فارس نوشت ، امروز ( یکشنبه ) از کوچه‌پس‌کوچه‌های منتهی به حرم، نوای حزین مداحی و سینه‌زنی به گوش می‌رسد. دسته‌های عزاداری، با پرچم‌های سیاه و علم‌هایی که بوی ماتم می‌دهند، منظم و آرام به سمت بارگاه ملکوتی حرکت می‌کنند. هر قدمی که برمی‌دارند، گویی باری از غم را بر دوش می‌کشند و هر اشکی که می‌ریزند، نشانه‌ای از ارادت‌شان به آن امام همام است.

درون صحن‌ها و رواق‌ها، ازدحام جمعیت به اوج خود می‌رسد. هر گوشه و کناری، عاشقی دل‌سوخته را می‌بینی که سر بر زانو گذاشته و بی‌صدا اشک می‌ریزد، یا مادری که فرزند خردسالش را در آغوش گرفته و زیر لب نجوا می‌کند. بوی عود و گلاب در هم آمیخته و فضایی روحانی و معنوی ایجاد کرده است که دل هر رهگذری را به لرزه درمی‌آورد.

هیات‌های عزاداری از هر سو بر سر و سینه می کوبند و با هم نوایی اشعاری، ارادت خود را به ضامن آهو نشان می دهند.

در کنار ضریح مطهر، قلب‌ها بیشتر می‌تپند و اشک‌ها بی‌اختیار جاری می‌شوند. دستانی که به پنجره فولاد دخیل بسته‌اند، گویی می‌خواهند تمام آلام و درد دل‌هایشان را به امامشان بگویند. زمزمه "یا رضا" و "غریب الغربا" در تمام صحن‌ها طنین‌انداز می‌شود و بغضی سنگین گلوی زائران را می‌فشارد.

این روز، مشهد نه تنها یک شهر، که یک قلب تپنده است؛ قلبی که در عزای امام مهربانی‌ها، با تمام وجود می‌سوزد و با اشک‌های زائرانش، غبار غم را از سیمای خود می‌شوید. در این میان، حتی کبوتران حرم نیز گویی از این ماتم باخبرند و آرام‌تر از همیشه بر گنبدهای فیروزه‌ای پرواز می‌کنند.