«دونالد ترامپ» رئیس‌جمهوری آمریکا با ورود فعالانه به جنگ در اوکراین ، کنترل سیاسی و نظامی این درگیری را در دست گرفته است؛ جنگی که با تصمیمات اخیر او، دیگر صرفاً یک درگیری منطقه‌ای نیست، بلکه آزمونی برای نقش‌آفرینی جهانی آمریکاست، تحولات اخیر نیز ردپای آشکار ترامپ را بر یکی از پیچیده‌ترین بحران‌های قرن حک کرده است.
با نزدیک شدن به ضرب‌الاجل ۱۰۰ روزه دونالد ترامپ برای دستیابی به صلح در اوکراین، فشارهای او بر روسیه، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و حتی مشتریان انرژی مسکو مانند هند و چین وارد مرحله‌ای تعیین‌کننده شده است. اینک رئیس‌جمهوری آمریکا نه‌فقط مسئول وعده صلح، بلکه مسئول تمام پیامدهای جنگ است.
شبکه آمریکایی «سی‌ان‌ان» در گزارشی تحت این عنوان که «جنگ اوکراین اکنون جنگ ترامپ است»، نوشت: ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، جنگ اوکراین را آغاز کرد. جو بایدن، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، آن را متوقف نکرد. اما صرف‌نظر از تلاش‌های ترامپ، این هفته‌ای است که حمله روسیه به اوکراین به جنگ رئیس‌جمهوری ایالات متحده تبدیل می‌شود.
ترامپ موظف است بزرگ‌ترین درگیری در اروپا از زمان جنگ جهانی دوم را مدیریت کند، چرا که ایالات متحده در دوره رئیس‌جمهور قبلی به‌عنوان متحد و حامی اصلی اوکراین در این جنگ دخیل بوده است.
ترامپ می‌توانست به‌طور کامل از جنگ در اوکراین کنار بکشد، اما در عوض تصمیم گرفت با تحمیل اراده و نفوذ شخصیتی خود، جنگ را مدیریت کند؛ در ابتدا با این تصور که می‌تواند آن را ظرف «۲۴ ساعت» یا ضرب‌الاجل بازنگری شده‌ای به مدت ۱۰۰ روز پایان دهد. سپس تلاش کرد افراد درگیر جنگ را مدیریت کند؛ ابتدا به رئیس‌جمهوری روسیه نزدیک شد و روایت‌های او را تکرار کرد، و سپس با سرزنش علنی ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، در دفتر بیضی‌شکل کاخ سفید ادامه داد.
او متحدان ناتو را تحت فشار قرار داد و خواستار افزایش هزینه‌های دفاعی اروپا شد که آنها این درخواست را پذیرفتند. سپس روند سخت و طاقت‌فرسای دیپلماسی آغاز شد، اما در نهایت نتایج بسیار محدودی به همراه داشت.
با این حال، طی دو هفته گذشته تصمیمات رئیس‌جمهوری آمریکا این موضوع را به مشکلی تبدیل کرده که اکنون متعلق به اوست.
سی‌ان‌ان با اشاره به اینکه ترامپ دیده است که «پوتین خواهان صلح نیست»، افزود: او همچنین دریافته که اوکراین به شدت به تسلیحات نیاز دارد و تلاش کرده هرچند به شکلی ضعیف کمک کند.
طبق این گزارش، رئیس‌جمهوری آمریکا تصمیم قابل‌توجهی گرفت و به قدرت‌نمایی‌های هسته‌ای دیمیتری مدودف، رئیس‌جمهور پیشین روسیه که معمولاً نادیده گرفته شده است، با تهدیدهای هسته‌ای شدیدتری درباره استقرار زیردریایی‌های هسته‌ای آمریکا در نزدیکی روسیه پاسخ داد.
در واقع ایالات متحده طی کمتر از یک ماه، از توقف کمک‌های نظامی به اوکراین به تهدید به استفاده از نیروی هسته‌ای علیه روسیه روی آورد.
سی‌ان‌ان تاکید کرد: با نزدیک شدن به ضرب‌الاجل کوتاه‌شده ترامپ برای دستیابی به توافق صلح، او ممکن است سرنوشت‌سازترین تصمیم خود در این درگیری را بگیرد. آیا او مجازات‌هایی از جمله تعرفه‌های ثانویه علیه مشتریان انرژی روسیه که واقعاً آسیب‌زننده هستند را تحمیل می‌کند؟ آیا می‌پذیرد که آمریکا و متحدانش ممکن است برای وارد کردن ضربه به روسیه، خود کمی آسیب اقتصادی را تحمل کنند؟
اعمال تحریم‌های ثانویه جدی علیه هند و چین می‌تواند بازار جهانی انرژی را آشفته کند. ترامپ روز گذشته (دوشنبه) با اعلام اینکه تعرفه‌ها بر هند را افزایش خواهد داد، مدعی شد که دهلی‌نو نفت خام روسیه را با سود می‌فروشد و «برایش اهمیتی ندارد چند نفر توسط ماشین جنگ روسیه کشته می‌شوند»؛ اگرچه جزئیاتی درباره تدابیر جدید ارائه نکرد.
هند به‌طور رسمی اعلام نکرده است که قصد دارد خرید محصولات انرژی روسیه را متوقف کند. چین به شدت به نفت و گاز روسیه وابسته است و به‌سادگی نمی‌تواند خرید آن را متوقف کند.
برای جلوگیری از تکرار لحظه «TACO» (مخفف عبارت Trump Always Chickens Out، به‌معنای «ترامپ همیشه جا می‌زند»)، رئیس‌جمهوری آمریکا باید کمی دردسر ایجاد کند و به احتمال زیاد خود نیز فشارهایی را احساس خواهد کرد؛ یا اینکه می‌تواند به دنبال یک راه خروج باشد، اگر چنین فرصتی به استیو ویتکاف فرستاده ویژه‌اش در سفر مورد انتظار به مسکو در این هفته داده شود.
براساس این گزارش، ترامپ شاید بتواند یک دیدار دوجانبه با پوتین را به عنوان نشانه‌ای از پیشرفت به سوی صلح بپذیرد. اما حتی این عقب‌نشینی نیز به معنای آن است که او ردپای ماندگار خود بر جنگ را به جا گذاشته است. به عبارت دیگر، همان‌طور که کالین پاول، وزیر امور خارجه سابق آمریکا درباره عراق گفت، اگر آمریکا چیزی را از هم بپاشد، مسئولیت آن بر عهده خودش است.
با گذشت بیش از ۶ ماه از آغاز دومین دوره ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، نشانه‌های آشکار یک الگوی رفتاری در سیاست خارجی دولت او نمایان شده است؛ الگویی که بر «دیپلماسی ضرب‌الاجلی» استوار است.
از جنگ اوکراین تا بحران غزه، و از عرصه تجارت بین‌الملل تا روابط با متحدان اروپایی و ناتو، سیاست خارجی ترامپ در مواجهه با چالش‌های جهانی، الگوی ثابتی را دنبال می‌کند: تعیین ضرب‌الاجل‌های کوتاه‌مدت، تهدیدهای اقتصادی و در نهایت عقب‌نشینی یا انعقاد توافق‌هایی شکننده و ناپایدار.
دونالد ترامپ در اوایل ژوئیه (اواخر تیر) با تهدید به اعمال تعرفه‌های ۱۰۰ درصدی علیه روسیه، به پوتین ۵۰ روز مهلت داد تا به جنگ پایان دهد؛ اما اخیرا این مهلت را به ۱۰ تا ۱۲ روز کاهش داد.
واشنگتن امروز با سیاست قاطع‌تری نسبت به گذشته در جنگ اوکراین دخالت کرده و بار دیگر خود را در صف مهم‌ترین تامین‌کنندگان تسلیحات دفاعی برای مقابله با روسیه قرار داده است. ترامپ این بار نه از ادعای پایان «۲۴ ساعته» جنگ، بلکه از ابزارهای ملموس نظامی و اقتصادی علیه مسکو سخن می‌گوید؛ تحولی که می‌تواند مسیر مناسبات آمریکا-روسیه را در ماه‌های پیش رو تغییر دهد.
