سنگ‌نگاره‌ای باستانی در مصر از یک کانال عظیم آبی پرده برمی‌دارد که 2500 سال پیش به دستور داریوش بزرگ ، پادشاه مقتدر هخامنشی، ساخته شده بود. این آبراه که میان دریای سرخ و مدیترانه قرار داشت، در حقیقت مسیری آسان برای عبور کشتی‌ها از خلیج فارس به مدیترانه فراهم می‌کرد. این کانال یک شاهکار مهندسی در زمان خود به حساب می‌آمد، به‌طوری که حتی فرعون‌های مصر با تمام شکوه و قدرتی که داشتند و اهرام ثلاثه را بنا نهاده بودند، نتوانستند از عهده ساخت آن برآیند. این سنگ‌نگاره علاوه بر نمایش اقتدار و توانمندی ایرانیان در عرصه مهندسی، نام «خلیج پارس» را نیز برای همیشه در تاریخ ثبت کرد.

این آبراه شگفت‌انگیز که در زمان داریوش ساخته شد، سال‌ها پس از او از بین رفت. اما در قرن بیستم، دولت مصر با همکاری و تلاش جهانی و با استفاده از همان مسیر باستانی، کانال جدیدی به نام «کانال سوئز» را احداث کرد. این کانال مدرن که امروزه یکی از مهم‌ترین آبراه‌های جهان است، در واقع میراث و ادامه همان مسیری است که داریوش بزرگ دو هزار و پانصد سال پیش برای اتصال تمدن‌ها و گسترش تجارت بین‌المللی ایجاد کرده بود. بازگشت به این مسیر تاریخی توسط مهندسان جدید، نشان‌دهنده اهمیت استراتژیک و نبوغ بی‌نظیر پروژه اصلی داریوش است که در زمان خود فراتر از تصور بود.