تصور کنید که در قرن دوازدهم میلادی در چین، در یک دادگاه باستانی حضور دارید. در مقابل شما، قاضی روی کرسی خود نشسته است، اما چشمان او از دیده ها پنهان است. نه به خاطر نور خورشید، بلکه به دلیل یک جفت لنز تیره رنگ. این تصویر، نه یک افسانه، بلکه یک حقیقت تاریخی جالب است.
در آن دوران، قضات چینی از نوعی عینک آفتابی که از صفحات کوارتز دودی ساخته شده بود، استفاده می کردند. این عینک ها، که در مقایسه با عینک های امروزی بسیار ساده بودند، کارکردی فراتر از محافظت در برابر نور داشتند. هدف اصلی آنها پنهان کردن حالت چهره قاضی بود.
در جلسات دادگاه، به ویژه هنگام بازجویی از متهمان و شنیدن شهادت شاهدان، قاضی باید بی طرفی کامل خود را حفظ می کرد. هرگونه واکنش چهره ای، مانند اخم کردن، لبخند زدن یا حتی یک نگاه گذرا، می توانست ناخودآگاه بر روند محاکمه تأثیر بگذارد یا باعث شود متهم از واکنش قاضی، به تصمیم او پی ببرد. با پوشاندن چشمان خود، قاضی این امکان را از بین می برد و تضمین می کرد که تنها بر اساس شواهد و دلایل موجود قضاوت کند، نه بر اساس احساسات یا واکنش های لحظه ای.
عصرایران
