مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، چهره برجسته ادب فارسی و یکی از بزرگترین شاعران ایرانی، در قرن هفتم هجری زندگی می‌کرد. این شاعر و عارف بزرگ در سال 604 هجری قمری متولد شد. زادگاه او بلخ بود، شهری که دوران کودکی مولانا و تأثیرات اولیه فرهنگی وی را شکل داد. پدر او، بهاءالدین، از افراد برجسته صوفیان و علما بود، که تحت فشارهای سیاسی آن دوران مجبور به ترک بلخ شد و پس از سفر طولانی، به قونیه رسید و همانجا اقامت گزید. این تغییر مکان، مسیر زندگی مولانا را به طور کامل تغییر داد.
بعد از درگذشت پدر، مولانا تحت آموزش برهان‌الدین محقق ترمذی قرار گرفت و بعدها دیدار با شمس تبریزی زندگی او را متحول کرد. این دیدار برای مولانا نقطه عطفی بود که او را از مسند تدریس و جایگاه دینی به یک مسیر عرفانی و عمیق‌تر کشاند. مولانا در سال 672 هجری قمری در قونیه چشم از جهان فروبست و آثار ارزشمند او همچنان معتبر و خواندنی است. از جمله آثار معروف او می‌توان به مثنوی، دیوان غزلیات یا کلیات شمس، رباعیات، مکتوبات، فیه مافیه و مجالس سبعه اشاره کرد.
در اثر موسیقایی‌ای که از همایون شجریان شنیدید، هنرمند فرهیخته از بخش‌هایی مختلف از دو غزل زیبای مولانا استفاده کرده و ترکیبی هنری ایجاد کرده که روح انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این قطعه موسیقی، با سازهای خیال‌انگیز و صدای شورانگیز شجریان، اثری فراموش‌نشدنی است.
