ویلای میان مرز در میان باغی باریک اما سرسبز در دل زمین های کشاورزی، برای خانواده ای سه نفره که همیشه در حال دور هم جمع شدن هستند، مستقر شده است. یک کودک دوازده ساله، اوج داستان و روحیه سرکش او، همراه با آموزش مداوم او برای تبدیل شدن به یک شناگر حرفه ای و تمایل گاه به گاه او به انزوا و خلوت، در مرکز توجه والدینش و سپس معماران در این پروژه قرار گرفته است.

سرچشمه طبیعت شاعرانه، تفرجگاه را به یک ضرورت تبدیل کرده است، از این رو فضاهایی در میان درختان و دسترسی آسان به آنها به عنوان بهترین پاسخ برای پرسش انتخاب شده است. از سوی دیگر، برای بالا بردن مسائل حریم خصوصی در مناطق خصوصی به دلیل وسواس مادر، استخر به شکاف اصلی بین مناطق خصوصی و عمومی تبدیل شد.

درختان مثمر در باغ که برای احترام به محیط زیست، نگهداری از آنها ضروری بود، یکی از محدودیت های طراحی است که در طی فرآیند ساماندهی توده بین فضاهای خالی (ریج) درختان به فرصت تبدیل شده است. معمار این زمین های خالی را به عنوان یک سکونت و فعالیت های روزمره در نظر گرفته است.

در همین حال، استخر واقع در یکی از برآمدگی های زمین به عنوان تقسیم کننده مناطق عمل می کند، قرار گرفتن بین توده به حفظ سلامت کودک کمک کرده و بر حفظ حریم خصوصی مورد نیاز تأکید می کند.

تمام این مرزها ویلای میان مرز را ایجاد کردند. شکاف ها همیشه فاصله را تفسیر نمی کنند، گاهی اوقات انعطاف پذیری را به حجم اضافه کرده و گوشه های دنج تنهایی را ایجاد می کنند. این ویژگی را می توان در شکاف هایی که در محوطه عمومی ساختمان پدید آمده و در نتیجه قسمت را تقسیم کرده و فضای بیشتری را برای اسکان ساکنان ایجاد کرده است، نگریست.

کنار هم قرار گرفتن حجم های آجری در یک منطقه پنهان به دنبال ارج نهادن به کیفیت اصیل مواد طبیعی است و رابطه بین انسان و طبیعت را در طول زمان برجسته می کند. ویلای میان مرز از آجر اُخرایی ساخته شده است که پالت چشم انداز اطراف را تکمیل می کند: آسمان آبی، پوشش گیاهی سبز، زمین شنی زرد، و در نهایت یک خانه قرمز.

در ادامه خط معمار شما را به دیدن سایر تصاویر معماری ویلای میان مرز دعوت می نماید