به گزارش خبرگزاری مهر، شاید بهتر باشد عنوان اِکران پرسپولیس فصل بیست و پنجم را در اولین هفته‌ی لیگ؛ خوب، بد، زِشت گذاشت! در یک غافلگیری تکراری که نمونه‌ی آن را فقط در فوتبال بی‌برنامه و فَشَل ایران می‌توان دید؛ تقریبا یک تیم کامل از پرسپولیس مدل ۱۴۰۴ روی سکوها شاهد نمایش ذخیره‌های این فصل تیم‌شان بودند.
خوب؛
تزریق اِکسیر جوانی که حاصل از توفیق اجباری قانون کُمِدی سقف قرارداد سازمان لیگ بود؛ سبب شد جوانان پرانگیزه و آینده‌داری مثل امیر رفیعی درون دروازه در کنار سهیل صحرایی و یعقوب براجعه در خط دفاع همراه با محمد امین کاظمیان جنگنده در پست وینگر راست بازیگران اولین نمایش فصل پرسپولیس وحید هاشمیان باشند؛ آنها در روز اول شاید خیلی کامل نبودند اما نشانه‌های امیدوارکننده‌ای از خود بروز دادند.
پرسپولیس در یکی از روزهای خاکستری‌اش عادت فوتبال مالکانه را هنوز حفظ کرده بود. میراثی که از رِنسانس برانکو ایوانکوویچ تا الان برای سرخ‌ها باقی مانده است؛ این را داده‌های سایت آنالیز متریکا می‌گوید. ۶۵٪ بازی تحت تأثیر ۶۷۲ پاس با دقت ۸۷٪ شاگردان وحید هاشمیان بود.
نکته‌ی مثبت اولین ترکیب پرسپولیس با توجه به عدم هماهنگی، جنگندگی و میل به نباختن در روزی که می‌توانستند تیم بازنده زمین باشند؛ بود! مارکو باکیچ بازیگر جدید نقش پست شماره شِش سرخ‌ها در فصل پیش رو با ساق‌های خسته‌اش که سوغات اردوی سخت و طاقت‌فرسای ارزروم ترکیه بود؛ یکی از بارقه‌های امید در بازی‌های آینده خواهد بود. باکیچ متولد و پروش یافته فوتبال بالکان است و جنگیدن مهم‌ترین خصیصه جغرافیایی است که او از آنجا می‌آید.
علی علیپور که تا پایان این فصل می‌تواند جایِ قاب عکس خود را در تالار افتخارات باشگاه پرسپولیس اختصاصی سند بزند، یک گل شیک و مدرسه‌ای زد تا تیمش با حداقل یک امتیاز هفته‌ی اول را پشت سر بگذارد.
اوستون اورونف اُزبک با ورودش به زمین ثابت کرد مثل فصول قبلی می‌تواند بازی را برای سرخ‌ها در یک فرم و شکل نامنظم تیمی در بیاورد؛ او اگر مصدوم نباشد یکی از مهره‌های بی‌بدیل ترکیب تیم هاشمیان خواهد بود.
بد؛
سروش رفیعی و فرشاد احمدزاده در روزی که توقع می‌رفت با کمک تجربه بالایی که دارند خلاء ترکیب ناهمگون تیم‌شان را پرکنند با یک نمایش ضعیف و مبتدی بهانه را به مدعیان همیشه شاکی سکوها دادند تا نقش اول شعارهای اعتراضی سکوها باشند.
عدم هماهنگی در همه خطوط سرخ‌ها با شدت بالا و پایین دیده می‌شد. هاشمیان خوب می‌داند امتیازات اول فصل از نان شب واحب‌تر است. پرسپولیس اگر قرار باشد در هندسه تعیین کننده بالای جدول جایی داشته باشد؛ از همین شروع فصل باید فلسفه نباختن به مدعیان سنتی و کسب امتیاز کامل بازی‌های خانگی را به عنوان یک استراتژی مهم و حیاتی سرلوحه کار خود کند.
بر اساس آمار ثبت شده متریکا از ۱۶ شوت شاگردان هاشمیان فقط یک شوت در چارچوب بود! یک آمار ضعیف که نه تنها پرسپولیس بلکه فوتبال ایران هنوز راه حلی برای آن پیدا نکرده است! برای تیمی که مدعی قهرمانی است و حداقل روی کاغذ میزبان بازی است؛ امید گُل ۱/۰۳ در مقابل امید گُل شاگردان پیروز قربانی با ۱/۴۹ اصلا قابل قبول نیست!
امیر رفیعی با ۳ سیو عالی توانست در اولین حضور و شاید یکی از معدود حضورهایش در فصل آتی هم یک آمار خوب برای خودش ثبت کند و هم تیمش را در بازی نگه دارد اما این نشانه خوبی برای سرخ‌ها نیست؛ وقتی جلوی آیتم مهار دروازه‌بان در جدول آنالیز بازی عدد ۳ مهار در مقابل صفر مهار دروازه‌بان فجرسپاسی ثبت می‌شود این یعنی پرسپولیس مقابل شیرازی‌ها تحت فشار بود و باختن از رَگِ گردن به آنها نزدیک‌تر بود!
زشت؛
آنچه در روزهای منتهی به شروع فصل جلوی ساختمان باشگاه پرسپولیس و در بازی اول مشاهده شد؛ خیلی قابل هضم نیست! اگر قرار باشد هر باشگاهی بر اساس لیست هوادارانش در فضای استادیوم‌ها و کانال‌های مجازی بازیکن خرید کند پس الزامی به حضور سرمربی نیست.
وحید هاشمیان با صراحت و صداقتی که از مهم‌ترین ویژگی‌های شخصیتی اوست بارها و رسما اعلام کرده است؛ لیست خرید با هماهنگی او تنظیم شده است و از خریدهایی که به سفارش اسماعیل کارتال بوده است هم استقبال کرده است. او موکد گفته است سفارش‌پذیر نیست و از مدیریت باشگاه در جهت تامین خواسته‌هایش راضی است.
اما ظاهرا جماعت همیشه شاکی، نگران و متخصص بدون مهارت قرار نیست دست از سر رضا درویش مدیرعاملی که کارنامه‌ی قابل دفاعی از خود در کسب جام و عدم تحمیل هزینه‌ی مالی به باشگاه در کنار مبارزه با بازیکن‌سالاری دارد؛ بردارند!
مشخص است بعد از برکناری احتمالی رضا درویش از مدیرعاملی پرسپولیس با توجه به فشارهای عذاب‌آور؛ سناریوی نخ‌نما شده‌ی «هاشمیان حیا کن پرسپولیس را رها کن» توسط هولیگان‌های ارتش سرخ کلید می‌خورد! پرسپولیس با سرمربی منضبط، جسور و اصولگرایش شدیدا نیاز به حمایت سکوها و رسانه‌ها دارد.
-------------------------------------
نویسنده مهمان؛ مجتبی مالکی
