فلسطینیان ساکن نوار غزه را در شرایط دشواری قرار می دهد. هر بار با انتشار خبر پیشرفت در گفت‌وگوها و احتمال ورود کمک‌های انسانی، نشانه‌هایی از آرامش و بازگشت به زندگی در جامعه ظاهر می‌شود، اما ناکامی مذاکرات دوباره شرایط را به نقطه صفر بازمی‌گرداند.
شوق مخیمر تحلیلگر فلسطینی ساکن غزه نوشته: این روند مردم غزه را در وضعیتی از ناامنی دائمی، بی‌اعتمادی و اضطراب فرو برده است؛ وضعیتی که به اندازه کمبود غذا و قحطی، بر روح و روان ساکنان این منطقه فشار وارد می‌کند. در یادداشت مخیمر آمده است:
امیدی که ناامید می شود
- دو ماه پیش خبرهای مکرر از پیشرفت مذاکرات و آتش‌بس قریب‌الوقوع دل مردم غزه را روشن کرد.
- در میانه قحطی، شایعه ورود کاروان‌های کمک، نَفَسی از امید آورد.
- مغازه‌ها باز شدند، قیمت‌ها اندکی کاهش یافت و نان دوباره در دسترس به‌نظر می‌رسید.
- اما به فاصله یک شب، همه چیز فرو ریخت: تیترهای تازه از شکست مذاکرات و منتفی شدن آتش‌بس
- مغازه‌ها تعطیل شدند، آرد کم پیدا شد و قیمت‌ها دوباره سر به فلک کشید.
- امیدی که بر دل مردم نشست، ناگهان محو شد و تنها گرسنگی، ترس و سکوت باقی ماند.
اخبار دروغین درباره آتش‌بس‌های احتمالی
- این چرخه بارها تکرار شد: خبر آتش‌بس ایجاد امید کوتاه، بعدش شکست مذاکرات و فروپاشی روانی مردم.
- هفته گذشته نیز پس از پذیرش طرح آتش‌بس از سوی حماس، دولت اسرائیل با شروط غیرممکن عملاً مذاکرات را نابود کرد.
- این روند تصادفی نیست؛ بلکه شکلی از مجازات و شکنجه جمعی است.
- امیدی که به مردم داده می‌شود، بلافاصله از آنها دریغ می‌گردد تا روحشان خرد شود.
- این سیاست آگاهانه برای از بین بردن توان مقاومت روانی و سلب حق ابتدایی «امید به فردا» طراحی شده است.
گرسنگی، جنایت و سکوت جهانی
خیابان‌های غزه مملو از زنان و مردانی است که از خستگی فرو می‌ریزند و کودکانی که دیگر توان بازی ندارند.
مادران از برنامه‌ریزی وعده‌های غذایی دست کشیده‌اند؛ کودکان یاد گرفته‌اند خبرهای خوش معمولاً دروغین است. برنامه جهانی غذا تاپید کرده است:
- ۱۰۰ درصد مردم غزه در سطوح حاد ناامنی غذایی قرار دارند.
- همه کودکان زیر پنج سال دچار سوءتغذیه حاد شده‌اند.
- قحطی به‌طور رسمی اعلام شده است.
رژیم صهیونیستی اما ادعا می‌کند کمک‌ها به دست مقاومت نمی‌رسد آنهم در حالی که حتی مقامات آمریکایی و اسرائیلی شواهدی در این باره ارائه نکرده‌اند. در این میان عفو بین‌الملل اذعان کرده محاصره غزه مجازات جمعی و جنایت جنگی است؛ کنوانسیون‌های ژنو نیز این رفتار را صریحاً ممنوع کرده‌اند پس جهان چگونه می‌تواند شاهد بمباران، گرسنگی و تحقیر دو میلیون انسان باشد و همچنان سکوت کند؟ سکوت جهانی به اندازه گرسنگی، روح مردم را خرد می‌کند و این پیام را می‌دهد که زندگی آنها بی‌ارزش است.
منبع: الجزیره
