در هفته‌های اخیر، خاموشی‌های گسترده و بدون برنامه در سراسر کشور، زندگی روزمره مردم را به هم ریخته و در حال تبدیل شدن به یک بحران ملی است. دولت با انتشار جداول خاموشی، سعی کرده چهره‌ای از «مدیریت کنترل‌شده» نشان دهد، اما تجربه روزانه مردم چیز دیگری می‌گوید: برق اغلب خارج از برنامه و بی‌هشدار قطع می‌شود. این بی‌ثباتی، از خانه و محل کار تا بیمارستان و کسب‌وکار کوچک را فلج کرده و موجی از بی‌اعتمادی را به سمت دولت روانه کرده است.
به گزارش سرویس اقتصادی تابناک، در روز‌های نخست، واکنش مردم به این قطعی‌ها بیشتر در قالب شوخی‌های تلخ و طنز در شبکه‌های اجتماعی بود. کاربران ویدئوها، عکس‌ها و جملات کنایه‌آمیز منتشر می‌کردند و سعی داشتند با خنده، تلخی بحران را کم کنند. اما این طنز دوام چندانی نداشت. با ادامه خاموشی‌ها، کلافگی و ناامیدی جای شوخی را گرفت و مردم مجبور شدند برنامه زندگی، کار، درس و حتی خواب خود را با ساعت‌های قطع برق هماهنگ کنند. این سازگاری اجباری، زخمی عمیق‌تر از آن چیزی بود که دیده می‌شد.
به تدریج، این زخم به خشم تبدیل شد؛ خشم از ناکارآمدی و وعده‌های بی‌سرانجام، از حس نادیده گرفته شدن، و از دولتی که به جای حل ریشه‌ای بحران، فقط به اقدامات مقطعی و تبلیغاتی بسنده می‌کند. در بسیاری از محله‌ها، خاموشی ناگهانی باعث شده مواد غذایی فاسد شود، دستگاه‌های خانگی بسوزند و زندگی مردم مختل شود، بی‌آنکه کسی مسئولیت بپذیرد.
بحران خاموشی، ثمره سال ها سومدیریت
گزارش‌ها از برخی شهر‌ها حاکی از شکل‌گیری تجمعات اعتراضی است. فعالان اجتماعی هشدار می‌دهند که این برخوردها، خشم مردم را عمیق‌تر می‌کند.
کارشناسان معتقدند بحران برق، تنها نتیجه کمبود منابع نیست؛ بلکه بازتاب سال‌ها سوءمدیریت، بی‌توجهی به زیرساخت‌ها و فساد است. آنها می‌گویند اگر دولت به جای اصلاح ساختاری، باز هم به سیاست‌های موقتی ادامه دهد، اعتماد عمومی بیش از پیش فرسوده می شود.
اکنون بسیاری از مردم باور دارند که این خاموشی‌ها فقط چراغ خانه‌ها را خاموش نکرده، بلکه چراغ امیدشان را هم کم‌نور کرده است. از طنز تلخ روز‌های اول تا استیصال امروز، فاصله‌ای کوتاه بود و آنچه در این فاصله شکل گرفت، سرمایه‌ای از نارضایتی است.
