حداقل حقوق کارگران در سال ۱۴۰۴ به ۱۰ میلیون و ۳۹۰ هزار تومان رسید. عددی که در ظاهر قرار بود باری از دوش خانواده‌های کارگری بردارد، اما وقتی پای خریدهای روزمره به میان می‌آید، این رقم بیش از هر چیز شبیه به یک عدد روی کاغذ به نظر می‌رسد.
نان، قوت اصلی بسیاری از خانواده‌ها، امروز دارد به کالایی لوکس بدل می شود. بر اساس گزارش روزگذشته، قیمت نان سنگگ که باید طبق نرخ مصوب اتحادیه با خمیر ۶۰۰ گرمی ۷ هزار و ۶۰۰ تومان عرضه شود، در بازار واقعی تهران از ۱۰ هزار تومان کمتر نیست و حتی در برخی نانوایی‌ها با بهانه «دو رو خشخاشی» تا ۵۰ هزار تومان هم به فروش می‌رسد.
اگر یک خانواده کارگری تنها روزانه یک عدد نان سنگگ خریداری کند و آن را در سفره خود بگذارد، هزینه ماهانه‌شان برای نان به طور متوسط به یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان می‌رسد. این یعنی حدود ۱۵ درصد از حقوق کارگر تنها خرج «نان خالی» خواهد شد؛ بدون در نظر گرفتن هزینه‌های دیگر مثل اجاره خانه، گوشت، برنج، حمل‌ونقل یا پوشاک.
کارگران وقتی از معیشتشان می‌گویند، روایت‌هایشان اغلب تکرار یکدیگر است: «حقوقمان بعد از ۱۰ تا ۱۵ روز تمام می‌شود. از نیمه ماه به بعد دیگر نمی‌دانیم سفره را با چه پر کنیم.»
این روایت تلخ، نه یک استثنا بلکه واقعیت زندگی بسیاری از کارگران است. آن‌ها حالا در برابر انتخاب‌های سخت قرار دارند؛ حذف گوشت و لبنیات از سفره، کاهش مصرف برنج و میوه، و حتی محدود کردن خرید نان.
در حالی که آمارهای رسمی حداقل حقوق را بیش از ۱۰ میلیون تومان اعلام می‌کنند، واقعیت میدانی از سفره‌های کوچک‌شده و روزهای نیمه‌تمام حکایت دارد. نان، که باید مظهر سادگی و برکت باشد، امروز آینه تمام‌نمای فاصله عمیق میان دخل و خرج کارگران شده است.
