روزنامه اسرائیلی انگلیسی زبان "تایمز اسرائیل" در گزارشی وضعیت فلاکت بار زندگی در نوار غزه را با مصاحبه تلفنی با تنی چند از ساکنان غزه تشریح کرده است.

به گزارش عصرایران، هر چند این رسانه چپگرا، به هر صورت اسرائیلی است و طبیعتا نمی تواند به عنوان یک رسانه بی طرف و بدون سوگیری به وضعیت غزه نگاه کند، اما این گزارش حاوی نکات ریز و جالب زیادی است که وضعیت کنونی زندگی در غزه را نشان می دهد و از این رو خواندن آن برای داشتن یک تصویر میدانی تازه تر از رنج مردم غزه فایده مند است:

در ماه‌های اخیر، وخامت اوضاع انسانی در نوار غزه، تامین اساسی‌ترین نیازهای زندگی - آب، غذا و امنیت - را به یک رنج روزانه تبدیل کرده است. برای بسیاری، حتی تلاش‌های شدید نیز نمی‌تواند شکم سیری یا شبی آرام را فراهم کند.

"انس عرفات" پدر 3 فرزند ساکن شهر غزه، در گفتگو با تایمز اسرائیل، زندگی از بام تا شام در دوران جنگ را به عنوان مبارزه‌ای بی‌وقفه برای بقا توصیف کرد. او گفت: "ما روی چیزهای اولیه تمرکز می‌کنیم."

عرفات در ساختمانی در محله "الدراج" در شمال غربی شهر غزه زندگی می‌کند. عرفات در طول جنگ به دلیل ازدحام جمعیت و ترس از حملات ارتش اسرائیل، بین چندین محله در شهر، زادگاهش، نقل مکان کرده است. او در حال حاضر آپارتمانی را از یکی از دوستانش اجاره کرده است.
برخلاف صدها هزار غزه‌ای دیگر که در چادرهای اردوگاه‌های آوارگان زندگی می‌کنند، عرفات به یک حمام مجهز اما فعال در خانه دسترسی دارد. او همچنین هنوز وسایل خود، از جمله لباس و وسایل آشپزخانه، را از قبل از جنگ دارد.

عرفات با اندوخته‌ای که به او اجازه می‌دهد غذا، آب و برق برای شارژ تلفن خود بخرد، از بسیاری جهات در موقعیت بهتری نسبت به بسیاری دیگر در غزه قرار دارد که به دلیل نداشتن امکانات، فقیر، عملا بی‌خانمان و در معرض کمک‌های نادری هستند که مستلزم سفرهای طولانی و خطرات مرگبار است.

با این حال، حتی زندگی نسبتا قابل تحمل او نیز هنوز با سختی‌های تقریبا مداوم همراه است. برای عرفات و دیگران مانند او که با تایمز اسرائیل صحبت کردند تا زندگی روزمره در نوار غزه را توصیف کنند، گذراندن هر روز، مبارزه‌ای "سیزیف‌گونه" پر از گرسنگی، تاریکی و عدم اطمینان شدید است.

عرفات در مصاحبه تلفنی به تایمز اسرائیل گفت: "دیروز صبح، دنبال کسی رفتم که آب برای شستشو و حمام کردن بفروشد. من حدود ساعت 7 صبح شروع کردم و حدود ساعت 9 صبح کسی را پیدا کردم. بعد از آن، دنبال آب آشامیدنی گشتم - دو یا سه کوزه. ما هر روز برای شستشو و لباس‌شویی به آب نیاز داریم. حتی آبی که برای آشامیدن می‌خریم واقعا سالم نیست، اما تمام چیزی است که وجود دارد."

در حالی که محله عرفات چندین بار در طول جنگ توسط ارتش اسرائیل هدف قرار گرفته است، ساختمانی که او در حال حاضر در آن زندگی می‌کند، قابل سکونت است.

طبق تصاویر ماهواره‌ای و بیانیه‌های سازمان ملل، بخش‌های بزرگی از غزه، از جمله نوک شمالی نوار غزه، شرق شهر غزه، بخش بزرگی از رفح و بخش‌های بزرگی از خان یونس در جنوب نوارغزه، کاملا ویران شده است. در ماه ژانویه، دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل اعلام کرد که 92 درصد از ساختمان‌های غزه آسیب دیده یا ویران شده‌اند.

با این حال، در غرب شهر غزه، جایی که عملیات زمینی ارتش اسرائیل عمدتا در ماه‌های اولیه جنگ انجام می‌شد، هنوز مناطقی با ساختمان‌های قابل سکونت وجود دارد. همین امر در مورد دیر البلح در مرکز نوار غزه نیز صادق است، جایی که ارتش اسرائیل عملیات زمینی کمی انجام داده است.

زندگی در غزه قبل از جنگ نیز چندان آسان نبود. از سال 2007، زمانی که حماس قدرت را در این باریکه به دست گرفت، محدودیت‌های اسرائیل بر تردد مردم و کالاها به داخل و خارج از نوار غزه، و همچنین سیاست‌های خود حماس، این منطقه محصور را به چیزی شبیه به یک سبد اقتصادی تبدیل کرد، با بیکاری سرسام‌آور و وابستگی شدید به کمک‌های خارجی.

اسرائیل اعلام کرد که تحریم غزه برای جلوگیری از تقویت شاخه نظامی حماس ضروری است. با وجود تلاش‌هایش، حماس همچنان موفق به ایجاد یک نیروی رزمی قدرتمند به همراه کیلومترها تونل برای پشتیبانی از فعالیت‌هایش در زیر نوار غزه است.

در حالی که اقشار کم‌درآمد جامعه قبل از جنگ به کمک‌های بشردوستانه وابسته بودند و برق و سایر نیازهای ضروری اغلب کمبود داشتند، در گذشته امرار معاش در غزه امکان‌پذیر بود.

عرفات، وکیل سابق که بخشی از طبقه‌ی حرفه‌ای خودکفا و قابل توجه نوار غزه بود، از رفتن به رستوران‌ها، ملاقات با دوستان و تجربه‌ی یک فضای اجتماعی پررونق در محله‌ی سابقش گفت. دیگران از رفتن گاه‌به‌گاه به کافه‌ها یا ساحل صحبت کردند.

یکی از چیزهایی که در غزه باقی مانده است، آنتن‌دهی تلفن همراه است که به تایمز اسرائیل اجازه می‌دهد با ساکنان صحبت کند تا بفهمد زندگی روزمره شامل چه چیزهایی می‌شود. آنتن‌دهی به زیرساخت‌های محلی که توسط شرکت‌های مخابراتی فلسطینی اداره می‌شوند، متکی است که برخی از آنها در طول جنگ آسیب دیده و تا حدی توسط فلسطینی‌ها با هماهنگی اسرائیل تعمیر شده‌اند. همچنین توسط دکل‌های تلفن همراه واقع در داخل خاک اسرائیل در نزدیکی مرز غزه پشتیبانی می‌شود.

مردم غزه می‌گویند تمام مظاهر دیگر زندگی مدرن، مانند دسترسی مداوم به غذا و آب، از بین رفته است.

"معین هیلو" پدر 10 فرزند و پدربزرگ 2 فرزند در شهر غزه، گفت: "هر روز، هر عضو خانواده یک پیتا برای 24 ساعت دریافت می‌کند. اگر نه، آنها گرسنه می‌خوابند. سه یا چهار ماه گذشته، ما درست غذا نخورده‌ایم. هر شب، گرسنه به رختخواب می‌رویم - منتظر صبح هستیم، به این امید که شاید فردا چیزی باشد."

بی آبی

کمبود آب در غزه پیش از جنگ وجود داشت، اما بحران از زمان شروع درگیری بدتر شده است.

قبل از جنگ، اهالی غزه از آبی که توسط تشکیلات خودگردان فلسطین از شرکت "مکوروت" اسرائیل خریداری شده بود، و همچنین از چاه‌های محلی و تاسیسات نمک‌زدایی در داخل نوار استفاده می‌کردند.

بسیاری از چاه‌ها در سراسر غزه در حملات اسرائیل آسیب دیده‌اند. علاوه بر این، در نوامبر 2023، اسرائیل اعلام کرد که فروش آب به غزه را متوقف خواهد کرد.

اگرچه در ماه‌های پس از آن، عرضه آب به تدریج از سر گرفته شد، اما آسیب به زیرساخت‌ها همچنان گسترده است. کارخانه آب شیرین‌کن غزه نیز پس از قطع برق نوار غزه توسط اسرائیل در مارس 2025 از کار افتاد. در 26 ژوئیه، اسرائیل اعلام کرد که برق این تاسیسات را دوباره وصل خواهد کرد، اما تاکنون این موضوع توسط سازمان ملل یا منابع محلی در نوار غزه تأیید نشده است.

در نتیجه، خانه‌ها در غزه به خطوط لوله فعال دسترسی ندارند و آب لوله‌کشی برای حمام، دوش، پخت و پز و آشامیدن ندارند.

عرفات گفت که برای استفاده از توالت و دوش خود، آب را از یک فروشنده خصوصی می‌خرد که تقریبا هر چهار روز یکبار مخزن را با هزینه 100 شکل (30 دلار) برای هر بار پر می‌کند - مبلغی نجومی که از توان بسیاری در این منطقه محصور خارج است.

هزینه بالا به این معنی است که دوش گرفتن به دلیل کمبود برق یا آبگرمکن‌های خورشیدی فعال، یک کالای لوکس و نادر است.

عرفات گفت: "اگر هفته‌ای یک بار حمام کنیم، این یک موفقیت است. بهداشت رو به وخامت گذاشته است؛ صابون و شامپو گران هستند."

عرفات با اشاره به کامیون‌هایی که احتمالا توسط سازمان‌های بشردوستانه اداره می‌شوند، گفت: "برای آب آشامیدنی، شاید سه یا چهار وسیله نقلیه در کل منطقه وجود دارد که آب را به صورت رایگان توزیع می‌کنند."

اما دسترسی محدود است و عرضه از تقاضا پیشی می‌گیرد، "بنابراین ما باید آن را بخریم."

تامین‌کنندگان خصوصی، آب آشامیدنی را با هزینه‌ای تقریبا معادل 8 تا 10 شکل در روز (2.36 تا 3 دلار) برای خانواده پنج نفره عرفات فراهم می‌کنند که با توجه به استانداردهای غزه نسبتا کوچک است. منبعی که این شرکت‌ها آب را از آن تهیه می‌کنند برای او ناشناخته است.

هیلو در تماس تلفنی با تایمز اسرائیل گفت: "هر روز صبح، اولین کاری که می‌کنم جستجوی آب برای آشامیدن و حمام کردن است."

او گفت: "همین الان که صحبت می‌کنیم، فرزندانم در طبقه پایین با پارچ‌های آب هستند و کنار کامیون‌هایی که آب می‌فروشند، منتظرند. نمی‌توانید منظره را تصور کنید - مردان، زنان و کودکانی که به دنبال کامیون‌های آب می‌دوند."

هیلو گفت، اندک آبی که خانواده‌اش می‌توانند تهیه کنند برای آشامیدن یا پخت و پز استفاده می‌شود، اما برای دوش گرفتن روزانه کافی نیست.

قحطی و گرسنگی

عرفات گفت: "بعد از آب، به دنبال کسی هستیم که هیزم بفروشد تا بتوانیم آشپزی کنیم. گاز نیست، سوخت نیست - هیچی. هر روز، ما دنبال هیزم می‌گردیم تا بچه‌هایمان بتوانند غذا بخورند. بعضی‌ها پلاستیک می‌سوزانند چون هیزم خیلی گران است."

هم عرفات و هم هیلو در خانه‌هایشان با استفاده از ظروفی که قبل از جنگ داشتند آشپزی می‌کنند، اما چون گاز نیست، آشپزی با هیزم روی شعله باز در آشپزخانه انجام می‌شود.

تهیه چیزی برای پختن کاملا موضوع دیگری است.

هیلو گفت: "آرد یکی دیگر از ضروریات است. فوق‌العاده گران است."

هیلو و عرفات، که هر دو در 27 ژوئیه با تایمز اسرائیل صحبت کردند، گفتند که آنها غذا را از بازارهای محلی در شهر غزه که هنوز فعال هستند، می‌خرند. بازارها در غزه در مناطقی فعالیت می‌کنند که مردم هنوز در ساختمان‌ها زندگی می‌کنند، مانند غرب شهر غزه، اردوگاه نصیرات و دیر البلح، هرچند نزدیک اردوگاه‌های آوارگان نیستند.

اما قیمت‌ها می‌توانند بسیار بالا و به‌شدت بی‌ثبات باشند، که اغلب به زمان رسیدن کامیون‌های کمک به منطقه بستگی دارد.

هیلو گفت که آرد برایش کیلویی 40 تا 50 شکل (تقریبا 5.45 تا 6.80 دلار به ازای هر پوند) هزینه دارد، که نسبت به 10 روز قبل که کسانی که می‌توانستند این کالای اساسی را کیلویی 150 تا 200 شکل (20 تا 27 دلار به ازای هر پوند) بخرند، کاهش یافته است.

او با تاسف گفت: "تمام شب به اخبار گوش می‌دادم و می‌شنیدم که کامیون‌های کمک امروز یا فردا می‌رسند. فکر می‌کردم می‌توانم آرد را با قیمت پنج شِکِل برای هر کیلوگرم بخرم، اما هنوز 40 شِکِل است. هیچ چیز تغییر نکرده است."

پدربزرگ گفت خانواده‌اش غذای کافی برای یک روز را می‌خرند. ساعاتی قبل از صحبت با تایمز اسرائیل، او یک کیلوگرم عدس را به قیمت 70 شِکِل (20 دلار) و یک کیلو و نیم آرد را به قیمت 60 شِکِل (18 دلار) خریده بود.

او گفت: "این غذای امروز ماست. فردا؟ نمی‌دانم چه اتفاقی خواهد افتاد."

عرفات گفت که ماه‌ها قبل، زمانی که قیمت‌ها پایین‌تر بود، آذوقه تهیه کرده و به خانواده‌اش اجازه داده بود که به طور مداوم به یک رژیم غذایی محدود دسترسی داشته باشند.

او گفت: "ما عدس و ماکارونی داریم - یک روز عدس و روز بعد ماکارونی می‌خوریم. من پنج یا شش کیلو عدس خریدم، زمانی که کمک‌های بیشتری وارد می‌شد و قیمت‌ها پایین‌تر بود."

به جز چند ماه در تابستان 2024، اسرائیل واردات خصوصی کالا را در طول جنگ مسدود کرده است، به این معنی که غذا و سایر مایحتاج ضروری از نظر فنی فقط از سازمان‌های بشردوستانه بین‌المللی به صورت رایگان قابل دسترسی هستند. تنها در چند روز گذشته اسرائیل اعلام کرد که دوباره اجازه ورود کالاهای تجاری به نوار غزه را می‌دهد.

اما دریافت کمک می‌تواند فوق‌العاده دشوار باشد، زیرا سازمان‌های بین‌المللی تنها منابع محدودی دارند و گزارش‌های تقریبا روزانه از حوادث مرگبار در تاسیسات تحت مدیریت بنیاد بشردوستانه غزه تحت حمایت اسرائیل و ایالات متحده، که اکنون بیشتر منابع را دریافت می‌کند، منتشر می‌شود.

بنابراین، ساکنان غزه که توانایی مالی دارند، معمولا ترجیح می‌دهند غذا را از بازارهایی که هنوز فعال هستند خریداری کنند، اگرچه تصور می‌شود بسیاری از کالاهایی که می‌فروشند از منابع کمکی غارت شده باشد.

از آغاز جنگ، اسرائیل بارها تاکید کرده است که حماس کمک‌های بشردوستانه ارسالی به غزه - به ویژه کمک‌های ارائه شده از طریق سازمان ملل و سازمان‌های بین‌المللی - را می‌دزدد و آن را برای تامین مالی فعالیت‌های خود دوباره می‌فروشد.

این استدلال برای توجیه محدودیت‌های ورود غذا و تدارکات به نوار غزه استفاده شده است.

با این حال، مقامات ارشد نظامی ماه گذشته به نیویورک تایمز گفتند که هیچ مدرکی مبنی بر سرقت سیستماتیک کمک‌های سازمان ملل توسط حماس، یافت نشده است.

هر دو نفر گفتند که کمبود مواد غذایی در بازارها در ماه‌های اخیر بدتر شده و قیمت‌ها افزایش یافته است، به ویژه پس از آنکه اسرائیل از مارس امسال به مدت 2 ماه کمک‌های بشردوستانه را متوقف کرد و بعدا جریان کمک‌ها از طریق کانال‌های سازمان ملل را کاهش داد.

برخلاف عرفات و هیلو، بسیاری از مردم غزه پولی برای خرج کردن در بازارها و هیچ ذخیره غذایی ندارند و در بحبوحه کمبود شدید غذا، کاملا به کمک‌های محدود و آشپزخانه‌های عمومی که غذای گرم ارائه می‌دهند، وابسته هستند. طبق برآوردهای سازمان‌های بشردوستانه، ده‌ها هزار نفر در غزه در این دسته قرار می‌گیرند.

در هفته‌های اخیر، گزارش‌هایی مبنی بر گرسنگی گسترده در نوار غزه منتشر شده است، به طوری که مقامات بهداشتی تحت کنترل حماس در غزه از ده‌ها مورد مرگ ناشی از گرسنگی خبر داده‌اند. اسرائیل این آمار را قبول ندارد. 

در اول آگوست، آشپزخانه مرکزی جهانی اعلام کرد که به دلیل محدودیت‌های نظامی اسرائیل که مانع از جریان کمک‌های امدادی به تاسیسات آنها می‌شود، توانسته است روزانه 90 هزار وعده غذایی برای مردم غزه فراهم کند، که بسیار کمتر از تعداد مورد نیاز است. این آشپزخانه همچنین از 25 آشپزخانه محلی با مواد غذایی پشتیبانی می‌کند، که نسبت به بیش از 90 آشپزخانه‌ای که در اوایل جنگ می‌توانست به آنها کمک کند، کاهش یافته است.

این گروه گفت: "کاهش شدید توانایی ما در سرو غذای گرم، همراه با کاهش دسترسی به غذا از طریق روش‌های دیگر در غزه مانند بازارهای محلی، به این معنی است که نیاز بسیار فراتر از آن چیزی است که می‌توانیم سرو کنیم."

عرفات و هیلو هر دو گفتند غذایی که برای خانواده‌هایشان می‌خرند و می‌پزند برای سه وعده غذایی کامل در روز کافی نیست.

عرفات گفت: "سخت‌ترین بخش، بچه‌ها هستند. ما روزانه دو وعده غذا به آنها می‌دهیم، یکی در اواسط صبح، یکی در بعد از ظهر. ما نمی‌توانیم سه وعده غذا بخوریم. و حتی این وعده‌ها هم وعده‌های غذایی واقعی نیستند - فقط چیزی برای فرونشاندن گرسنگی‌شان. ما روزانه ۲ تا ۴ کیلوگرم آرد می‌خریم. اگر خیلی گران باشد، به دنبال جایگزین‌هایی هستیم - شاید یک کاسه حمص در صبح."

بی برقی

این دو مرد در خانه‌هایی در شهر غزه زندگی می‌کنند و به چادرها یا پناهگاه‌های دیگر نقل مکان نکرده‌اند، که به دلیل کمبود حمام، دوش، نزدیکی به غذا و ازدحام جمعیت، شرایط زندگی دشوارتری محسوب می‌شوند.

طبق گزارش سازمان ملل، بیش از یک میلیون نفر از اهالی غزه در پناهگاه‌های موقت در سراسر غزه زندگی می‌کنند، برخی در اردوگاه‌های آوارگان، برخی دیگر در فضاهای باز پراکنده، از جمله میدان های باز.

اما حتی کسانی که در خانه‌ها هستند نیز برق ندارند. لباس‌ها با دست شسته می‌شوند و شب با نور شمع سپری می‌شود.

برق قبل از جنگ برای ساکنان غزه محدود بود، اما اکنون اصلا در دسترس نیست.

در سال‌های گذشته، اسرائیل برق را به تشکیلات خودگردان فلسطین می‌فروخت که آن را به نوار غزه منتقل می‌کرد و یک نیروگاه برق در غزه وجود داشت که با استفاده از سوخت وارداتی از اسرائیل، برق تولید می‌کرد. اسرائیل بیشتر برق غزه را تامین می‌کرد، هرچند میزان آن بسته به وضعیت امنیتی نوار غزه در طول زمان متفاوت بود.

در 9 اکتبر 2023، اسرائیل برق غزه را قطع کرد. نیروگاه برق غزه نیز به دلیل بمباران‌ها و توقف تحویل دیزل، از کار افتاده است.

در نتیجه، هیچ برقی به خانه‌ها یا موسسات خصوصی در نوار غزه نمی‌رسد و هیچ توانایی برای تولید مستقل آن وجود ندارد.

بیمارستان‌ها و سایر سازمان‌های بشردوستانه به ژنراتورهای دیزلی متکی هستند، اما این ژنراتورها عموما برای خانوارهای خصوصی در دسترس نیستند.

برخی از ساکنان غزه از طریق پنل‌های خورشیدی به برق دسترسی دارند. قبل از جنگ، به دلیل کمبود مزمن برق غزه، پنل‌های پشت بامی بسیار رایج بودند، اما تعیین اینکه چه تعداد از آنها از ویرانی‌های ناشی از جنگ جان سالم به در برده‌اند، دشوار است.

در سایر حوزه‌های زندگی روزمره، بازار سیاهی پدیدار شده است، از جمله بازاری برای شارژ تلفن‌های همراه و سایر دستگاه‌ها برای کسانی که توانایی پرداخت هزینه آن را دارند.

عرفات گفت: "برخی از افرادی که پنل‌های خورشیدی دارند، پیشنهاد می‌دهند که تلفن شما را روزانه یک شِکِل شارژ کنند. اگر این کار را برای یک ماه انجام دهید، 30 شِکِل می‌شود."

فیلم‌هایی در رسانه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که برخی از مشاغل اکنون برق ارائه می‌دهند. به عنوان مثال، یک کافه در خان یونس هفته گذشته لیستی از قیمت‌های دستگاه‌های شارژ را منتشر کرد که برای دو ساعت استفاده، 4 شِکِل (1.16 دلار) به ازای هر مگاوات دریافت می‌کرد.

کیف پول‌های خالی

بازار کار در غزه تقریبا دو سال است که غیرفعال است. از زمان شروع جنگ، اکثر مشاغل خصوصی در نوار غزه تعطیل شده‌اند، اگرچه ویدیوهایی که در طول جنگ در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده است، رستوران‌ها و کافه‌هایی را در غزه، از جمله در ماه‌های اخیر، باز نشان می‌دهد.

عرفات، که شهادت داد که هیچ رستوران یا کافه‌ای در منطقه او از شهر غزه باز نیست، زندگی در خیابان‌ها را تقریبا منجمد توصیف کرد، به خصوص پس از تاریکی هوا، با فقر و بی‌قانونی گسترده.

او گفت: "مردم فقط برای نیازهای ضروری بیرون می‌روند. تا ساعت ۵ بعد از ظهر، خیابان‌ها خالی هستند. هر کسی که شب‌ها بیرون برود، خطر هدف قرار گرفتن توسط حملات هوایی یا سرقت را دارد. هیچ امنیت داخلی در غزه وجود ندارد."

وقتی حماس از ترس هدف قرار گرفتن توسط اسرائیل با شروع جنگ، عملیات زمینی خود در غزه را به طور آشکار متوقف کرد، عملیات نیروهای امنیتی داخلی خود، مانند پلیس، را نیز متوقف کرد.

طبق گزارش‌ها، نیروهای مسلح حماس هنوز به شیوه‌ای محدودتر و گزینشی‌تر - به عنوان مثال، علیه افرادی که سعی در غارت کمک‌ها دارند، اقدام می کنند، به عنوان بخشی از تلاش حماس برای کنترل کمک‌های بشردوستانه ورودی به غزه.

عرفات از زمان شروع جنگ، همراه با تقریبا هر غزه‌ای دیگر، بیکار بوده است.

طبق گزارش وال استریت ژورنال، حتی حماس که در آغاز جنگ نهادهای دولتی را تعطیل کرد، از اوایل سال 2025 به دلیل مشکلات بودجه‌ای این سازمان، پرداخت حقوق به جنگجویان خود را متوقف کرده است.

مشخص نیست که آیا این گروه که بزرگترین کارفرمای غزه قبل از جنگ بود، به پرداخت حقوق به مقامات دولتی ادامه داده است یا خیر. تصور می‌شود بسیاری در غزه که حتی قبل از جنگ نیز با بیکاری و فقر گسترده مواجه بودند، ورشکسته شده‌اند.

عرفات، هیلو و دیگران در غزه گفتند که با پس‌انداز خود در حساب‌های بانکی‌شان امرار معاش می‌کنند. عرفات گفت که در طول جنگ، او همچنین کمک‌های مالی پراکنده‌ای از دوستان خارج از غزه دریافت می‌کرد که به حساب بانکی او پول واریز می‌کردند.

یکی از ساکنان شهر غزه که نخواست نامش فاش شود و وضعیت مالی‌اش در مقایسه با دیگران در نوار غزه نسبتا خوب بود، گفت که قبل از جنگ مبلغ قابل توجهی پول پس‌انداز کرده بود و اکنون به قول خودش "آماده" است.

هیلو کارمند سابق تشکیلات خودگردان فلسطین است که ده‌ها هزار کارمند دولت را استخدام کرده بود که پس از کنترل نوار غزه توسط حماس در سال 2007 اخراج شدند. تشکیلات خودگردان فلسطین برای حفظ کنترل نمادین بر این سرزمین، به پرداخت حقوق آنها ادامه داد که قبل از جنگ ماهانه به حساب‌های بانکی در غزه واریز می‌شد.

هیلو گفت که در طول جنگ، او همچنان حقوق خود را دریافت می‌کرد، هرچند با تاخیر و جزئی، مانند کارمندان تشکیلات خودگردان که هنوز در کرانه باختری کار می‌کنند. با این حال، در طول دو ماه گذشته، به دلیل مشکلات بودجه‌ای تشکیلات خودگردان ناشی از خودداری اسرائیل از درآمدهای مالیاتی که از طرف تشکیلات خودگردان طبق توافق اسلو جمع‌آوری می‌شود، هیچ حقوقی دریافت نکرده است.

اما حتی کسانی که در بانک پول دارند، به راحتی به وجوه دسترسی ندارند.

بیشتر بانک‌ها از زمان شروع جنگ بسته شده‌اند و تنها در طول آخرین آتش‌بس تا حدی بازگشایی شده‌اند، اگرچه این موسسات که همگی در خارج از نوار غزه مستقر هستند، همچنان به ساکنان غزه امکان دسترسی به حساب‌های خود را از طریق برنامه‌های تلفن همراه می‌دهند.

برای برداشت پول نقد، بسیاری در غزه مجبور به استفاده از دلالان خصوصی هستند که کارمزدهای بالایی دریافت می‌کنند.

هیلو گفت: "من در بانک پول دارم، اما اگر نتوانم به آن دسترسی داشته باشم، فایده‌ای ندارد. برای برداشت آن باید 50 درصد کمیسیون پرداخت کنید. الان 200 تا 300 شِکِل در کیف پولم دارم - حتی برای غذای یک روز هم کافی نیست."

برخی نیز با پیدا کردن دوستان یا آشنایانی که مایل به قرض دادن پول نقد و دریافت وجه از طریق حواله بانکی هستند، پول برداشت می‌کنند.
هیلو گفت: "وقتی پولم تمام می‌شود، به دوستی که تاجر است مراجعه می‌کنم - او 200 شِکِل به من می‌دهد و من بعدا آن را از طریق اپلیکیشن بانک برایش می‌فرستم."

مشکلات

مانند سایر موسسات، مدارس، دانشگاه‌ها و مهدکودک‌ها در غزه از زمان آغاز جنگ تعطیل شده‌اند.

در طول آتش‌بس، برخی از مدارس تا حدی بازگشایی شدند، اما در حال حاضر همه چیز دوباره بسته شده است و بچه‌ها در خانه مانده‌اند.
عرفات گفت که در تلاش برای محافظت از فرزندانش در عین حال که سعی می‌کند آنها را سرگرم نگه دارد، با مشکل مواجه است.

او گفت: "ما نمی‌خواهیم آنها زیاد بازی کنند - گرسنه می‌شوند. به آنها غذا می‌دهیم، سپس به آنها می‌گوییم که بخوابند یا استراحت کنند. بیرون به دلیل بمباران خطرناک است. من اجازه نمی‌دهم آنها ساختمان را ترک کنند. من در طول جنگ یک فضای آموزشی کوچک برای بچه‌ها در ساختمانمان ایجاد کردم. آنها روی صندلی می‌نشینند، کمی بازی می‌کنند، اما من اجازه نمی‌دهم که انرژی زیادی مصرف کنند."

با وجود همه چیز، خانواده‌ها با شنیدن اخبار مربوط به افزایش احتمالی کمک‌ها، همچنان امیدوار هستند.

"بچه‌هایم به من می‌گویند: 'ما گوشت می‌خواهیم، خیلی وقت است که گوشت نخورده ایم.' دخترم به من گفت: 'شما گفتید برای قوی شدن، باید غذا بخوریم - اما ما چیزی جز عدس و ماکارونی نمی‌خوریم. من موز می‌خواهم.' این بیشتر از بمباران‌ها دردناک است. اما حتی اگر کمک برسد، مردم پولی برای خرید آن ندارند. با این حال، امید وجود دارد. تا زمانی که فلسطینی‌ها هستند و تا زمانی که خدا وجود دارد، امید هم هست."