بنابراین، شرکت‌های فناوری به سمت انرژی هسته‌ای می‌روند و اعلام می‌کنند که قصد دارند در نبردی تمام‌عیار، رآکتورهای بیشتری را به منظور تامین هرچه بیشتر انرژی مراکز داده و پیشبرد جاه‌طلبی‌های یکدیگر در حوزه هوش مصنوعی، اضافه کنند. این کار آسان نخواهد بود و ممکن است اصلا جواب ندهد.
به گزارش وبگاه پی‌سی‌مگ، در سال ۲۰۲۷، مایکروسافت نیروگاه هسته‌ای تری مایل آیلند در پنسیلوانیا را بازگشایی خواهد کرد - تقریبا نیم قرن پس از یک ذوب ناقص بدنام در این نیروگاه. سخنگوی مایکروسافت به ما می‌گوید که انرژی هسته‌ای به ساخت «یک شبکه بدون کربن برای شرکت ما، مشتریان ما و جهان» کمک خواهد کرد. همچنین در سال ۲۰۲۷، متا قصد دارد یک راکتور متروکه در ایلینوی را بازگشایی کند. در همین حال، آمازون و گوگل هر دو در فناوری جدید راکتور سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ی ایالات متحده، چهار فرمان اجرایی برای ارتقای صنعت هسته‌ای صادر کرده است. دولت و وستینگهاوس این ماه از افتتاح ۱۰ راکتور جدید در ایالات متحده خبر دادند که ساخت آنها از سال ۲۰۳۰ آغاز می‌شود. اما آخرین راکتورهای این شرکت در جورجیا چندان خوب پیش نرفتند: آنها هفت سال دیرتر با ۱۸میلیارد دلار بیشتر از بودجه، شرکت را ورشکست کردند.
این بار، وستینگهاوس می‌گوید از محصولات هوش مصنوعی گوگل برای ساده‌سازی توسعه استفاده خواهد کرد. اساسا، هوش مصنوعی به ایجاد راکتورهایی برای تقویت هوش مصنوعی کمک خواهد کرد. اما سوال این است که چه چیزی ممکن است اشتباه پیش برود؟
برای اینکه بفهمم همه اینها چقدر امکان‌پذیر است، اخیرا با چندین متخصص انرژی هسته‌ای صحبت کردم. آنها به موانع عمده‌ای برای رشد قابلیت‌های هسته‌ای کشورمان اشاره می‌کنند که مهم‌ترین آنها هزینه‌های بالا و زمان طولانی ساخت‌وساز است. سپس وحشت عمومی بالقوه‌ای وجود دارد که ممکن است چرنوبیلی در حیاط خلوت آنها اتفاق بیفتد. به‌علاوه، همه چیز به فناوری جدیدی به نام راکتورهای مدولار کوچک (SMR) متکی است که هنوز در حال توسعه است و در مقیاس بزرگ کاملا اثبات نشده است.
ممکن است مدت زیادی - حتی دهه‌ها - طول بکشد تا مکالمات شما با چت جی‌پی‌تی با انرژی هسته‌ای انجام شود و هیچ چیز تضمین شده نیست. در اینجا چیزی است که شرکت‌های بزرگ فناوری در مورد چالش‌های پیش رو به شما نمی‌گویند.
برای تامین انرژی تمام مراکز داده خود با انرژی هسته‌ای، به ظرفیت بسیار بیشتری از آنچه در حال حاضر موجود یا برنامه‌ریزی شده است، نیاز خواهیم داشت. تامین انرژی پایدار و مداوم راکتورها با مدل‌های هوش مصنوعی به خوبی کار می‌کند که عموم مردم انتظار دارند بتوانند از آنها برای تولید تصاویر عجیب یا کدهای حسی (Vibe code) در هر ساعت از روز استفاده کنند. اما ایجاد مقدار قابل‌توجهی از انرژی هسته‌ای، کار دشواری است.
طبق تحلیل گلدمن ساکس، شرکت‌های بزرگ فناوری برای تامین انرژی مراکز داده هوش مصنوعی خود به ۸۵ تا ۹۰ گیگاوات (GW) ظرفیت هسته‌ای جدید نیاز دارند، اما تنها ۱۰٪ از این مقدار تا سال ۲۰۳۰ در دسترس خواهد بود. متا در حال حاضر پیشنهادهایی را برای ساخت پروژه‌هایی که ۱ تا ۴ گیگاوات برق تامین می‌کنند، می‌پذیرد که کمتر از ۰.۰۵ درصد از تخمین گلدمن ساکس است.
گری کانینگهام، مدیر تحقیقات بازار در Tradition Energy، «مشاور تهیه انرژی و راهکارهای پایداری»، می‌گوید: «انرژی هسته‌ای یک گزینه بسیار واقع‌بینانه و مناسب برای مراکز داده است - تنها مساله زمان‌بندی است. استقرار انرژی هسته‌ای جدید سال‌ها طول می‌کشد.»
مارک گریبین، تحلیلگر ارشد قانونگذاری در کمیسیون مشترک حسابرسی و بررسی قانونگذاری، یک شرکت نظارت بر قانونگذاری ایالتی، تحلیل کانینگهام را تکرار می‌کند. او می‌گوید: «پاسخ کوتاه این است که انرژی هسته‌ای یک راه‌حل واقع‌بینانه در درازمدت است، اما بحران تقاضای انرژی فعلی و کوتاه‌مدت را حل نخواهد کرد.»
گریبین گزارشی در مورد تقاضای مراکز داده در ویرجینیای شمالی، منطقه‌ای با بیشترین تعداد این مراکز در جهان، تهیه کرد. تیم گریبین دریافته است که ساکنان ویرجینیا می‌توانند تا سال ۲۰۴۰ (مستقل از تورم)، شاهد افزایش ماهانه ۱۴ تا ۳۷ دلار در قبوض برق خود باشند که عمدتا به دلیل افزایش تقاضای مراکز داده است. هزینه‌های ساخت زیرساخت‌های شبکه جدید، مانند هر پروژه بزرگ دیگری، از جمله تاسیسات بادی و خورشیدی، به مشتریان منتقل می‌شود.
گریبین به ما می‌گوید: «مراکز داده مدرن بسیار بزرگ هستند، به بزرگی یک استادیوم.» مارک زاکربرگ، مدیرعامل متا، مراکزی را در نظر دارد که بخش‌های بزرگی از منهتن را پوشش می‌دهند. سخنگوی این شرکت به ما می‌گوید برق حاصل از رآکتور متا در ایلینوی که توسط شرکت Constellation Energy اداره می‌شود، «به‌طور مستقیم به شبکه انرژی محلی که توسط این شرکت مدیریت می‌شود، وارد خواهد شد، اما از عملیات ما در منطقه نیز پشتیبانی می‌کند.»
آیا این راکتورهای قدیمی ایمن خواهند بود؟ هیچ یک از شرکت‌های بزرگ فناوری، حداقل به‌صورت عمومی، هیچ نگرانی ابراز نمی‌کنند. اما فاجعه سال ۲۰۱۱ در نیروگاه فوکوشیما در ژاپن که ناشی از سونامی بود، نگرانی‌های ایمنی را در بین مردم پس از دهه‌ها سکوت، دوباره زنده کرد. (چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ رخ داد.)
احتمالا، نیروگاه‌های جدید از ویژگی‌های تشخیص زنگ خطر و خاموش شدن خودکار بهتری برخوردار خواهند بود. با این حال، تصور اینکه جوامع محلی از تاسیسات هسته‌ای در حیاط خلوت خود استقبال کنند، دشوار است. قرار گرفتن در معرض تشعشعات یک نگرانی اساسی در صورت وقوع حادثه است. طبق گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده، این امر می‌تواند باعث طیف وسیعی از مشکلات سلامتی، مانند سرطان، شود. با این حال، یک دهه پس از فوکوشیما، سازمان ملل متحد هیچ ارتباط آماری معنی‌داری بین این فاجعه و میزان سرطان پیدا نکرد.
واشنگتن‌پست گزارش می‌دهد که شهرهای کوچک در سراسر ایالات متحده در حال حاضر به مراکز داده‌ای که در فاصله بسیار نزدیکی از خانه‌هایشان قرار دارند، اعتراض می‌کنند. به گزارش پرینس ویلیامز تایمز، یکی از جوامع ویرجینیا از غرش‌ها و صداهای گوشخراش مداوم از یک مرکز داده آمازون رنج می‌برد. به گزارش نیویورک‌تایمز، تاسیسات متا در جورجیا آنقدر آب مصرف می‌کرد که شیرهای آشپزخانه محلی تقریبا خشک شدند.
گریبین می‌گوید: «در ویرجینیا، ما در حال حاضر مخالفت‌های زیادی در سطح محلی با تاسیسات خورشیدی و گازی داریم. من انتظار دارم که همین مخالفت‌های محلی را برای تاسیسات هسته‌ای جدید پیشنهادی نیز شاهد باشید، به‌خصوص اگر این تاسیسات دور از یکی از دو نیروگاه هسته‌ای موجود ایالت واقع شده باشد.»
انجمن جهانی هسته‌ای می‌گوید هر صنعتی دچار حادثه می‌شود و انرژی هسته‌ای با وجود ماهیت پر سر و صدایش، تعداد نسبتا کمی از این حوادث را داشته است. این سازمان طرفدار انرژی هسته‌ای می‌گوید: «شواهد طی شش دهه نشان می‌دهد که انرژی هسته‌ای وسیله‌ای ایمن برای تولید برق است. خطر حوادث در نیروگاه‌های هسته‌ای کم و رو به کاهش است.»
