شمال نیوز/ سارا حقیقی : در دل سرسبزترین استان کشور، خانواده‌هایی زندگی می‌کنند که روزهایشان نه با طراوت جنگل و دریا، بلکه با اضطراب، فرسودگی و بی‌پناهی گره خورده است. گیلان، با تمام زیبایی‌هایش، هنوز نتوانسته مأمنی برای کودکان طیف اوتیسم و خانواده‌هایشان باشد. نبود مراکز شبانه‌روزی دولتی، کمبود آموزش‌های استاندارد، و هزینه‌های سرسام‌آور توان‌بخشی، این خانواده‌ها را در چرخه‌ای از بحران و انزوا گرفتار کرده است.
خلأ بزرگ: نبود مرکز شبانه‌روزی دولتی
در سراسر استان، هیچ مرکز دولتی شبانه‌روزی برای نگهداری و مراقبت از کودکان اوتیسم وجود ندارد. این خلأ، به‌ویژه برای خانواده‌هایی که چند فرزند مبتلا دارند، به بحرانی تمام‌عیار تبدیل شده است. مادران، که ستون استوار این خانواده‌ها هستند، تحت فشارهای شدید روانی و اجتماعی قرار دارند. رفتارهای غیرقابل‌درک کودک برای جامعه، مادر را به انزوا می‌کشاند و او را از حمایت‌های اجتماعی محروم می‌کند.
درمانی که از دسترس خارج است
هزینه‌های کاردرمانی، گفتاردرمانی و خدمات توان‌بخشی برای کودکان اوتیسم، نه‌تنها تحت پوشش بیمه نیست، بلکه آن‌قدر بالا رفته که بسیاری از خانواده‌ها یا وارد پروسه درمان نمی‌شوند یا آن را نیمه‌کاره رها می‌کنند. این در حالی‌ست که درمان مستمر و تخصصی، تنها راه بهبود کیفیت زندگی این کودکان است. باورهای اشتباه برخی والدین مبنی بر “طبیعی شدن کودک با گذر زمان”، و در مواردی تنبیه کودک به‌دلیل رفتارهای متفاوت، روند درمان را مختل کرده و آسیب‌های جدی‌تری به همراه دارد.
آموزش؛ حلقه گمشده دیگر
مراکز آموزشی تخصصی برای کودکان اوتیسم در گیلان بسیار محدود و اغلب فاقد استانداردهای لازم هستند. نبود مربیان آموزش‌دیده، برنامه‌های هدفمند، و فضای مناسب، باعث شده کودکان اوتیسم از حق آموزش برابر محروم باشند. این کمبود، نه‌تنها آینده این کودکان را تهدید می‌کند، بلکه خانواده‌ها را از داشتن امید به بهبود، ناامید می‌سازد.
آسیب‌های روانی در خانواده
گزارش‌های متعددی از شیوع افسردگی، اضطراب، اختلال دوقطبی و حتی شیزوفرنی در خانواده‌هایی که فرزند اوتیسم دارند، منتشر شده است. این آسیب‌ها، نتیجه مستقیم فشارهای روانی، نبود حمایت اجتماعی، و بی‌توجهی نهادهای مسئول به وضعیت این خانواده‌هاست.
فراخوانی برای اقدام
وقت آن رسیده که مسئولان بهزیستی، آموزش و پرورش، و نهادهای درمانی استان گیلان، با نگاهی مسئولانه و انسانی، برای حل این بحران پنهان اقدام کنند. ایجاد مراکز شبانه‌روزی دولتی، پوشش بیمه‌ای خدمات توان‌بخشی، آموزش جامعه درباره اختلال اوتیسم، و حمایت روانی از خانواده‌ها، نه‌تنها وظیفه اخلاقی بلکه ضرورتی اجتماعی‌ست./ گیل خبر
