به گزارش بهداشت نیوز، یکی از اقدامات کلیدی در کنترل شیوع هپاتیت C، انجام غربالگری هدفمند در افرادی است که در معرض خطر بالاتری قرار دارند؛ این غربالگری باید به صورت منظم، به ویژه در افرادی انجام شود که پیش از سال ۱۳۷۴ (۱۹۹۵ میلادی) خون یا فرآورده های خونی دریافت کرده اند؛ زیرا پیش از این تاریخ، سیستم های تشخیص آلودگی خون به ویروس هپاتیت C در کشور وجود نداشت.
سایر گروه هایی که غربالگری برای آنها توصیه می شود عبارتند از: افرادی با سابقه اعتیاد تزریقی، زندانیان یا افراد با سابقه حبس، بیماران دیالیزی، مبتلایان به هموفیلی یا تالاسمی، کسانی که خالکوبی یا حجامت انجام داده اند و افرادی با رفتارهای جنسی پُرخطر؛ همچنین کارکنان مراکز درمانی که احتمال تماس تصادفی با وسایل آلوده دارند نیز باید سالیانه مورد بررسی قرار گیرند.
تشخیص اولیه هپاتیت C از طریق آزمایش خون و بررسی وجود آنتی بادی ضد ویروس صورت می گیرد؛ در صورتی که نتیجه این آزمایش مثبت باشد، باید آزمایش RNA-HCV با روش PCR انجام شود تا وجود ویروس فعال در خون بررسی شود؛ آنتی بادی معمولاً ۲ تا ۶ ماه پس از تماس با ویروس در بدن ظاهر می شود، در حالی که RNA ویروس ممکن است در همان هفته های ابتدایی قابل تشخیص باشد؛ به همین دلیل، تفسیر درست آزمایش ها نیازمند دانش پزشکی و پیگیری تخصصی است.
نکته مهم آن است که در حال حاضر واکسنی برای پیشگیری از هپاتیت C وجود ندارد؛ بنابراین، راهکارهای پیشگیرانه فقط بر پایه کاهش تماس با خون آلوده و رفتارهای پُرخطر استوار است؛ استفاده از وسایل استریل در مراکز درمانی، خودداری از مصرف مشترک وسایل شخصی، کنترل روابط جنسی محافظت نشده، و آگاهی رسانی به گروه های پُرخطر از جمله اقدامات ضروری در این مسیر است.
آموزش عمومی، کاهش تبعیض نسبت به مبتلایان و ارتقاء دسترسی به خدمات تشخیصی و درمانی می تواند نقش موثری در حذف این بیماری در سطح ملی و جهانی ایفا کند.
